Με την πρώτη ματιά, αυτή του αγέρωχου Άμλετ που ενσαρκώνει, δίνει την εντύπωση του σοβαρού, του απόμακρου ηθοποιού, που δε σηκώνει και πολλά πολλά – ειδικά όταν πρόκειται για την τέχνη του. Με τη δεύτερη, συνειδητοποιείς ότι είναι ο Αιμίλιος, ένας κανονικός άνθρωπος που βλέπει μπάλα και ταυτόχρονα συζητάει με άνεση για τα πάντα και μάλιστα, με ενθουσιασμό δεκαπεντάχρονου αν είναι αυτά που αγαπάει.
Συνέντευξη: Ραφαέλλα Ράλλη
Φωτογραφίες: Μαρία Γεωργίου
Τελευταία, δίνεις περισσότερες συνεντεύξεις ή μου φαίνεται;
Ναι, έχω δώσει πολλές συνεντεύξεις, αλλά πίστεψέ με, μπορώ να δώσω χιλιάδες για να μιλάω για τη δουλειά μου, όχι για μένα. Είναι πιο σημαντική και δεν το λέω καθόλου αλτρουιστικά. Όταν ασχολείσαι με κείμενα των Shakespeare, Σοφοκλή, Μολιέρου, Beckett, Brecht, επειδή κουβαλάνε μία δόση συλλογικού ασυνείδητου, τη γνώση του ανθρώπου που δεν είναι απλά τοπικιστική ή τοπική, με αυτές τις παναθρώπινες εντός και εκτός εισαγωγικών αλήθειες, είσαι ένας άνθρωπος που μεταφέρει γνώση, δεν είσαι τίποτα πιο σημαντικό. Επειδή η δουλειά μου έχει ταξιδέψει πολύ, έχει πάει Πειραιά, Πάτρα, Θεσσαλονίκη, κάθε φορά επανεκκινείται το θέμα της προώθησης. Άρα αν έδινα για μία δουλειά που θα έπαιζα στην Αθήνα δέκα συνεντεύξεις, τώρα πρέπει να δώσω τριάντα. Ουσιαστικά έχω πολλαπλασιάσει επί του τρία τις συνεντεύξεις που έχω δώσει.
Είσαι γενικά άνθρωπος των άκρων;
Μη μιλάμε για άκρα, είναι γενικά πολύ περίεργες λέξεις αυτόν τον καιρό.
Ναι δεν το εννοώ έτσι, εσύ ως χαρακτήρας.
Αμετροεπής είμαι. Δεν είμαι των άκρων όσο φαίνεται να είμαι, είμαι όμως ένας άνθρωπος που υπερασπίζεται την άποψή του, μέχρι το σημείο που θα βρεθεί κάποιος σοφός, έξυπνος με τον οποίο θα συνδιαλλαγώ και πάνω στην κουβέντα μπορεί και να με πείσει.
Καλά αυτό το λέμε όλοι μας και τελικά κανένας τέτοιος δε βρίσκεται.
Προσωπικά αφήνομαι πολύ στους ανθρώπους που θεωρώ καλύτερους από μένα και θεωρώ πάρα πολλούς καλύτερους από μένα.
Γενικά παθιάζεσαι; Φανατίζεσαι;
Και με τη δουλειά μου και με ό,τι με κάνει να θυμάμαι πώς ήμουν έφηβος, δηλαδή με το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ, τους φίλους μου.
Ομάδα;
Παναθηναϊκός.
Σ’ έχει όντως πάρει το μάτι μου σε συναυλία των Depeche Mode που δεν έγινε ποτέ;
Ναι ήμουν εκεί και τσαντίστηκα τόσο πολύ που δεν πρόκειται να ξαναπάω. Είμαι pinkfloydάς. Ακόμη και τώρα μπορεί να βάλω δίσκο, να ακούσω σαράντα χρόνων κομμάτι και να συγκινηθώ πάρα πολύ. Βρίσκω απίστευτα μοντέρνα τη μουσική τους. Έχω μεγαλώσει με τη ροκ συνθήκη της μουσικής, όχι όμως με αυτό που εκπροσωπούσαν οι Rolling Stones.
Δεν έχουν γίνει όλα -και η μουσική μέσα- λίγο πιο αναλώσιμα όμως στις μέρες μας;
Αντιστέκεσαι και ακολουθείς αυτούς που θεωρείς πιο βαθείς.
Αυτό το «ό,τι δηλώσεις είσαι» νομίζω είναι το ελληνικό φετίχ.
