Ο πιο μεγάλος φόβος, κάθε που ο πλανήτης περιμένει πώς και πώς μια ταινία, είναι ακριβώς αυτό: ότι την περιμένει ο πλανήτης πώς και πώς! Ο κόσμος χτίζει προσδοκίες, κι αυτές τις προσδοκίες πώς να τις φτάσεις, διάολε;

Άμα και τις φτάσεις ωστόσο, συγχαρητήρια: μπήκες με σιγουριά στο πάνθεο της κουλτούρας που αντιπροσωπεύεις. Κι εν προκειμένω, οι αδερφοί Ρούσο κι ο “Πόλεμος της Αιωνιότητας” μπήκαν με τα τσαρούχια στο πάνθεο των ταινιών με υπερήρωες, και κατά πώς φαίνεται πάνε τρένο για την πρώτη θέση του διαχρονικού Box Office. Γιατί; Λοιπόν, κυρίως για 4 πολύ συγκεκριμένους λόγους.


(Δεν πρόκειται να γράψω λέξη για CGI και λοιπά ψηφιακά ευαγγέλια. Μάρβελ είναι, αυτό δα έλειπε…). 

1. Εν αρχή ην το Star Wars.

Θυμάσαι πότε συνειδητοποίησες για πρώτη φορά ότι αξίζει γαμάει το πρώτο Star Wars (ΙV); Ναι, φίλε μου, το συνειδητοποίησες ακριβώς στο 4.38 της ταινίας. Γιατί ο Λούκας δεν χρειάστηκε εισαγωγές, χτίσιμο της έντασης κι άλλα τέτοια κουλτουριάρικα. Ο Λούκας ο,τι έπρεπε να ξέρεις στο έγραψε σε 10 αράδες, το πρώτο του πλάνο ήταν μάχη, και πριν κλείσουν 5 λεπτά, εμφάνισε τον πιο ΕΠΙΚΟ κακό στην ιστορία της ποπ κουλτούρας. Κι επειδή η Μάρβελ ξέρει, η έναρξη του δικού της επικού πολέμου, ακολουθεί πιστά αυτό το πρότυπο. Με τo ένα καταστροφή, με το δύο φωτιά, με το τρία… Thanos!

2. Χορταστικό σαν μπέργκερ με τέσσερα μπιφτέκια!

Πώς γεμίζεις μια ταινία με τόσους υπερήρωες, χωρίς κάποιοι να φανούν κομπάρσοι; Ορίστε μια δύσκολη ερώτηση για τους σεναριογράφους του Infinity War, που έδωσαν ωστόσο μια καταπληκτική απάντηση. Χωρίς να ξεφύγουν απ’ την παράδοση του κόμικ, οι “γραφιάδες” της Μάρβελ χώρισαν την ταινία τους σε 4 μικρότερες αποστολές με κοινό άξονα – κατάφεραν έτσι να δώσουν ρόλο στους πάντες χωρίς να αδικήσουν κανέναν. Και φυσικά, οι δυόμισι ώρες της τελική κόπιας δεν τους τρόμαξαν καθόλου (ούτε κι εσένα πρέπει να τρομάξουν), αφού όπως έχει διδάξει πάνω απ’ όλους ο “Άρχοντας” του Πήτερ Τζάκσον, όταν έχεις νόστιμο περιεχόμενο, η μεγάλη ποσότητα είναι προφανώς καλοδεχούμενη.

3. Αυτός είναι υπερΚΑΚΟΣ, διάολε (και κύριοι της DC).

Αν ακόμη αναρωτιέσαι πώς γίνεται η DC των σοβαρών, σκοτεινών, ενήλικων κόμικ, να βρίσκεται μόνιμα στη φάπα απ’ τη “χαζοχαρούμενη” Μάρβελ, η απάντηση κρύβεται στη λέξη “επαγγελματισμός”. Κι ένα τέλειο παράδειγμα της διαφοράς επαγγελματισμού ανάμεσα στις δύο εταιρίες αποτελούν οι δύο κακοί: στη μια γωνία με μαύρο σορτσάκι ο Steppenwolf, στην άλλη με κόκκινο ο Thanos.

