Είναι πολύ δύσκολο να μιλάς για κάτι που σε έχει σημαδέψει βαθιά.

Δεν μπορώ καθόλου να καταλάβω τους ανθρώπους που μιλάνε με τις ώρες, όταν παίζει το αγαπημένο τους συγκρότημα, ή όταν βλέπουν μια αγαπημένη ταινία. Το χειρότερο βέβαια είναι όταν μιλάνε σε επετείους. Είτε του Έθνους, είτε της αγάπης τους.

Όταν ακούς σε επετείους :
“Αχ πόσο αγαπιόμαστε με τον Μιχάλη, μια ζωή έρωτας και πάθος, έτσι Μιχάλη μου;” Να ξέρετε, έχει πέσει τρελό κέρατο.
Και όταν ακούς : 
“Το πολυτεχνείο (ή 28η ή 25η Μαρτίου) ζει για πάντα στην καρδιά του λαού” στην επόμενη στροφή θα μυρίσει αίμα.

Στα πράγματα που σε έχουν σημαδέψει, μένεις κατά κύριο λόγο βουβός.

Γι’ αυτό να μην εμπιστεύεστε ανθρώπους που μιλάνε μεγαλόστομα για τέχνη, επαναστάσεις, έρωτες. Λένε συνήθως ακραίες συναισθηματικές μπούρδες, για να καλύψουν την ανεπάρκειά τους.

Όταν μια τέχνη, ένας άνθρωπος, ή ένας δάσκαλος σου μιλήσει πολύ βαθιά, σου αλλάζει τη ζωή και δεν χρειάζεται να μιλήσεις για αυτό, απλώς ζεις διαφορετικά. Η τέχνη που σε αγγίζει, σου αποκαλύπτει μια οπτική της ζωής που δεν γνωρίζεις, αλλά τώρα τη βλέπεις πεντακάθαρα.

Είναι αυτό που λέει, πολύ ωραία, ο Σαββόπουλος “Ακούς ένα τραγούδι και νιώθεις μέσα σου ευγενέστερος. Λες και όση ώρα το άκουγες ο κόσμος άλλαζε μαγικά γύρω σου και η ζωή που ζούσες είναι πια ξένη. Εκεί φοβάσαι και λίγο, εκεί θέλει θάρρος”

Όταν άκουσα πρώτη φορά Queen, ήταν το Bohemian Rhapsody. Ήμουν 15 χρονών, μπροστά από ένα παλιό κασετόφωνο και άκουγα το Live στην Ουγγαρία του 1986. Ήταν τόσο μεγάλο το σοκ, που ο χρόνος συμπυκνώθηκε και έγινε βίωμα.

Έκτοτε, ξεκίνησε μια αρρωστημένη σχέση που έχει τη δική της γραφική επέτειο, κάθε 24 του Νοέμβρη.

Σαν σήμερα λοιπόν το 1991, πέθανε από επιπλοκές του AIDS, ο τραγουδιστής των Queen, Freddie Mercury.

Έτσι λοιπόν, δεν μπορώ με τίποτα να σας μιλήσω μεγαλόστομα για το πόσο μεγάλος μουσικός ήταν, πόσο επηρέασε την παγκόσμια μουσική ή πόσο icon ήταν για την LGBT κοινότητα. 

Θα σας πω όμως 5+1 τραγούδια των Queen που δεν τους έχουμε δώσει και πολλή σημασία, ενώ είναι, το λιγότερο, σπουδαία. Με την ελπίδα να τους αγαπήσετε, όσο και εγώ.

The March of the Black Queen (QUEEN II)

Ο Mercury έγραψε αυτό το τραγούδι το 1973 και είναι ένα από τα δύο τραγούδια των Queen (το άλλο είναι το Bohemian Rhapsody) που έχουν δυο μουσικά τέμπο ταυτόχρονα. Το τραγούδι ήταν αρκετά πολύπλοκο για να παιχτεί live ολόκληρο, αλλά κάποια μέρη του, τα έπαιζε η μπάντα σε διάφορα medley. Κομματάρα. 

It’s late (News of the world)

Το έγραψε ο κιθαρίστας του group, Brian May σαν ένα θεατρικό έργο με τρία μέρη. Γενικά, από τα πιο υποτιμημένα κομμάτια τους και από τα πιο μοναδικά εννοείται. 

I’m in love with my car (A Night at the opera)

Το έγραψε ο ντράμερ, Roger Taylor, για έναν συνοδό της μπάντας στα τουρ, ο οποίος είχε μεγάλη αγάπη για το αυτοκίνητό του. Ο May στην αρχή το θεώρησε αστείο, αλλά ακούγοντάς το στις ηχογραφήσεις, πείστηκε για το πόσο σπουδαίο είναι. Όταν έφτασε η μέρα να κυκλοφορήσει το πρώτο single του δίσκου, ο Roger Taylor κλειδώθηκε σε ένα δωμάτιο, προκειμένου να πείσει τον Mercury να το βάλουν στη Β μεριά του single με το Bohemian Rhapsody.

Breakthru (Miracle)

Είναι η ένωση δύο κομματιών. Το “Α New life is born” του Mercury και το “Breakthru” του Taylor. Μπήκε στο top 10 του Η.Βασιλείου το καλοκαίρι του 1989. Το ρεφραίν είναι σκέτη πρέζα. 

Don’t try so hard (Innuendo)

Το έγραψε ο Mercury και ο ήχος στην αρχή είναι απο ένα συνθεσάιζερ KORG – M1, που είχε σαν προεπιλογή ενός διακόπτη το “00:Universe”. Δεν θέλω να δυσαρεστήσω κανέναν wanna be τραγουδιστή, αλλά σχεδόν σε όλο το κομμάτι ο Mercury τραγουδάει με φαλτσέτο. Ψευδο-νότες δηλαδή, αλλά επιμένει να ακούγεται υπέροχος, ενώ είναι εξαντλημένος απο την αρρώστια. Όχι, δεν είναι ο καλύτερος τραγουδιστής ever. 

The millionaire waltz (A day at the races)

Δημιουργία του Mercury για τον μάνατζερ των Queen και του Elton John, John Reid. Είναι η καλύτερη απόδειξη για το πόσο ευρεία ήταν η γκάμα του ύφους των τραγουδιών που έγραψαν οι Queen. Το τραγούδι ξεκινάει και καταλήγει σε βάλς, περνώντας μέσα από ένα Rock σύννεφο. Καλά μπάσο John Deacon, άστο. Μπασάρα. Νιώστε λίγο τι γράφανε ρε, οι άνθρωποι.