Είσαι ο Θάνος ο Τζήμερος και έχεις μια συγκεκριμένη δουλειά να κάνεις: να γράφεις όλη μέρα στο Facebook. 

Και μια μέρα που δεν υπάρχει επικαιρότητα, γιατί έχεις καταφέρει ξέρω γω να φέρεις την ανάπτυξη με τα like σου ή να κρατήσεις τη χώρα στον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης με τα poke σου, αποφασίζεις να κάνεις κάτι διαφορετικό. Να μιλήσεις για τις αγαπημένες σου ταινίες, ξεκινώντας πρώτα με αυτές τις Disney. Τι πιο λογικό.

Ορίστε, λοιπόν, 5 κλασικές ταινίες της Disney και οι περιλήψεις τους από την οπτική γωνία του Τζήμερου, μία οπτική γωνία που κάποιοι αποκαλούν νεοφιλελέ (μακριά από μας αυτά).

Για τσέκαρε τις εργάρες.

Αλαντίν
Ένα ελεεινό τεμπελόσκυλο, ένας άεργος κοπρίτης που γυρίζει από καφετέρια σε καφετέρια αναζητά το εύκολο χρήμα με μικροαπατεωνιές… Για καλή του τύχη – και κακή τύχη όλων των φορολογούμενων “κορόιδων” – ένα τζίνι θα εμφανιστεί μπροστά του και θα του ανακοινώσει ότι έχει τρεις ευχές. Εκείνον όμως τον ενδιαφέρει μόνο μία: να διοριστεί στο δημόσιο.

Η ταινία είναι προφανώς μία αλληγορία για το πελατειακό κράτος και για τη σχέση κρατικοδίαιτου κηφήνα (Αλαντίν) και λαϊκιστή πολιτικάντη (Τζίνι) που τάζει στους πάντες τα πάντα.

Πλήρωνε τώρα μαλάκα Έλληνα τον Καρανίκα των παραμυθιών.


Ο Βασιλιάς των Λιονταριών
Ο Μουφάσα έχει κάνει την ζούγκλα, Βενεζουέλα. Το κράτος δεν λειτουργεί και τα δημόσια ταμεία έχουν λεηλατηθεί από τα ζώα του κομματικού σωλήνα.

Το αόρατο χέρι της αγοράς έρχεται για να βάλει τάξη και στέλνει τον Σκαρ, ο οποίος αποκαθηλώνει τον “Μαδούρο των λιονταριών” και επιβάλλει τις μεταρρυθμίσεις και τις περικοπές που έχει ανάγκη το κράτος για να ορθοποδήσει.

Και ποιο είναι το “ευχαριστώ”; Ο Σίμπα, ο γιος του Μουφάσα, ο ανεπάγγελτος γόνος μεγάλου τζακιού, μοιράζοντας κούφιες υποσχέσεις και σανό στα πρόβατα, παραλύει τα πάντα στη ζούγκλα με παράνομες απεργίες. Περιττό να πω ότι σε πιθανή κυβέρνηση Δημιουργίας Ξανά στη ζούγκλα, η συμμετοχή σε παράνομη απεργία θα σήμαινε αυτόματη απόλυση του παρανόμως απεργούντος χωρίς την καταβολή αποζημίωσης… ό,τι ακριβώς δηλαδή συμβαίνει σε οποιοδήποτε προηγμένη ζούγκλα του δυτικού κόσμου.

Ο Σκαρ, λοιπόν, πέφτει και ανεβαίνει ο απατεώνας Σίμπα, σχηματίζοντας αμέσως κυβέρνηση με τους ανόητους ψεκασμένους Τιμόν και Πούμπα. Να τους χαίρεστε.

Toy Story
Ο Γούντι είναι ένας βολεμένος σερίφης που έχει κάνει κατάληψη στο δωμάτιο ενός μικρού παιδιού… Παίζει με τον μικρό για δυο τρεις ώρες και όλες τις υπόλοιπες ή κοιμάται ή διαβάζει την εφημερίδα του και κάνει το τσιγαράκι του.