Δε με απασχολεί αυτό. Οι άνθρωποι αποδεικνύονται μέσα από τις πράξεις τους. Μπορεί να αποδεικνύονται και από το τι πρεσβεύουν. Αλλά συνήθως οι πράξεις είναι αυτές που αποδεικνύουν το ποιόν του ανδρός. Μπορεί άνετα να είναι κάποιος ηθοποιός χωρίς να έχει σπουδάσει και έχουμε παραδείγματα εξαιρετικών ηθοποιών που δε σπούδασαν, για να μη σου πω για τους αυτοδίδακτους που μεγαλώσαμε μαζί τους στις ελληνικές ταινίες. Η σπουδή δεν είναι τα τρία χρόνια στη δραματική σχολή, είναι διαρκής. Για να μπορέσεις λοιπόν να σπουδάσεις, θα πρέπει να είσαι πάρα πολύ ανοιχτός, να σου αρέσει πάρα πολύ από που θες να κάνεις και να ακολουθείς τις νέες τάσεις. Ας πούμε η νέα τάση της υποκριτικής την τελευταία δεκαετία στην Ευρώπη δεν είναι να παίζεις το ρόλο, είναι να παίζεις το κείμενο. Το κείμενο είναι τόσο ισχυρό που αποδεικνύει το ρόλο. Αν εσύ πας να βάλεις βούτυρο πάνω στο βούτυρο ή να βάλεις κι άλλο ψωμί πάνω στο ψωμί βαραίνεις άσκοπα κάτι που είναι ήδη υπέροχο.
Έχεις παρακολουθήσει τηλεοπτικές σειρές του εξωτερικού;
Φυσικά και έχω παρακολουθήσει, όπως και θέατρο στο εξωτερικό. Προτιμώ όμως το θέατρο από την κάμερα.
Αυτό με το βούτυρο που μου είπες μου κάνει λίγο «Downton Abbey».
Ε βέβαια, το «Downton Abbey» είναι η απόδειξη ότι οι Βρετανοί ηθοποιοί θα είναι για πάντα μέλη μιας κλειστής κάστας πολύ μεγάλων καλλιτεχνών. Και την ονομάζω κλειστή, όχι γιατί δεν παρέχεται γνώση από τους ίδιους, απλά θέλει πολύ κόπο για να μπεις. Θα πρέπει να παιδευτείς πολύ, να γυμναστείς πολύ πνευματικά και σωματικά. Αν δεις πως χρησιμοποιούν το λόγο τους στο «Downton Abbey», είναι απλά τεράστιο μάθημα.
Κατεβάζεις δηλαδή εσύ τώρα σπίτι σου σειρές και βλέπεις;
Τώρα πια όχι τόσο φανατικά όσο με το «Lost» κάποτε. Τότε γινόταν πανικός, εμένα μου το ‘στελνε ένας φίλος που το κατέβαζε δέκα λεπτά μετά την προβολή του στην Αμερική και το έβλεπα αμέσως χωρίς υπότιτλους…
Κάτι άλλο που είδες πρόσφατα και σε εντυπωσίασε;
Τώρα τελευταία τα ‘χω χάσει, δεν προλαβαίνω καθόλου, όταν συν-σκηνοθετείς, συν-διασκευάζεις μία παράσταση, πρωταγωνιστείς και παίζεις 8 ρόλους τραβάει πάρα πολλή από την ενέργειά σου… Πάραυτα, έχω πάρει ένα συνδρομητικό κανάλι όπου χαζεύω ταινίες, απλά πια δε μπορώ να ακολουθήσω κάτι σταθερά. Ας πούμε από το «Game of Thrones» δεν έχω δει ούτε ένα επεισόδιο. Άμα χάσω το 5ο και ξαφνικά δω το δέκατο, δεν έχει αξία, δεν έχω χρόνο να κάτσω να τα κατεβάσω όλα.
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΕΙΝΑΙ ‘Η ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΙ Ή ΣΝΟΜΠ
Ποια είναι η μεγαλύτερη βλακεία που έχει ειπωθεί για σένα;
Δε μπορώ να το ονομάσω βλακεία, μπορώ όμως να το πω γνώμη ανθρώπων που δεν έχουν εντρυφήσει. Κι επειδή αυτό συμβαίνει συχνά -συνήθως είμαστε υποκείμενοι σε γνώμες ανθρώπων που δε μας ξέρουν- παύει πια να σε ενδιαφέρει. Βάφομαι ας πούμε πριν αρχίσει η παράσταση και ακούω σχόλια των θεατών από κάτω “μπα; Κοίτα πως ξέρει να βάφεται; Μμμμ” Και λες μα τώρα αυτό κοιτάνε; Δε βλέπουν την προετοιμασία του ηθοποιού πριν ξεκινήσει στη σκηνή;
Λογικά το πιο συχνό που ακούς είναι το «σνομπ».
Όλοι μας μωρέ το ακούμε αυτό. Σε δύο πράγματα μπορείς να χτυπήσεις τον καλλιτέχνη: στη σεξουαλική και την κοινωνική του ζωή. Αν είναι δηλαδή ομοφυλόφιλος ή σνομπ. Έχουμε βαρεθεί να το ακούμε. Για όλους μας έχουν πει και τα δύο.
