Ζούμε στη χώρα που αν δεν έχει καεί η γούνα σου από καψούρα, δεν έχεις την αξίωση να διηγεισαι ιστορίες εξευτελισμού. Για να θυμόμαστε πώς, τι και γιατί, γράψαμε τραγούδια για τη φλόγα που έκαψε τα σωθικά μας και “Kαίγομαι-καίγομαι, ρίξε και άλλο λάδι στη φωτιά” ή στη χειρότερη “Ρίξε στο κορμί μου σπίρτο να πυρολυθώ”. Καιγόμαστε ζωντανοί από έρωτα βράδια ολόκληρα, αλλά διαπραγματευόμαστε για το αν θα καούμε νεκροί και απαλλαγμένοι από ψαλμωδίες, μάρμαρα και μπόλικο χώμα με σκουλήκια να σουλατσάρουν στα σπλάχνα μας.

Αν έδωσα την εικόνα αυτής που έχει έστω και ελάχιστα συμφιλιωθεί με την ιδέα του θανάτου, σας διαβεβαιώ ότι μπορώ να κλάψω και μόνο στην ιδέα της δικής μου θνητότητας και των ανθρώπων που δεν μπορώ να σκεφτώ τη στιγμή που δεν θα μπορώ να αγκαλιάζω πια. Το θέμα όμως ευτυχώς δεν είναι αυτό ακριβώς! Το θέμα είναι ότι εσύ και εγώ, όταν βρεθούμε μετά θάνατον στα σύννεφα, θα συζητάμε πως ακόμα και μετά το κακάρωμα μας, δεν κατορθώσαμε να επιτύχουμε μια κάποια ισότητα στα “θέλω” μας, κόντρα στα “πρέπει” άλλων.

Στο θεοκρατικό κράτος που επιμένουμε να παλεύουμε κατά των όποιων διακρίσεων, η εκκλησία παραμένει φρόνιμη, σε μια άτακτη εποχή. Χωρίς να μας προκαλεί την παραμικρή έκπληξη, παραμένει πιστή στο πως προσεγγίζει το θέμα της αποτέφρωσης. Βασικό της επιχείρημα είναι ότι κάτι τέτοιο, αποτελεί ασέβεια για το νεκρό σώμα. Το δικό μου σώμα! Αυτό δηλαδή που εγώ κυκλοφορώ 28 χρόνια τώρα. Το σώμα που παχαίνω και αδυνατίζω, ζωγραφίζω με μελάνια και τρυπάω με σκουλαρίκια. Το σώμα που μου αρέσει να πασπατεύουν ωραία χέρια και που με τρομάζει όταν ζαρώνει. Για αυτό το σώμα, για τον δικό μου ναό, η εκκλησία έχει άποψη για το πώς πρέπει να του συμπεριφερθώ, όταν θα το έχω απελευθερώσει από τις χιλιάδες σκέψεις και συναισθήματα μου.  

Θα το πω απλά! Το θέμα την καύσης, δεν αφορά στο παραμικρό την εκκλησία. Μπορώ να αντιληφθώ τις οικονομικές συνέπειες εάν δημιουργηθούν αποτεφρωτήρια, καθώς και την αποδυνάμωση κάποιων προσώπων σε διάφορες εκλογικές περιφέρειες, όμως το κράτος οφείλει να κάνει τους πολίτες ισότιμους, έστω και μετά θάνατον. Είναι σοκαριστικό το ξέρω, όμως υπάρχουν άνθρωποι στη χώρα αυτή, που δεν είναι χριστιανοί και καμιά διάθεση δεν έχουν οι άνθρωποι τους να φάνε τα κόλλυβα τους. Επίσης, άλλο σοκαριστικό, υπάρχουν χριστιανοί που απλά δεν γουστάρουν να βολευτούν για τρία χρόνια κάτω από το χώμα και μετά να τους ξεβολέψουν. Στην καλύτερη θα μαζέψουν τα κόκκαλα τους και να τα βάλουν σε ένα κουτί, στη χειρότερη δεν θα έχει αποσυντεθεί η σωρός τους, χαρίζοντας ένα λυτρωτικό θέμα για τους ανθρώπους που έμειναν πίσω.

