I have a dream. Η φράση αυτή, από τον Αύγουστο του 1963 όταν και ειπώθηκε, ακολουθεί πάντα το όνομα του Martin Luther King. Και όχι άδικα, αφού ο ηγέτης των Αφροαμερικανών και πολέμιος του φυλετικού διαχωρισμού αποτέλεσε σύμβολο αντίστασης στο ρατσισμό που κυριαρχούσε στις Η.Π.Α. Αντίσταση απολύτως ειρηνική καθώς δεν πίστεψε ποτέ πως η βία θα είχε αποτελέσματα. 

Από την άλλη πλευρά όμως, η βία της οποίας εκείνος έπεσε θύμα, ήταν η καθημερινότητα ενός Αφροαμερικανού που προσπαθούσε να αντισταθεί στον παραλογισμό του ρατσισμού. Αυτό που προκαλεί εντυπώσεις είναι ότι πολλοί Αφροαμερικανοί αντιτάχθηκαν στη λογική της “μη βίας” που εκείνος είχε προτιμήσει, αποκαλώντας τον ειρωνικά “ο Κύριος Προσευχόμενος”.

Μία μέρα σαν σήμερα, στις 14/10/1964 ο ίδιος δικαιώθηκε όταν του απονεμήθηκε το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης. Αυτό βέβαια δεν ήταν αρκετό για να αποτρέψει την δολοφονία του τέσσερα χρόνια αργότερα. 

Από τις πολλές ταινίες που έχουν ασχοληθεί με τον πολυτάραχο βίο του, η τελευταία, το Selma, είναι η περισσότερο ρεαλιστική. 

 

Υποψήφια για 2 Όσκαρ και βασισμένη στις πορείες που έγιναν μεταξύ της πόλης Σέλμα και της πρωτεύουσας της Αλαμπάμα, Μοντγκόμερι το 1965 για τη διεκδίκηση του δικαιώματος ψήφου ολόκληρης της αφροαμερικανικής κοινότητας των ΗΠΑ, η ταινία αυτή είναι ένας ύμνος στην ακτιβιστική δράση του Martin Luther King. Όταν τελικά η πρώτη πορεία καταπνίγεται από τους αστυνομικούς, ο King επιχειρεί να οργανώσει μια δεύτερη με οδυνηρά αποτελέσματα. 

Η Selma σε κερδίζει κυρίως λόγω ερμηνείων και όχι τόσο λόγω ιστορίας. Πατάει πάνω στα αληθινά γεγονότα και στήνει ένα σκηνικό αρκετά ρεαλιστικό αποφεύγοντας τα εύκολα κλισέ. Ακόμα και οι ερμηνείες των λιγότερο σημαντικών ρόλων δίνουν κάτι το διαφορετικό και διαδραματίζουν πολύ ιδιαίτερο ρόλο στην πλοκή της ταινίας. 

Ο David Oyelowo που υποδύεται τον Κινγκ είναι κάτι παραπάνω από πειστικός. Πολλές στιγμές της ταινίας θα σε κάνουν να νομίζεις πως είναι ο ίδιος, καθώς ο ηθοποιός τον είχε μελετήσει αρκετά τόσο ως περσόνα όσο και ως πολιτικό. Στο καστ μεταξύ άλλων βλέπουμε και τη γνωστή Όπρα Γουίνφρεϊ να τρώει ανελέητο ξύλο από τους αστυνομικούς, όπως και οι υπόλοιποι Αφροαμερικανοί δηλαδή.

Συνοπτικά, η Selma αποτυπώνει όλο τον ακραίο ρατσισμό των Ηνωμένων Πολιτειών του τότε, μέσα από την εξιστόριση της ζωής του King. Διακρίσεις, άνιση μεταχείριση, βία και γενικά μια κατάσταση παρανοϊκή. Είναι μια τανία που νομίζω πως θα έπρεπε να προβάλλεται υποχρεωτικά σε παιδιά μικρής ηλικίας, για να κατανοήσουν σε τι κόσμο έχουν βρεθεί και σε ποιον κόμσο θα ήθελαν να βαδίσουν.

Κυρίως όμως, αυτή η ταινία πρέπει να γίνει σύμβολο για όλους τους αδικημένους της γης. Ό,τι ακριβώς ήταν και ο Martin Luther King.