Πάντα θα είμαι ένα παιδί που θα ανακαλύπτει τα πράγματα, που θα θεωρεί ότι ο έρωτας είναι απότοκο του ερωτώ
Ό,τι έχετε κοιμηθεί με τον τάδε για να ανελιχθείτε κλπ.
Είναι η κλασσική περίπτωση του «γυναίκα πουτάνα, άντρας πούστης». Υπάρχουν χειρότερα στερεότυπα από αυτά και εξαιτίας τους έχουμε ακροδεξιά. Ο φοβικός άνθρωπος κυνηγάει να κατηγοριοποιήσει τα πάντα για να ανήκει κάπου ώστε να μη φοβάται. Όταν λοιπόν εσύ έχεις να αντιμετωπίσεις ανθρώπους φοβικούς με στερεότυπα, το μόνο πράγμα που μπορείς να κάνεις είναι να σιωπάς για ό,τι λέγεται για εσένα και να αποδεικνύεις με τη δουλειά σου. Ό,τι και να πουν, και τί έγινε;
Η ΜΠΑΛΑ, ΤΑ SOCIAL & Ο ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ
Ποια ερώτηση βαριέσαι ελεεινά;
Τη διαφορά σινεμά, τηλεόρασης και θεάτρου. Γιατί δεν κάνετε τηλεόραση; Γιατί δεν την αντέχω! Βαριέμαι επίσης, όταν με ρωτάνε αν ασχολούμαι με τα social media. Δεν ασχολούμαι, εμένα μου αρέσει να ακούω τους ανθρώπους.
Έχεις κάνει προφίλ;
Μου έφτιαξε ένας φίλος μου μια σελίδα στο facebook, δεν ξέρω καν να μπω. Απομακρυνθήκαμε οπότε δεν την ελέγχει πια αυτός και μου λένε «μα καλά έχεις μια σελίδα, δεν την κινείς»; Μα δεν ξέρω πώς μπαίνουν. Βασικά δε με ενδιαφέρει να μάθω, είναι πολύ εύκολο να μάθεις, φαντάζομαι. Μάτια μου, έχω να κάνω πρόβα τον Άμλετ, θα τρέχω να μπαίνω στο facebook;
Πάντως, στο εξωτερικό οι συνάδελφοί σου, τα χρησιμοποιούν πολύ για διαφήμιση, είδες τί έγινε και με το επικό οσκαρικό selfie.
Καταρχήν, δεν κατάλαβα τί μου είπες.
(εξηγώ για τη selfie της Ellen DeGeneres που «έριξε» το twitter)
Να σου πω, τί το χρειάζεσαι το twitter; Μη μου πεις ότι βγάζεις λεφτά κλπ, τί το χρειάζεσαι βαθύτερα. Την άποψή σου πρέπει να τη μοιράζεσαι μέσα από τον τρόπο που αντιλαμβάνεσαι εσύ o ίδιος τον εαυτό σου και τη δουλειά σου.
Θα μπορούσες να δείχνεις τη δουλειά σου μέσω των social.
Ναι, αλλά θα είναι απλά ένα quote ή κάτι τέτοιο. Στα τέτοια μας.
Πώς ενημερώνεσαι;
Θα μπω σε κάποια τσεκαρισμένα sites, για παράδειγμα στο leoforos.gr να δω τί κάνει ο Παναθηναϊκός, στο sport24.gr, στους Financial Times, στους New York Times, σε αγγλικά sites που έχουν να κάνουν με θέατρο, στο flix.gr που έχει νέα για τον κινηματογράφο, θέλω να έχω μία σφαιρική άποψη. Αλλά όπως βλέπεις είναι για ό,τι με έκανε χαρούμενο στην εφηβική μου ηλικία: η μπάλα, το θέατρο, η επαφή με το εξωτερικό – τότε μάθαινα αγγλικά…
Δεν έχεις ξενερώσει με τα στημένα στη μπάλα;
Έκαψα το διαρκείας μου. Ειδικά μετά το ντέρμπι της ντροπής με το offside του Κατσουράνη, είχα βρεθεί και σε μία τηλεοπτική εκπομπή και το είχα πει και δημοσίως.
Άρα δεν πηγαίνεις πια γήπεδο.
Μπορεί να πάω, πήγα ας πούμε στο Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός με τον φίλο μου τον Μένιο Σακελλαρόπουλο και ήμασταν απλοί παρατηρητές. Εμείς που παλιά αν έβαζε ή έτρωγε γκολ η ομάδα σπάγαμε -που λέει ο λόγος- τα καθίσματα.
Ο Ομπράντοβιτς σου λείπει;
Άμα σου πω όχι; Τον λατρεύω, τον εκτιμώ, είναι το μεγαλύτερο κεφάλαιο του ελληνικού αθλητισμού σε ομαδικά σπορ, αλλά τελείωσε, μπορούμε να πάμε παρακάτω. Νομίζω πως κι ο ίδιος -και καλά έκανε που έφυγε ο άνθρωπος- δε θα είχε τί να κάνει με αυτόν τον Παναθηναϊκό που θα πρέπει να ξαναγεννηθεί από τα σπλάχνα του, απ’ τον Αλβέρτη, από τον Πεδουλάκη που τον βρίζανε. Ο Αλβέρτης θα κάνει τον Παναθηναϊκό. Δεν πρέπει να έρθει ξένος, προτιμώ τον Κατσικάρη κάποια στιγμή.
