Ζητήσαμε από 100, να θυμηθούν πώς ήταν το πρώτο τους ραντεβού. Οι 10 χαμογέλασαν και νοστάλγησαν, ενώ οι 20 ψέλλισαν με μια κάποια αμηχανία λίγες κουβέντες. Οι τελευταίοι 70 αποπειράθηκαν να απαντήσουν, έχοντας ανάγκη για περισσότερες διευκρινήσεις. Τελικά δεν τα κατάφεραν. Γιατί πριν το πρώτο ραντεβού, υπάρχει το πρώτο σκούντημα και ένα κουμπί που δηλώνεις στον άλλον ότι: “Μου αρέσεις”, χωρίς κανένα κόστος.  

Μπροστά από οθόνες φαντασιωνόμαστε ένα ιδανικό έτερον ήμισυ, του δίνουμε φωνή που ταιριάζει στην τέλεια τραβηγμένη φωτογραφία του και σκεφτόμαστε πως μπορεί να γελάει για να μας καυλώνει. Και κάπως έτσι ξεκινάει…

Όταν και αν καταλήξεις να συναντήσεις τον γνωστό άγνωστο, έχεις ήδη τσεκάρει πρώην, αγαπημένη μουσική, ιδανικός καλοκαιρινός προορισμός,  που σπούδασε και που δούλεψε, που πήγε χθες και τι έφαγε προχθές. Έχεις γελάσει με “χααχαχα” και ξεκαρδιστεί με “ΧΑΧΑΧΑΧΑΧ”, έχεις κοκκινήσει με πονηρό υπονοούμενο που σου είπε και φυσικά δεν το είδε. Έχουν βγει τώρα και ένα σκασμό κουμπάκια, τα οποία μπορούν να δηλώσουν με μεγαλύτερη προσέγγιση το πώς νιώθεις. Καρδιές, wow, δάκρυα και τα ρέστα μου, που όμως δεν βλέπω.

Δεν έχουμε δουλειά, γιατί όλα τα κάνουν οι μηχανές. Δεν έχουμε εραστές, γιατί όλα τα κάνουν τα κουμπιά.

Έτσι, πριν καλά-καλά πιείς ένα ρημαδοκαφέ με το άλλο account, έχεις πασπατευτεί με τη σκέψη του άλλου και η αμηχανία καλά κρατεί. Είναι αυτό πρώτο ραντεβού; Είναι η εξερεύνηση ενός “άλλου”, που αναζητά να ολοκληρώσει το μισό του; Ε, όχι παιδιά δεν γίνεται δουλίτσα έτσι. Οι άνθρωποι είναι σώματα που καίγονται από την τριβή, όχι κουμπιά που πυρώνονται από το κοπάνημα.

Στα πρώτα ραντεβού, ο άλλος πρέπει να ξέρει το όνομα σου και να θέλει να μάθει το αγαπημένο σου χρώμα. Πρέπει να έχει το κινητό στην τσέπη και την προσοχή του πάνω σου. Πρέπει να ακούει ο ένας το γέλιο του άλλου, να βλέπει την αναστάτωση στα βλέμματα. Πρέπει το “Μου αρέσεις”, να χρεώνεται σε αυτόν που το λέει με δάχτυλα στα μαλλιά του άλλου και όχι στην ασφάλεια ενός πληκτρολογίου.

Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω, είναι γιατί στις θυσίες του ελληνικού λαού έπρεπε να μπει και αυτή των πρώτων ραντεβού. Κόβεται τους μισθούς ρε αλήτες, τις συντάξεις, τα επιδόματα. Τα ραντεβού τι σας έφταιξαν; Αποχαυνωμένοι να χαμουρευόμαστε σε κινητά ενώ περπατάμε και προσπερνάμε όμορφους ανθρώπους. Τελειώνει η μπαταρία μας και κόβεται η επικοινωνία με τη ζωή. Σε λίγο θα κολλάμε τα χείλη μας στην οθόνη και θα ηλεκτρίζεται το μουστάκι μας. Άντρες και γυναίκες!

Δεν πειράζει να μη φτάσουμε ποτέ στο δεύτερο ραντεβού. Να μη φτάσουμε όμως για τους σωστούς λόγους. Να απορρίψουμε και να μας απορρίψουν γιατί δεν είμαστε αυτό που θέλουν, όχι γιατί δεν είμαστε αυτό φαντασιώθηκαν. Να διαφωνήσουμε ιδεολογικά, πολιτικά, να μην ταιριάξουν τα φιλιά μας. Όχι να απογοητευτούμε από την εικόνα που εμείς κατασκευάσαμε.

Τόσος ήλιος και δροσιά, τόσες φυλλωσιές και μυρωδιές σε αυτήν την πόλη, ΟΛΑ ΣΤΑΦΙ με τις μαλακίες μας. Ένα ασταμάτητο αυτοσαμποτάζ της καθημερινότητας και της σεξουαλικότητας μας, να το ζηλεύει όλο το ζωικό βασίλειο. Θέλουμε πίσω την αμηχανία, το τρακ, τον φόβο του άγνωστου. Δεν γουστάρουμε να είμαστε υποψιασμένοι και κυρίως δεν θέλουμε να είμαστε γνωστοί, πριν γνωριστούμε.

Βόλτες χρειαζόμαστε και μουσική. Ελαφριά τσιγάρα και βαριά ποτά. Εμπιστοσύνη στο άγνωστο και όλα θα πάνε καλά..