Οι γονείς του μικρού, αγανακτισμένοι με τον αργόμισθο “σερίφη”, αγοράζουν στον γιο τους τον Μπαζ, μία υπερσύγχρονη διαστημική κούκλα και είναι έτοιμοι να περάσουν για πρώτη φορά από αξιολόγηση τον ελεεινό κηφήνα.

Ο κοπανατζής δημόσιος υπάλληλος όμως, όχι μόνο δεν δέχεται να περάσει από αξιολόγηση, αλλά αντί να προσπαθήσει να γίνει πιο παραγωγικός και άρα πιο ανταγωνιστικός, αποφασίζει να κρατήσει τα προνόμια του με δόλιες μεθόδους. Θα το χάψουν οι γονείς του μικρού ή θα καταλάβουν ότι ο μόνος δρόμος για την ανάπτυξη περνάει μέσα απ’ την απόλυση χιλιάδων αργόμισθων παιχνιδιών που μιλάνε;

Ψάχνοντας τον Νέμο
Ο πατέρας ενός μικρού ψαριού θεωρεί ότι ο γιος του είναι σε ηλικία να χάνει τον χρόνο του στο σχολείο, αντί να τον στείλει να δουλέψει, όπως κάνουν εκατομμύρια συνομήλικοί του σε κανονικές χώρες, όπως είναι για παράδειγμα το Μπαγκλαντές και όχι σε σοβιετίες σαν την δικιά μας. Λες και όσοι δεν σπουδάσαμε πάθαμε κάτι, τέλος πάντων.

Η μοίρα όμως το φέρνει έτσι ώστε να καταλήξει στη γυάλα ενός οδοντίατρου, ο οποίος του προσφέρει τα πάντα: υδάτινη στέγη, φαγητό, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και βασικό μισθό για 24ωρη μισθωτή σκλαβιά. Αυτή είναι η αγορά, αυτά του προσφέρει. Ξυδάκι συριζοπαπαγαλάκια.

Ωστόσο, οι υπόλοιποι εργατοπατέρες το ξεσηκώνουν και του φουσκώνουν τα μυαλά για τον “κακό” εργοδότη, αντί να του πουν “κάτσε εδώ, πού θα βρεις καλύτερα, δεν λες που έχεις ένα κομμάτι πλαγκτόν, άλλοι ούτε αυτό δεν έχουν”. Έτσι ο μικρός εκκολαπτόμενος κηφήνας το σκάει και γυρίζει στον μπαμπά του για να μασουλήσουν μαζί τον κρατικό κορβανά.

Ποκαχόντας
Άγγλοι επενδυτές φτάνουν σε μια μπανανία σοβιετικού τύπου, όπου όλοι ζουν “συντροφικά” και κυκλοφορούν τσίτσιδι. Οι ντόπιοι κρατικοδίαιτοι, φοβούμενοι ότι θα χάσουν τα προνόμιά τους, διοργανώνουν συλλαλητήρια κλείνοντας τους δρόμους της ζούγκλας, καταστρέφοντας ουσιαστικά το εμπόριο και τον τουρισμό.

Μια επιτυχημένη μάνατζερ όμως, η Ποκαχόντας, που ξέρει πως λειτουργεί η αγορά, εξηγεί στους συριζοψεκασμένους ότι οι επενδύσεις μπορούν να γίνουν η βασική κινητήρια δύναμη της οικονομικής ανάπτυξης. Οι αναρχοάπλυτοι όμως επιμένουν ότι οι ιδιωτικοποιήσεις για ένα κομμάτι ψωμί ή για ένα καθρεφτάκι θα τους μετατρέψουν σε σκλάβους στον τόπο τους. Σας θυμίζει κάτι αυτό; Ακριβώς. Συντεχνίες που κόπτονται να διατηρήσουν τα προνόμιά τους. Λοιπόν, άκου παλαιοκομμουνιστή, εσύ και οι υπόλοιποι ινδιάνοι: τα λεφτά δεν πέφτουν απ’ τον ουρανό, δεν υπάρχει ειδικός χορός της βροχής για χρήματα… Κατάλαβες ανόητε σταλινικέ; Αγράμματε ηλίθιε; Παθολογικέ ψεύτη; Θλιβερέ γκεμπελίσκε; “Κατάλαβα” να λες.