Το ξέρεις ότι κάποιος μπορεί να γυρίσει να πει, αυτός είναι εθνικιστής, θέλει μόνο Έλληνες στις ομάδες.
Το μεγάλο λάθος του εθνικισμού είναι η διαστροφή του τί είναι εθνικό. Εθνικό είναι αυτό που εσύ έχεις μεγαλώσει μαζί του και αντιλαμβάνεσαι. Εθνικιστικό είναι να πιστεύεις πως δεν υπάρχει τίποτα άλλο στον κόσμο από εσένα και το έθνος. Είμαστε ένα κατασκευασμένο ουσιαστικά έθνος πριν από 200 χρόνια που κάποιοι αποφάσισαν να διαλύσουν την οθωμανική αυτοκρατορία και φτιάξανε εμάς. Εμείς λοιπόν, τί ορίζουμε ως εθνικό; Τη σκέψη; Η ελληνική σκέψη είναι παγκόσμια, η Μέρκελ και ο Ολάντ είναι περισσότερο Έλληνες από εμάς. Τι είναι εθνικό, τα βουνά και οι ακρογιαλιές μας; Μα στις ακρογιαλιές μας έχουμε καταντήσει να είμαστε σερβιτόροι των Ευρωπαίων, γιατί σε αυτό οδήγησε η ευρωπαϊκή ένωση. Είναι εθνικό δηλαδή να δέρνεις κάποιον που έχει διαφορετικό χρώμα; Μα ρε βλάκα, δεν καταλαβαίνεις ότι κι εσύ έχεις διαφορετικό χρώμα από εκατομμύρια άλλους; Πρέπει να σε δείρουν όλοι αυτοί; Βλέπω κάτι αιγυπτιακές φάτσες που δηλώνουν Έλληνες. Και λέω, καλά δεν καταλαβαίνεις πως είσαι μέρος ενός παγκόσμιου DNA; Εμένα ας πούμε, μ’ αρέσουν όχι οι ξανθιές γυναίκες, μ’ αρέσουν πάρα πολύ οι μελαχρινές.
ΣΕ ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΚΟΙΤΑΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΟΥ ΠΟΥΛΑΕΙ
Για πες.
Η γυναίκα μου είναι το βασικό πρότυπο ομορφιάς για μένα, όποιος ξέρει την Αθηνά Μαξίμου, καταλαβαίνει ποιο είναι το πρότυπό μου.
Τί προσέχεις;
Μεγαλώνοντας προσέχω το αν είναι ευγενής. Και αυτό δεν έχει να κάνει με το λόγο μόνο, έχει να κάνει με την παρουσία. Αν μια γυναίκα είναι ευγενής, μπορεί να με κερδίσει πάρα πολύ.
Θα γελάνε οι αναγνώστες, πες αλήθεια, τί προσέχεις στην εμφάνιση.
Ε θες να σου πω τί πρόσεχα στα 15 μου;
Τώρα, είσαι σε μια παρέα με φίλους σου και περνάει μία γυναίκα.
Είναι καταρχήν η αύρα που περνάει. Δηλαδή μπορεί να κάτσει μία πανέμορφη γυναίκα δίπλα σου και να μην έχει τίποτε μα τίποτε για να κοιτάξεις. Θα κοιτάξεις μία στιγμή, θα κοιτάξεις το στήθος της, τα πόδια της, το πρόσωπό της, αν δεν έχει τίποτα σ’ αυτό το βλέμμα, θα γυρίσεις αλλού. Το τί κοιτάς σε μια γυναίκα εξαρτάται από το τί σου πουλάει η ίδια.
Πες ένα πρότυπο ομορφιάς, αν δεν υπήρχε η Αθηνά.
Η Ιζαμπέλα Ροσελίνι. Οι νεότεροι μπορεί να μην την ξέρουν, αλλά ας την googlάρουν.
Τη θεωρείς δηλαδή σέξι;
Είναι ό,τι πιο σέξι και αριστοκρατικό έχω δει στη ζωή μου.
Επομένως, πρέπει να έχει μία αίγλη, κάτι, για να σε εξιτάρει εσένα.
