Θα σου μιλήσω ανοιχτά. Δεν έχω σε καμία εκτίμηση τις ταινίες τρόμου. Δεν είναι ότι δεν εκτιμώ το αισθητικό αποτέλεσμα, απλά ρε παιδί μου νιώθω ότι δεν μου προσφέρουν τίποτα. Δηλαδή γιατί να θέλω να κλάσω μέντες στην (θεωρητικά) διασκέδασή μου; Δεν τα καταλαβαίνω εγώ αυτά τα πράγματα.

Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι δεν έχω παρακολουθήσει πότε τέτοιες ταινίες. Έκατσα λοιπόν και ξετρύπωσα κάθε ανάμνηση ταινίας τρόμου που θα μπορούσε να επανέλθει και θυμήθηκα όλες τις παπαριές που έχουν δει τα ματάκια μου και έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στον να μην συμπαθώ τα horror movies. 

Και είναι τα εξής κλισέ.

Αυτός ο σατανικός καθρέφτης

Μακρινό πλάνο με τη γυμνή πλάτη της γυναίκας (συνήθως) που μόλις βγήκε από το μπάνιο. Η κάμερα πηγαίνει όλο και πιο κοντά, ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ με βασανιστικά αργό ρυθμό, για να φτάσει στον καθρέφτη. Η μουσική δυναμώνει προοδευτικά, η κάμερα πηγαίνει πιο αργά και καταλαβαίνεις ότι κάτι σημαντικό θα συμβεί. Βλέπουμε πλάτη και ξαφνικά βλέπουμε καθρέφτη, θολό καθρέφτη από τους υδρατμούς. Το χέρι σκουπίζει μια οριζόντια γραμμή μέσα από την οποία βλέπουμε το τέρας/δολοφόνο/φάντασμα να ξεπροβάλλει από πίσω, την ίδια στιγμή που το μέλλον θύμα υστεριάζει θρηνώντας προκαταβολικά για τα νιάτα του. 

Αυτά τα κωλόκλειδα στο γκαράζ

Εδώ η φάση είναι πιο νταρκ αλλά εξίσου κλισέ. Ο πρωταγωνιστής βρίσκεται είτε σε υπόγειο πάρκινγκ είτε στο γκαράζ του σπιτιού του και ψάχνει σαν τρελός να βρει τα κλειδιά του σε τσάντα ή τσέπη. Μετά από ένα σεβαστό χρονικο διάστημα, ο ήρωάς μας πιάνει στα χέρια του τα κλειδιά λίγο πιο νευρικά από όσο θα έπρεπε με αποτέλεσμα αυτά να πέσουν κάτω από το αυτοκίνητο. Η μουσική δυναμώνει, το σκατό ετοιμάζεται να φτάσει στην κάλτσα και ο πρωταγωνιστής σκύβει να πιάσει τα κλειδιά. Τα γραπώνει, σηκώνεται, σκουπίζει χεράκια και ξαφνικά το πλάνο ανοίγει και τα ζόμπια έχουν στήσει λούνα παρκ από πίσω. Και μάντεψε ποιος θα κάνει τα ποπ κορν!

Αυτός ο θόρυβος στην υπόγα

Όλο το παρεάκι είναι πάνω και συνήθως γλεντοκοπάει ή μαστουρώνει ή μπεκροπίνει χωρίς λόγο. Ξαφνικά κάποιος από τους μελλοθάνατους αποφασίζει ότι είναι καλή ιδέα να πάει στην υπόγεια αποθήκη για να βρει κάτι ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ΑΣΧΕΤΟ με το στόρι που εκτυλίσσεται. Εκεί παίζουν δύο ενδέχομενα, με το ένα να επιβάλλει να μην υπάρχει φως και το άλλο να επιτάσσει να υπάρχει λάμπα αλλά να καίγεται την κατάλληλη στιγμή. Μέσα στο τρελό σκοτάδι λοιπόν, ακούγεται ένας θόρυβος ικανός να κάνει τον ήρωά μας να κατουρηθεί. Στα επόμενα δευτερόλεπτα ο πρωταγωνιστής έχει δει τα ραδικάκια από όλες τις πάντες και όχι μόνο ανάποδα. RIP.

Αυτή η σκιά πάνω από το κρεβάτι

Αράζει ο δικός μας στο κρεβατάκι του λίγο πριν κλείσει τα ματάκια του να ξαποστάσει και ξαφνικά παίζει μια σκιά πάνω από το κρεβάτι. Ο ήρωάς σκέφτεται ότι δεν είδε καλά και τα ρίχνει στην κούρασή του. Κλείνει μάτια. Ανοίγει ξανά μάτια και η σκιά επανέρχεται, αυτή τη φορά πιο απειλητικά. Ο φίλος μας αρχίζει να τρέμει και να προσεύχεται, το τρέμουλο μπορεί να δουλέψει, η προσευχή όχι, κάπως έτσι αντιλαμβανόμαστε όλοι ότι τα δαιμόνια είναι έτοιμα να του κατασπαράξουν την ψυχολογία. Το κάνουν, ψοφάνε όλοι και όλα καλά. RIP ξανά.

Αυτή η απαίσια μουσική που τσιτώνει χωρίς λόγο

Εδώ είναι το καταπληκτικό “χιούμορ” που έχουν οι σκηνοθέτες των ταινιών τρόμου. Γιατί σου λέει ο καλλιτεχνάρας, τι θα κάνω για να τον ξαφνιάσω τον δόλιο που πλήρωσε το δεκάρικο στο σινεμά για να δει τα φονικά; Θα του στρώσω όλο το γήπεδο για τη σφαγή, αλλά δεν θα του δώσω σφαγή στο στρωμένο γήπεδο. Και εκεί που το σκηνικό θυμίζει ταυτόχρονα όλα τα προαναφερθέντα κλισέ, η μουσική τσιτώνει όσο δεν πάει και το 90% των θεατών κλείνει τα μάτια του, αντί για τον γκοτζίλα εμφανίζεται το μυξιάρικο για να πάρει αγκαλιά την ιδρωμένη μάνα ή το σούπερ κομενάκι για κάνει έκπληξη στο μωρουλίνι του. Ε ασταδιάλα σκηνοθέτες!