Δεν με ενοχλούν όσοι πιστεύουν στον Γέροντα Παΐσιο. Έχω και μάνα που την προβληματίζει αραιά και που η “προφητεία”, ότι “οι Φραγκολεβαντίνοι θα φοβηθούνε και θα ταραχθούν από την “κοφτερή ανατολή” που θα ανατείλει στην πατρίδα μας”. Εντάξει, δεν είναι και λίγο να μας βρει τέτοιο καλό από το πουθενά, αν το καλοσκεφτείς. Ευτυχώς για όλους μας όμως, στο σπίτι υπάρχουν και λιχούδηδες που τσιμπολογάνε από το ταψί, μακαρόνια με κιμά που κολυμπάνε σε λευκή κρέμα. Παστίτσιο και δεν το μοιραζόμαστε μάνα!

Στα γρήγορα λοιπόν, ο Φίλιππος Λοΐζος, είναι ο “Γέροντας Παστίτσιος” και συνελήφθη το 2012. Όχι γιατί του έκοψε η μπεσαμέλ, αλλά γιατί κρίθηκε ένοχος για εξύβριση θρησκεύματος κατ’ εξακολούθηση. Καταδικάστηκε σε 10 μήνες φυλακή με αναστολή, για να απαλλαχτεί τελικά χθες Πέμπτη, με το άρθρο 8 του νόμου 4411/2016.

Η αλήθεια είναι, ότι τρελαίνομαι για παστίτσιο. Το έφτιαχνε θυμάμαι η γιαγιά κάποιες Κυριακές και με τον αδερφό μου το τρώγαμε ανά ορόφους. Το φυσάγαμε και δεν κρύωνε, όπως όλοι αυτοί που σήμερα νιώθουν ότι θίγεται το θρησκευτικό τους αίσθημα, μπροστά στην αυτονόητη απόφαση. Νιώθουν ότι θίγεται ο Θεός τους, που μπορεί να συγχωρεί φονιάδες αλλά όχι έναν 27χρονο που σατιρίζει τον σκοταδισμό τους. ΟΥΡΛΙΑΖΑΝ (κάποιοι) οι πιστοί για τα μακαρόνια στο πρόσωπο του γέροντα, λες και δεν είναι το αγαπημένο φαγητό όλων. Λες και ήταν αγκινάρες…

Η φάση ξεκίνησε όταν ο Λοΐζος “πούλησε” ένα ψεύτικο θαύμα, στη σατιρική του σελίδα. Ένα “θαύμα” που αγόρασαν όσο-όσο blogs, σελίδες θρησκευτικού περιεχομένου, καθώς και το εξώφυλλο “χιουμοριστικής” εφημερίδας. Θαλασσοψυχούλες του Ελλαδιστάν, που φυσικά δεν μας εξέπληξαν με την πίστη τους, ότι λίγο χώμα μπορεί να κάνει καλά ναρκομανή, θύμα τροχαίου. Πώς να μην τα πάρει κρανίο ο άλλος, όταν τον κοροϊδεύεις με αυτόν τον τρόπο; Δεν ξέρω αν θυμάστε ένα άλλο “θαύμα”. Αυτό, που “μάτωνε” η εικόνα της Παναγίας. Όλες τις οικονομίες τους άφησαν οι άνθρωποι στο παγκάρι της εκκλησίας, αλλά τελικά το αίμα δεν έγινε νερό, αλλά βυσσινάδα. Μην το παίρνετε κατάκαρδα: Θαύμα, είναι η παγωμένη βυσσινάδα το καλοκαίρι.