Τη μάνα μας κυνηγάμε όλοι. Αν δε νιώσουμε την αίγλη -όχι τη φάτσα της μάνας μας για να μας φτιάχνει το φαγητό- την αίγλη που έχει το γυναικείο πρότυπο, αν δε μας τη δώσουν αυτή ή αν δεν την κοιτάξουμε για να τη ζηλέψουμε, δεν πρόκειται ποτέ να ασχοληθούμε. Αυτό το «μου θυμίζεις τη μάνα μου», έχει να κάνει με την αίγλη του γυναικείου προτύπου και το έχει πει πάρα πολύ ωραία ο Σοφοκλής στον Οιδίποδα. Ο Οιδίποδας δεν ήταν ένας τύπος που γάμησε τη μάνα του και σκότωσε τον πατέρα του. Είναι το πρότυπο του σύγχρονου ανθρώπου. Για να μεγαλώσει ένας άνδρας, πρέπει να έχει «σκοτώσει» μέσα του τον πατέρα του και να έχει «ορεχθεί» τη μάνα του για να αναπαραχθεί.
Mπορεί να κάτσει μία πανέμορφη γυναίκα δίπλα σου και να μην έχει τίποτε για να κοιτάξεις. Aν δεν έχει τίποτα στο βλέμμα, θα γυρίσεις αλλού
Σπίτι σου, είχατε το κλασικό κυνήγι, «ζακέτα να βάλεις» κλπ;
Ξέρεις κανέναν άντρα που να μην το έχει πάθει αυτό; Είμαι παιδί κλασικής αγορομάνας, ήμασταν και δύο αγόρια κιόλας, βασιλιάδες, πρίγκιπες.
ΟΙ ΟΜΟΦΟΒΙΚΟΙ ΕΙΝΑΙ ΕΝ ΔΥΝΑΜΕΙ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΙ
Σήμερα πόσων χρόνων είσαι;
Είμαι 43,5 κλεισμένα.
Δεν εννοώ αυτό.
Πάντα 15. Μπα, και 15 πολύ είναι. Πάντα θα είμαι ένα παιδί που θα ανακαλύπτει τα πράγματα, που θα θεωρεί ότι ο έρωτας είναι απότοκο του ερωτώ.
Ναι, αλλά στην πορεία δε σου δημιουργούνται πολλές ερωτήσεις;
Μόνο ερωτήσεις εύχομαι να σου δημιουργούνται. Να γεννάς καινούριες ερωτήσεις.
Το λέω σε σύζευξη με τον έρωτα. Εφόσον όπως λες απορρέει από το ερωτώ και βγαίνουν πολλές ερωτήσεις, μπορεί να υπάρξει μόνο ένας έρωτας;
Α πολύ ωραίο αυτό που λες. Όχι. Ερωτευόμαστε με διάφορους τρόπους στη ζωή μας, δεν ερωτευόμαστε σεξουαλικά μόνο μία γυναίκα. Μπορούμε να ερωτευθούμε καταστάσεις, καλλιτέχνες. Δε σημαίνει κατ’ ανάγκη ότι αυτός ο έρωτας πρέπει να γίνει σεξουαλική πράξη.
Στο σεξουαλικό όμως; Γίνεται μόνο με έναν έρωτα; Ξέρω πως είσαι σίγουρα δέκα χρόνια με τη γυναίκα σου.
Και η πίστη και η απιστία είναι θέμα απόφασης.
Μερικοί λένε πως είναι θέμα αλκοόλ.
Αυτό είναι του σαβουρογάμη, συγγνώμη. Κάποια στιγμή σταματάς να είσαι σαβουρογάμης, αποκτάς μια αίσθηση της ποιότητας και αυτού που σου αρέσει να κυνηγάς. Αν συνεχίσεις και κυνηγάς το σύμπαν, δε μιλάμε πια για έρωτα, μιλάμε για ενσώματο αυνανισμό, πας δηλαδή και το βάζεις κάπου, το ίδιο πράγμα που θα έκαναν και στο σπίτι τους.
Ψιλοσιχαίνεσαι;
Βαριέμαι. Και είμαι και ένας άνθρωπος που του παρέχεται ο σεξουαλικός θαυμασμός, γιατί έρχονται «θαυμάστριες» και με έναν τρόπο δείχνουν ότι είναι πρόθυμες. Έχω βαρεθεί ήδη από αυτήν την προθυμία. Αν δεν κυνηγήσεις, τι να το κάνεις; Μα αν δεν υπάρχει φλερτ, δεν υπάρχει τίποτα.
Κι αν σου κάτσει μία στο μυαλό και σου ‘ρθει να την κυνηγήσεις; Δε σου ‘χει περάσει ποτέ από το μυαλό, δεν έχεις αγχωθεί ποτέ, μετά από μία σχέση-γάμο δέκα χρόνων;
Αν αγχώνεσαι, σημαίνει πως δε θες. Και αγχώνεσαι να μη σου συμβεί. Είναι σαν τον ομοφοβικό. Οι ομοφοβικοί είναι εν δυνάμει ομοφυλόφιλοι που φοβούνται να τον φάνε. Και γι’ αυτό αγχώνονται, γίνονται βίαιοι και κοροϊδεύουν.