Και οι δύο είχαν ένα στόχο: να συγκεντρώσουν κάποια αντικείμενα που θα τους έδιναν την “υπέρτατη δύναμη”. Ο (πολύ πιο προσεγμένος, στα κόμικ) Steppenwolf ωστόσο, πριν καν φύγει η μισή ταινία του είχε ήδη εκπληρώσει το σχέδιο. Και τελικά τι; Αρκούσε ένας Superman μονάχος για να του “ρίξει μερικές φάπες”. Ο Thanos απ’ την άλλη, είχε ένα βουνό πολέμους και δύσκολες συναισθηματικές αποφάσεις ν’ ανέβει, και το κυνήγι του θησαυρού του χαρακτηρίζεται από σκηνοθετική υπομονή και φανταστικά χορογραφημένες μάχες. Σαν να λέμε, πρόχειροι vs επαγγελματίες, νικητής με νοκ άουτ το κόκκινο σορτσάκι. (Και τι εξαίρετος Τζος Μπρόλιν!).

Υ.Γ. (Με πιθανό Spoiler). Ο Thanos αποτελεί κι έναν εύκολο τρόπο να ψαρέψεις γύρω σου συγκαλυμμένο φασισμό ή συναισθηματική αφέλεια. Θέλω να πω, εύκολα κάποιοι τελικά θα συμπαθήσουν τον παντοδύναμο τύπο με το σατανικό του σχέδιο που οδηγεί στη… σωτηρία του κόσμου(;;;). Μην ψαρώνεις αδερφέ! Ο Thanos θέλει να σκοτώσει τον μισό πλανήτη. Δεν υπάρχει κανένας λόγος ικανός να δικαιολογήσει κάτι τέτοιο…

4. Φινάλε… επεισοδίου!

Στη σούμα: Πανέξυπνα σεναριακά και σκηνοθετικά ευρήματα (η αλλαγή της μουσική στην “είσοδο” των Guardians of the Galaxy κερδίζει ενθουσιαστικό χειροκρότημα). Κλασικό Μάρβελ χιουμοράκι – κλασικά Μάρβελ επιτυχημένο. Αγωνία – ενήλικο (πια) συναίσθημα – ξύλο. Κι όταν το πράγμα φτάνει στο φινάλε, αυτό το φινάλε είναι υπέροχο κράμα σοβαρού σινεμά, αλλά και σειράς που ξέρει καλά να παίζει το τηλεοπτικό παιχνίδι. Με πιο απλά λόγια: αισθητικά όμορφο, δραματουργικά μελαγχολικό, το τέλος του Infinity War ανάβει τα κάρβουνα κάτω απ’ την καρέκλα σου και σ’ αφήνει να βράζεις περιμένοντας το επόμενο. Δυστυχώς θα βράσεις για κάνα χρόνο, αλλά έτσι είναι. Η τέχνη απαιτεί θυσίες!

Μείον | Υπερβολή

Αν υπάρχει ένα αρνητικό στο πρώτο μέρος του “Πολέμου” των Εκδικητών, αυτό είναι η υπερβολή. Με μια μικρή έξτρα αίσθηση του μέτρου, το “Infinity War” θα μπορούσε να απειλήσει ως και την πρώτη θέση των superhero movies όλως των εποχών. Τη θέση δηλαδή στην οποία, έτσι κι αλλιώς, κάθεται χρόνια τώρα το αδερφάκι του.

Υ.Γ. Ήθελα λίγο Χαλκ… Αλλά και σκέτος ο Μπρους ο Μπάνερ, μεγάλη μορφάρα είναι!

Υ.Γ. 2 Μέτριο το ψηφιακό αποτέλεσμα στο “ψήλωμα” του Πήτερ Ντίνγκλιτς, αλλά τι σημασία έχει; Όταν βλέπεις αυτή την υπέρτατη μουράκλα σε ρόλο… γίγαντα (!), υποκλίνεσαι και μόνο στην απόφαση.