Είμαστε στο 2017 (ντάξει φαντάζομαι δεν το μαθαίνεις από μένα) και η τεχνολογία κυριαρχεί παντού γύρω μας. Δύσκολα μπορούμε να απαριθμήσουμε τα αμέτρητα καλά που μας έχει προσφέρει η τεχνολογική εξέλιξη αλλά πολύ εύκολα μπορούμε να καταγράψουμε ένα αρνητικό. 

Η τεχνολογία έχει καταστρέψει γα πάντα στο μυαλό μας μερικά από τα πολύ αγαπημένα μας τραγούδια. 

Όταν ο άλλος έγραφε το τραγούδι του το 1980 προφανώς δεν φανταζόταν ότι μετά από μερικές δεκαετίες η τεχνολογία θα έχει προσωρήσει τόσο, οπότε δεν μπορούμε να κακολογήσουμε κανέναν. 

Τσέκαρε…

Το 1970 η Ρένα Κουμιώτη τραγουδά τον ύμνο του Λευτέρη Παπαδόπουλου και του Μίμη Πλέσσα και στέλνει το συγκεκριμένο κομμάτι σε εκατομμύρια πονεμένες καρδιές. Το 2017 το τραγούδι αυτό μοιάζει εκτός τόπου και χρόνου. Ποιους δείκτες Ρένα μου, ποια ρολόγια; Τελειώσαν αυτά πια, δεν υπάρχουν. Στη χειρότερη δεν έχεις καν ρολόι στο σπίτι και τσεκάρεις κινητό, στην καλύτερη έχεις ηλεκτρονικό. Άσε που πλέον με τους συγχρονισμούς στις ηλεκτρικές συσκευές, και να είχε δείκτες, δεν θα μπορούσες να τους σταματήσεις. Μέχρι και την αλλαγή της ώρας μόνα τους την κάνουν τα διαόλια και ξυπνάς το πρωί και προσπαθείς να καταλάβεις αν όντως η ώρα είναι αυτή που αναγράφει το ρολόι. Άστα να παν στο διάολο Ρένα μου. 

Βρισκόμαστε στο σωτήριο έτος 1995, τότε που ακόμα η ΠΑΣΟΚάρα δεν είχε φτιάξει το μετρό του κοσμάκη να πηγαίνει να κάνει τα ψώνια του όποτε γουστάρει. Εκείνη τη χρονιά ο Παντελής Θαλασσινός βγάζει το “Εισιτήριο στην τσέπη σου” που μιλά για την καψούρα και το πόσο μακριά θα έφτανε ο τύπος για το κορίτσι που αγαπά. Αυτό το κομμάτι μοιάζει οριακά ειρωνικό σήμερα. Μαλάκα μας καταργούν τα εισιτήρια, το νιώθεις λίγο αυτό που συμβαίνει; Τι θα τραγουδάει ο Θαλασσινός, “ήθελα να’μαι καρτα επιβίβασης στην τσέπη σου”; Αυτό θα είναι τέρμα άβολο. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ο στίχος μιλά για εισιτήριο γιατί αυτό μπορεί να βρίσκεται στην τσέπη σου χωρίς να ενοχλεί. Έχεις δει τις καινούργιες κάρτες του μετρό; Καμία τσέπη.

Δύο χρόνια αργότερα συναντάμε μπαμπά Βαρδή και γιο Βαρδή με μαλλί Αλκίνοου Ιωαννίδη πριν το κούρεμα, να τραγουδούν την “οικογενειακή υπόθεση” σε στίχους του Μάνου Τσιλιμίδη. Το κόνσεπτ λέει ότι ο γιος είναι φαντάρος και ζητά από τον πατέρα να του στέλνει και μια κάρτα με γράμμα γιατί η τηλεκάρτα τελειώνει γρήγορα και δεν προλαβαίνει να πει όσα θέλει. Ο Έλληνας φαντάρος που ακούει αυτό το τραγούδι σήμερα, γελάει νευρικά. Ο Έλληνας φαντάρος σήμερα μιλάει με τον πατέρα του και τη μάνα του περισσότερο από όσο μιλούσε πριν μπει στο στρατό. Τα λένε στο skype, τα λένε στο τηλέφωνο, ανταλάσσουν SMS και καρδουλώνονται στο Instagram. 

To 2001 o Γιώργος Θεοφάνους γράφει στους ONE το “moro mou” που περιγράφει το cyber sex της εποχής. Ο τύπος βρίσκει γκόμενα σε chatroom και αν εσύ που διαβάζεις αυτές τις γραμμές είσαι κάτω από το 30, ανάθεμα αν έχεις δει ποτέ στη ζωή σου chatroom. Ακούμε τον ήχο που έκανε το Modem και ανάγκαζε τη μάνα σου να κλείσει το τηλέφωνο που είχε πάρει τη θεία Σούλα, και βλέπουμε ένα τρελό αγόρι του συγκροτήματος (μόνο τον Κωνσταντίνο Χριστοφόρου αναγνωρίζουμε) να φοράει ένα virtual χέρι για να τραβήξει ένα cyber χειρογλύκανο. Σήμερα όλα αυτά είναι μακρινό, αστείο, δύσκολο και κιτς παρελθόν. 

Δεν γίνεται να μην μπει αυτό το τραγούδι σε αυτή τη λίστα. Η Μαρινέλα πριν από 39 χρόνια μας τραγουδούσε για το τρανζίστορ της που παίζει τα αμερικάνικα. Όλο λάθος. Σήμερα παίζει να ακούμε μουσική σχεδόν από οτιδήποτε πλην τρανζίστορ. Θέλεις από laptop, θέλεις από κινητό, θέλεις απο αυτοκίνητο, θέλεις από τηλεόραση; Απ’όλα έχουμε. Πλέον τρανζίστορ δεν έχουν ούτε οι φαντάροι. Άσε που αν μιλήσεις για τρανζίστορ σήμερα, όλοι νομίζουν αυτό το μπαράκι (;) (σόρι δεν τα ξέρω αυτά τα κλαμπζ, δεν είμαι και πάρτι άνιμαλ) που βρίσκεται κάπου στο Γκάζι. Μάλλον. Ελπίζω τουλάχιστον να παίζει καμιά Μαρινέλλα, έτσι για το γαμώτο.