«Η γυναίκα είναι σκληρός άνθρωπος» που λέει και η ομώνυμη ταινία στην οποία έπαιξες; Τί έχεις καταλάβει μέχρι τώρα για τις γυναίκες;
Όποιος πει ότι έχει καταλάβει τη γυναίκα, θα ‘χει πει ότι έχει καταλάβει κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτόν. Εγώ δε θέλω να το καταλάβω, θέλω να το ρωτάω συνέχεια.
Πες μου έστω, το πιο ενδιαφέρον.
Επειδή είμαι ηθοποιός και παίζω και αντρικούς και γυναικείους ρόλους, αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι το καύκαλο δεν έχει φύλο. Ξεχνάμε τον άνθρωπο και κατηγοριοποιούμε άνδρα-γυναίκα. Ο δίπλα σου έχει ανάγκες, διαφορετικές από τις δικές σου, γιατί δεν έχουμε το ίδιο σώμα, ούτως ή άλλως. Επειδή λοιπόν σα σώματα είμαστε διαφορετικά αλλά σαν σκελετοί είμαστε ακριβώς το ίδιο, το μόνο που αντιλαμβάνεσαι είναι οι ιδέες. Ξέρεις τί ερωτεύεσαι την ώρα που φλερτάρεις κάποιον; Το πως το έχεις κάνει εσύ. Εσένα ερωτεύεσαι στον άλλον. Εσένα παραδέχεσαι και αφήνεσαι να σου συμβεί κάτι με τον άλλον.
Aφήνομαι πολύ στους ανθρώπους που θεωρώ καλύτερους από μένα και θεωρώ πάρα πολλούς καλύτερους από μένα
Μα γι’ αυτό δε λένε πως όταν χωρίζεις, δε σου λείπει τόσο ο άλλος όσο ο εαυτός σου όπως λειτουργούσε μέσα στη σχέση;
Έχουμε πει για το «εγώ» τα χειρότερα. Το εγώ είναι αυτό που κινητοποιεί τον άνθρωπο. Ο εγωισμός είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Αν δε θρέψεις το εγώ σου, δεν πρόκειται να επικοινωνήσεις ποτέ με κανέναν, άντρα, γυναίκα, σκύλο. Είναι κρυφός φασισμός αυτή η κατηγοριοποίηση. Και είναι φασίζουσα νοοτροπία να λέει η γυναίκα δε με καταλαβαίνει κανένας, δε με καταλαβαίνει ο άντρας μου και ο άντρας να λέει το ανάποδο.
Ο ΔΥΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΔΥΕΙ
Πορνό βλέπεις;
Βέβαια.
Και η γνώμη σου για την πορνοβιομηχανία ποια είναι;
Είναι ανακουφιστική για πάρα πολύ κόσμο. Πάρα πολύς κόσμος είναι μοναχικός. Αν δεν υπήρχαν τόσοι πολλοί μόνοι άνθρωποι, δε θα υπήρχε τόσο πορνό.
Και τόσα social.
Ακριβώς. Απόδειξη της μοναχικότητας είναι αυτό. Διάβαζα σε κάποια στιγμή μία μελέτη για την πορνοβιομηχανία, η οποία λόγω του ίντερνετ αναπτύχθηκε σχεδόν από μόνη της με ανθρώπους που έχουν κάνει δικά τους sites που δείχνουν τον εαυτό τους να κάνει σεξ και βγάζουν ένα σκασμό λεφτά. Και λες ωραία, όλο αυτό το πράγμα είναι τόσο τίποτα και μοναχικό -πέραν της ανακούφισης που προσφέρει σε όλους- γιατί όλοι βλέπουν και άντρες και γυναίκες και γκέι. Κατά τ’ άλλα, είναι μία επανάληψη χωρίς καμία τεχνική και τέχνη. Βαριέσαι δηλαδή.
Ωστόσο γνωρίζει πολλή επιτυχία και κέρδος.
Ναι, ο δυτικός πολιτισμός έχει ένα πρόβλημα στη λέξη του. Δύει.
Τί κάνουμε τόσο λάθος τελικά και είμαστε τόσο μόνοι;
Εγώ τον Άμλετ τον έκανα γι’ αυτόν το λόγο. Για να αποδείξω πως όταν ένας άνθρωπος που έχει μία από τις ωραιότερες σκέψεις του κόσμου και δεν πράττει, όταν εσύ δεν πράττεις, δε θα ‘ρθει κανείς να συμπορευτεί μαζί σου. Θα μείνεις μόνος και θα σκέφτεσαι. Δε μιλάμε, γινόμαστε φοβικοί και πάμε και καθόμαστε στα άκρα.
Aς καταλάβουμε πως αν δεν πράξουμε εμείς, αυτό που θέλουμε ποτέ δε θα έρθει να μας βρει μόνο του
Γι’ αυτό βλέπεις τον κόσμο έξω στα μαγαζιά να κάθεται με ένα ποτό στο χέρι και να μη μιλάει σε κανέναν.
