Προσοχή! Δεν λέω ότι το επεισόδιο ήταν μούφα. Απλά λέω ότι δεν προκάλεσε την υστερία που συνήθιζαν να μας προκαλούν τα ένατα επεισόδια των προηγούμενων σεζόν και κυρίως αυτό της 3ης με το επεισόδιο γαμοκηδεία (aka Red Wedding).Το πιο σοκαριστικό του σημείο, ήταν εκείνο που πάτησα παύση για να σκοτώσω την πρώτη ιπτάμενη κατσαρίδα του φετινού καλοκαιριού.
Θα μου πεις, ανάλογη θεματολογία και ύφος είχε και το αντίστοιχο επεισόδιο της 2ης σεζόν, το Blackwater. Και δίκιο θα έχεις.
Αλλά ρε φίλε! Όταν για μία ολόκληρη σεζόν με έχεις κακομάθει με επιμέρους επεισόδια που προκαλούν εγκεφαλικά. Όταν μου ξετινάζεις τον πιο αχώνευτο χαρακτήρα στην ιστορία της τηλεόρασης με τον πιο ηδονικό τρόπο. Όταν μου αναγεννάς τη Σάνσα από τις στάχτες της. Όταν σχεδόν έχεις σφίξει τη θηλιά γύρω από το λαιμό του Τύριον. Όταν με αφήνεις με το στόμα ανοιχτό εξαιτίας του συγκλονιστικού τέλους της μονομαχίας του όγδοου επεισοδίου… Ε, δεν μπορείς να με ξεπετάς με ένα επεισόδιο ούτε-κρύο-ούτε-ζέστη, όταν μάλιστα εσύ ο ίδιος μου έχεις λανσάρει κάθε ένατο επεισόδιο ως το γκράντε φινάλε πριν από το οριστικό φινάλε κάθε τηλεοπτικής χρονιάς.
Ένα επεισόδιο, εξ ολοκλήρου αφιερωμένο στην επίθεση των Αγρίων στο Τείχος και στο Castle Black. Ούτε μία σκηνή από την τσεγκεβαρίνα την Νταινίρις, ούτε μια αναφορά στον λατρεμένο νάνο που μάλλον θα παρακολουθούσε τα τεκταινόμενα στο βορρά τρώγοντας ποπ κορν μέσα στο κελί του.
Οι Άγριοι, λοιπόν, αγριεμένα κάνουν το ντου που τόσο καιρό προετοίμαζαν εναντίον του Τείχους. Απέναντι σε μια χούφτα χεσμένων ηρωικών υπερασπιστών της Νυχτερινής Φρουράς, με γίγαντες και… μαμουθοκάτι στη δούλεψή τους, αρχίζουν να σκαρφαλώνουν τα τείχη, να γκρεμίζουν πόρτες και εν μέρει να εισβάλλουν στο εσωτερικό του Castle Black. Μαζί τους και η Ίνγριντ που αρνούμενη να ξεπεράσει τη χυλόπιτα του Γιάννη του Χιόνη, αδημονεί να του καρφώσει ένα ευγενικό βέλος στο σώμα. Για δεύτερη και τελευταία -ελπίζει- φορά.
Ο Μανς Ρέιντερ με ένα τσούρμο Αγρίων να παίρνει κεφάλι στη μάχη (και μπόλικα κεφάλια επίσης) και από τη μεριά της η Φρουρά να αντιστέκεται και να κρατάει αντίσταση με όσα μέσα διαθέτει. (παρεμπιπτόντως: τιμή και δόξα στον εγκέφαλο που σκαρφίστηκε το θανατηφόρο δρεπάνι). Ο Σαμ να μπαίνει -σχεδόν- στην πρώτη γραμμή, αλλά να έχει και το μυαλό του στη Γκίλι που έσπευσε στην αρχή του επεισοδίου να σωθεί εντός των τειχών. Ο Σνόου να αναδεικνύεται σε μπροστάρη της Νυχτερινής Φρουράς, μετά από μια αλληλουχία γεγονότων και το θάνατο του -αντιπαθούς πλην όμως ηρωικού- Άλισερ Θορν. Και να κερδίζει την πρώτη μάχη, όχι όμως και την οριστική.
Στα δύο highlights τους επεισοδίου τώρα: Πρώτο, η ηρωική σκηνή με τον Γκρεν και τους άλλους πέντε μελλοθανάτους να αναλαμβάνουν την υπεράσπιση της εσωτερικής πύλης απέναντι στον γίγαντα. Η εξωτερική πύλη ανοίγει, ο γίγαντας τρέχει καταπάνω τους, η εξάδα έντρομη προσπαθεί να σταθεί στο ύψος της απαγγέλλοντας δυνατά (και πιο δυνατά, και πιο δυνατά!) τον όρκο της Νυχτερινής Φρουράς, βγάζουν τα ξίφη τους, ο γίγαντας πέφτει πάνω στην εσωτερική πύλη και… Αλλαγή σκηνής! Δεν μάθαμε για το ένδοξό τους τέλος παρά μόνο λίγο πριν τελειώσει το επεισόδιο. Κράτησαν όχι μονάχα τον όρκο και την τιμή τους αλλά και το ίδιο το Τείχος όρθιο.
Και δεύτερο, το γεγονός πως δεν θα ξαναδούμε ποτέ ξανά στις οθόνες μας την κοκκινομάλλα με τη βραχνή φωνή. Το τετ α τετ που τόσο περίμενε με τον Σνόου, ήρθε. Εκείνος της χαμογέλασε, εκείνη κοντοστάθηκε και τσουπ ένα βέλος καρφωμένο στη πλάτη της. Την αγαπήσαμε, την εκτιμήσαμε, αλλά δεν γίνεται ρε συ Ίνγκριντ να μας τελέψεις το καλύτερο το παιδί. Και συ Τζον, άσε τα πένθη. Έχεις ακόμη να κάνεις πολλά…
Μία εβδομάδα υπομονή για να δούμε μήπως και το τελευταίο, δέκατο επεισόδιο μας φέρει όλα όσα μας στέρησε το ένατο το κουτσουρεμένο.