Εντάξει κουίζ ευκολάκι. Σαν να κλέβεις εκκλησία! Ποιος δρομολόγησε τη σύλληψη του Λοΐζου, γιατί κάπου διάβασε την έκφραση “προσπαθεί να ευτελίσει την ιερή μορφή της Ελληνοορθοδοξίας, τον Γέροντα Παΐσιο” και ήθελε σώνει και ντε να τη χρησιμοποιήσει; Μα φυσικά ένας κάποιος υπόδικος βουλευτής, της ναζιστικής οργάνωσης. Τρελάθηκε σου λέει που έθιξε τα θεία, μιας και όταν κοπανάνε τον κοσμάκη, τους μιλάνε στον πληθυντικό. Πάει σου λέει στο γήπεδο και με την πρώτο μπινελίκι στα θεία, τους ρίχνει κόκκινο πιπέρι. Κακά παιδιά…

Καθόλου wow δεν είναι η σύλληψη του Λοΐζου, για την χώρα του πνεύματος και της δημοκρατίας, που δεν σταματά να γοητεύει και να απογοητεύει. Απρίλης 1980, ο Τζίμης Πανούσης και οι Μουσικές Ταξιαρχίες συλλαμβάνονται και καταδικάζονται για περιύβριση της αρχής και των θείων. Είκοσι χρόνια μετά, θα οδηγηθεί ξανά στην ασφάλεια εξαιτίας του ότι στο πρόγραμμα του εικόνιζε την ελληνική σημαία με ένα σφυροδρέπανο στη θέση του σταυρού. “Εγώ τον σκότωσα”, θα ομολογήσει στις κάμερες ο θεός. Εδώ, μπορείς να τσεκάρεις πόσα wow περιστατικά έχουμε απολαύσει υπεύθυνα και κυρίως ανελεύθερα.

Κάπως στεναχωριέμαι, όταν πρέπει να συνειδητοποιήσω ότι όλα αυτά δεν είναι πλάκα. Όλα όσα λέγονται, μπορεί να αποδειχθούν επικίνδυνα και αιρετικά. Αν όσα διαβάζουμε είναι αλήθεια, ο Γέροντας μιλά για επιστροφή του βασιλιά και “άθεους” πολιτικούς. Κάνει λόγο για αντι-δυτικισμό και εναντιώνεται σε ο,τιδήποτε μη ελληνικό και νεωτεριστικό. Υμνεί τους επεκτατικούς πολέμους, που θα αναδείξουν την ορθοδοξία σε παγκόσμια υπερδύναμη κ.λπ. Ο ακροδεξιός και υπερσυντηρητικός Τύπος, μπορούν να είναι περήφανοι για το πολιτικοθρησκευτικό τους κατασκεύασμα, που απέφερε τεράστια κέρδη σε εκδότες και μοναστήρια.

Όσα θέσπισε ο νομοθέτης το 1950 περί βλασφημίας, δεν τα έκανε για να προστατέψει τον Θεό. Το πιθανότερο είναι να σκέφτηκε ότι σε μια χώρα αυτής της δεκαετίας και με τις συνθήκες που επικρατούσαν, βρίζοντας κάποιος τον Θεό θα προκαλούσε εντάσεις. Σήμερα, υπάρχει αντιρατσιστικός νόμος που προστατεύει από την προσβολή κάποιου, λόγω των θρησκευτικών του πεποιθήσεων. Άρα, τα άρθρα αυτά είναι άνευ ουσίας και το μόνο που κάνουν είναι να περιορίζουν την ελευθερία της έκφρασης και της τέχνης. Η νομοθεσία για τη βλασφημία δεν μπορεί να χρησιμοποιείται για να εμποδίζεται η κριτική σε θρησκευτικούς ηγέτες. Κανένα σύστημα πεποιθήσεων, δεν πρέπει να τυγχάνει οποιασδήποτε προστασίας από κριτική ή προσβολές. Προστασία αξίζει μόνο η ανθρώπινη προσωπικότητα και μάλιστα αυτή πρέπει να είναι μειωμένη για τα δημόσια πρόσωπα. Ο Μαρκ Τουέιν έλεγε: “Η βλασφημία δίνει τέτοια ανακούφιση, που ούτε η προσευχή μπορεί να δώσει”. Το ξέρουν αυτό άραγε οι τόσοι πολιτικοί που τον επικαλούνται;