Ε ναι, έχουν δει τόσο πολύ πορνό, που θεωρούν ότι θα ξεκινήσει κατευθείαν η παρτούζα. Ούτε καν φλερτ δεν κάνουν. Να πας να πεις σε κάποια το απλό «είσαι πολύ όμορφη, να σε κεράσω ένα ποτό»;
Υπάρχει και ο αντίλογος που θέλει τις γυναίκες να ψάχνουν τον κούκλο λεφτά.
Καλά κάνουν. Ρε παιδιά, ας καταλάβουμε πως αν δεν πράξουμε εμείς, αυτό που θέλουμε ποτέ δε θα έρθει να μας βρει. Γιατί θα ‘ναι απλά ένα ανεμομάζωμα και μετά θα γίνει διαβολοσκόρπισμα.
Υπάρχουν πράγματα που είναι για να γίνουν στη ζωή μας;
Αυτό το πιστεύουν εκείνοι που φοβούνται το θάνατο και που θεωρούν ότι υπάρχει πεπρωμένο και μοίρα. Είμαστε μέρη του τυχαίου, ο θεός κατά τύχη ονομάστηκε από εμάς θεός, διότι έπρεπε κάτι να φοβόμαστε. Δεν είμαστε μέρη ενός σχεδίου.
Άρα δεν πιστεύεις στο Θεό.
Στην τύχη πιστεύω, όχι στο Θεό. Το τυχαίο έχει φτιάξει τα πράγματα.
«Η ΝΤΡΟΠΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΟΥΛΕΙΑ»
Η κρίση είναι τυχαία;
Όχι, είναι μέρος του καπιταλιστικού συστήματος.
Είναι φίλη μας; Μας βοήθησε;
Οι νουνεχείς ίσως έχουν βοηθηθεί σε κάτι, στο ότι δεν έπρεπε όλοι μας να είμαστε τόσο σκόρπιοι και να μη φτιάχνουμε κάτι με το κέρδος του κόπου μας.
Την παλεύει οικονομικά σήμερα ένας ηθοποιός;
Όχι.
Τί κάνει;
Τα πάντα και δε σιχαίνεται. Λέμε η δουλειά δεν είναι ντροπή, αλλά να ξέρεις, και η ντροπή δεν είναι δουλειά.
Έχεις υπάρξει ενοχικός; Όπως, για τη φωνή σου που είναι κάτι που δε μόχθησες καν για να αποκτήσεις;
Η φωνή μου είναι κάτι το οποίο που δεν το ‘χω γυμνάσει όσο θα έπρεπε, το προσπαθώ όμως.
Σου τη δίνει που έχεις τόση επιτυχία σε αυτό το κομμάτι; Όλοι λένε για αυτήν.
Είναι εργαλείο, το οποίο είναι σωστό και ωραίο. Κατά τ’ άλλα, δεν έχω προσπαθήσει τόσο γι’ αυτό και άρα είναι άδικο για τα άλλα που έχω προσπαθήσει.
Καλά λέω.
Μα δε μου τη δίνει. Τους λες, «ο τονισμός σ’ αυτήν την πρόταση δε σας έκανε τίποτα;» και σου απαντούν: « Όχι όχι η φωνή σου, είναι πάρα πολύ ωραία».
Ραδιόφωνο θα έκανες;
Όχι δεν το σκέφτηκα ποτέ. Δε μπορώ να μιλάω σε κάποιον που δεν είναι παρών. Μάλλον για τον ίδιο λόγο που δε μπορώ και τα social media.
Θες να τον κοιτάς στα μάτια.
Θέλω για παράδειγμα να ακούω την ανάσα του, στο τηλέφωνο δηλαδή μια χαρά μπορώ.
Ωραία. Talk radio.
Θα είναι σαν εκείνες τις αθλητικές εκπομπές με τις οποίες γελάω που παίρνουν και βρίζουν!
Έχεις αποπειραθεί να γράψεις κάτι δικό σου;
Ναι και ήταν τόσο κακό που δεν ξαναέγραψα από τότε.
Οι κωμικοί ρόλοι σε σνομπάρουν ή τους σνομπάρεις;
Σνομπισμός πέφτει, τους φοβάμαι κι επειδή θαυμάζω κωμικούς που δε μπορώ να καταλάβω πως ακριβώς το χτίζουν αυτό, νιώθω ότι μάλλον εγώ δεν το μπορώ. Αλλά αν ήθελα να κάνω κωμικό ρόλο, θα είχα βρει τον τρόπο που δουλεύουν οι κωμικοί.
Εθνικιστικό είναι να πιστεύεις πως δεν υπάρχει τίποτα άλλο στον κόσμο από εσένα και το έθνος
Μήπως δεν είσαι αρκετά καταθλιπτικός για να είσαι κωμικός;
Μπα, δεν το πιστεύω αυτό.
Παρόλα αυτά, υπάρχουν καλλιτέχνες που δείχνουν να μην αντέχουν το μέγεθος του ταλέντου τους και αυτοκαταστρέφονται σιγά-σιγά, όπως η Amy Winehouse.