Ακόμη και σε αυτούς που ασπάζονται τον χριστιανισμό, οι ιερείς δεν δέχονται να διαβάσουν μια καλοτάξιδη ευχή, αν ο νεκρός επιθυμεί να καεί μετά. Ανιδιοτελής αγάπη και μια ηδονική σχέση με τον έλεγχο και την εξουσία, το αιώνιο μοτίβο αυτού του τόπου.

Για να το χοντρύνω, η μη ύπαρξη νομοθετικού πλαισίου και ειδικού χώρου που δίνει τη δυνατότητα της αποτέφρωσης σε όσους το επιθυμούν, αποτελεί παράβαση του άρθρου 9 της Σύμβασης για την Προάσπιση των Δικαιωμάτων του ανθρώπου. Η Ελλάδα σήμερα, έχει τη χαρά να κατοικείται από χιλιάδες ανθρώπους που οι θρησκευτικές τους πεποιθήσεις δεν ταυτίζονται με τις δικές μας, και επιτρέπουν ή επιβάλλουν τη μετά θάνατον αποτέφρωση. Ξέρω, φυσικά και ξέρω! ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΦΩΝΑΞΕ ΚΑΝΕΙΣ ΕΔΩ, ΝΑ ΠΑΝΕ ΝΑ ΚΑΟΥΝ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟΥΣ. ΖΩΝΤΑΝΟΙ ΑΜΑ ΓΙΝΕΤΑΙ!

Εντάξει, θα ξεχάσω που πριν έναν χρόνο θάψαμε τον παππού; Γάμο να κάναμε τα ίδια έξοδα θα είχαμε. Έχεις τον θρήνο της απώλειας, έχεις και τον κύριο στο γραφείο με τις εικονίτσες από πίσω του. Συμπάσχει σου λέει με κάθε συγγενή, για πεθαμένους που δεν ήξερε, ράβοντας σου κοστούμι που σε στέλνει και εσένα πριν της ώρας σου.

Αναρωτιέμαι ρητορικά, για ποιους λόγους αντιδρά τόσο έντονα η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία, τη στιγμή που σε άλλες χώρες του ίδιου δόγματος, όπως η Ρωσία και η Σερβία, λειτουργούν αποτεφρωτήρια, με τους ιερείς να προσφέρουν την εξόδιο ακολουθία; Προσεύχομαι, η άρνηση αυτή, να μην σχετίζεται με το δημοσιοϋπαλληλίκι.

Είναι αδιανόητο σε μια ευρωπαϊκή χώρα να μην υπάρχουν αποτεφρωτήρια. Χαρακτηριστικά, η αποτέφρωση καταγράφει υψηλά ποσοστά στη Μεγάλη Βρετανία (75%), στην Τσεχία (70%), ενώ στη Γερμανία το ποσοστό φτάνει το 55%. Το Σύνταγμα της Ελλάδας, προβλέπει πλήρη ελευθερία θρησκευτικής συνειδήσεως και ισότητα μεταξύ των πολιτών. Το δικαίωμά να αποφασίζουμε πως θα διαθέσουμε το σώμα μας μετά θάνατον, έχει ήδη νομοθετήσει εδώ και 10 χρόνια. Ένα δικαίωμά μας, που πάει μονίμως εν τόπω χλοερώ. Μοναδικό “εμπόδιο” στη νομοθεσία, είναι ότι δικαίωμα ίδρυσης αποτεφρωτηρίου νεκρών εξακολουθούν να έχουν μόνο οι δήμοι, οι οποίοι έως σήμερα δεν έχουν αποδειχθεί ιδιαίτερα ανθεκτικοί στις αντιδράσεις της Εκκλησίας.

Όλα τα παραπάνω θα μπορούσαν να λεχθούν με τη φράση: “γούστο μου και καπέλο μου αν θα θαφτώ ή θα καώ, αν θα ζητήσω να το σώμα μου να γίνει τροφή στα όρνια”. Βλέπεις, δεν μιλάω για πολιτικές κηδείες, μη και δεν αντέξει η μανούλα μου. Όσο για την Ιερά Σύνοδο που παρομοίωσε την αποτέφρωση με ανακύκλωση απορριμμάτων, το μόνο που έχω να πω, είναι ότι μόνο οι άνθρωποι που ζουν σαν σκουπίδια ανακυκλώνονται…