Όταν ασχολείσαι με την τέχνη, ασχολείσαι με κάτι πολύ μεγαλύτερο από σένα. Αυτό πολλές φορές δεν το αντέχει ο άνθρωπος. Για παράδειγμα, ο Άμλετ είναι πολύ μεγαλύτερος από τον οποιονδήποτε ηθοποιό. Αν πας με όλη τη βλακεία του ανθρώπου που λέει [έλα μωρέ το ‘χω, θα το κάνω, αυτό δεν είναι τίποτα», εκεί καταθλίβεσαι. Σε συνθλίβει το ίδιο το μέγεθος. Αν δεν πας ταπεινά στα πράγματα, δε θα πετύχεις ποτέ, δε θα ‘χεις γευτεί τη χαρά του να τα κάνεις. Ξέρεις τί είναι ξαφνικά ένα παιδί από το δυτικό Λονδίνο να γίνεται η απόλυτη σταρ; Δεν το αντέχει. Ξέρεις πόσο ενοχλητικό είναι Ραφαέλλα, να έρχονται 50-100 άνθρωποι μετά από μία παράσταση και όλοι να θέλουν κάτι από εσένα; Ευγενείς είναι, αλλά κάποια στιγμή δεν το αντέχεις. Φαντάσου το αυτό σε εκατομμύρια ανθρώπους.
Στη θετική ενέργεια πιστεύεις;
Ναι, είμαστε κύματα, είμαστε αύρες, είναι εύκολο να διαταραχθούμε. Είμαι πιο πολύ των ανατολικών φιλοσοφιών σε σχέση με το σώμα. Έχω συνεργαστεί με ανθρώπους που είναι τόσο καλοί που θες να κάθεσαι δίπλα τους συνέχεια, αλλά και με βαμπίρ που το μόνο που θέλουν να κάνουν είναι να σε στριμώξουν, να σε φάνε για να αποδείξουν εκείνοι το μεγαλείο τους.
Παίρνεις τη μάνα να ξεματιάσει;
Παίρνω την κυρία Λίτσα! Και μόνο που κάνεις αυτήν την κίνηση και ζητάς βοήθεια από κάποιον, αυτογιατρεύεσαι!
«ΣΙΧΑΙΝΟΜΑΙ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ»
Πόσο άβολα νιώθεις στις προσωπικές ερωτήσεις;
Σιχαίνομαι αυτούς που τις κάνουν, γιατί δεν ξέρουν τι κάνουν, έτσι τους έχουν πει. Από τις πιο ωραίες συνεντεύξεις τις έχω κάνει με τον Σταύρο Θεοδωράκη που μερικοί λένε ότι ασχολείται μόνο με την εικόνα του. Είναι πάρα πολύ βαθύς άνθρωπος, ξέρει τι ρωτάει, ποιος είσαι και τι θα έπρεπε να ακουστεί από τον άνθρωπο που ρωτά.
Κι αν σου πει να πας στο Ποτάμι;
Ξέρει ότι δεν ασχολούμαι με αυτά.
Σου δίνουν αστρονομικό ποσό. Τί δε θα έκανες με τίποτα;
Ως Αιμίλιος;
Ναι, θα μπορούσαν να σου πουν να διαφημίσεις site ερωτικού περιεχομένου με τη φωνή σου.
Αν δε μου προτείνουν δε μπορώ να σου πω. Αν ντρέπομαι, δε θα το κάνω. Μπορεί να μη με κάνει να ντρέπομαι κάτι, αν δεν έχω να φάω και να δεχθώ, αλλά θα νιώθω πολύ άσχημα… Θα προσπαθήσω να μην το κάνω, όπως τόσα χρόνια δηλαδή. Μιλάς πάντως, σε έναν άνθρωπο που τα λεφτά που έχει βγάλει στη ζωή του είναι από τα διαφημιστικά σπικάζ. Κάποια προϊόντα δεν τα έκανα, τους έλεγα συγγνώμη και έφευγα.
Όποιος πρόλαβε τον Άμλετ, είδε;
Ναι, στη Θεσσαλονίκη. Η παράσταση «Μόνος με τον Άμλετ» στο Θέατρο Αριστοτέλειον είναι μέχρι και την Κυριακή 13/4.
Και μετά;
Μετά πρόβες για το καλοκαίρι που ετοιμάζουμε με τον Μιχαήλ Μαρμαρινό τον Φιλοκτήτη του Σοφοκλή στην Επίδαυρο, μια συμπαραγωγή της εταιρείας μου, του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας και του Ελληνικού Φεστιβάλ και μετά ακολουθούν τα Κόκκινα Φανάρια με το Νίκο Μαστοράκη, στο Θέατρο Πειραιά.
Πολύ πράγμα!
Είπαμε, όποιος πράττει…!
Ενώ όποιος κάθεται στα αβγά του…
… είναι κότα!
Ευχαριστούμε πολύ το ξενοδοχείο Μακεδονία Palace για τη ευγενική φιλοξενία.
