Δεν θα σου κρύψω ότι την πρώτη φορά που είδα live τον Αριστοτέλη Ρήγα (κάνα τέταρτο βγήκε πάνω στη σκηνή, ίσως και λίγο παραπάνω), όταν γύρισα σπίτι σκέφτηκα “Τι μ#$@!#$ (με την καλή έννοια) ήταν αυτός ρε; Τον αγαπώ! Θα ‘θελα να τον είχα φίλο!“. Την δεύτερη φορά τώρα, όταν πήγα στη σόλο του παράσταση “Μusicomedy”, γέλασα ακόμα περισσότερο και παίζει να θυμάμαι απ’ έξω συγκράτησα κάθε λογοπαίγνιό και μασάπ του στο μυαλό μου!

Έλα που όμως, τίποτα δεν συγκρίνεται με την τρίτη φορά, όταν και τον συνάντησα στο Καμπεθόν στον Κεραμεικό για τη συνέντευξη που ‘χαμε κανονίσει. Απ’ το πρώτο κιόλας “γεια” που είπαμε, ο Αριστοτέλης ξεκίνησε να λέει ασταμάτητα λογοπαίγνια με ό,τι έβρισκε μπροστά του (συγγνώμη Φιλένια για όλα) και να πετάει την μία φαρμακερή ατάκα (κυριολεκτικά φαρμακερή, αν δεν είσαι προετοιμασμένος μπορεί να μείνεις στον τόπο) μετά την άλλη.

Να μην στα πολυλογώ, η συνέντευξη εξελίχθηκε κάπως έτσι.

Έχεις νιώσει ποτέ αμηχανία με κάποιο λογοπαίγνιό σου; Να πεις από μέσα του «πωωω ρε φίλε, τι μαλακία πέταξα τώρα;»
Εννοείται πως όχι. Τι ερώτηση είναι αυτή; (γελάει). Εξοργιστική (ξαναγελάει). Δεν έχω πει ποτέ τι μαλακία πέταξα. Είμαι unapologetic σ’ αυτό. Είναι αυτό το λογοπαίγνιο και θα το πω. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην το πω. Ήρθες εκεί, ξέρεις τι σε περιμένει. Αν δεν ξέρεις τι σε περιμένει, ΕΜΠΛΕΞΕΣ. Και εννοείται πως δεν πετυχαίνουν όλα. Υπάρχουν κάποιες προϋποθέσεις που πρέπει να πληρούνται για να ‘ναι καλό ένα λογοπαίγνιο.

Πόσο εύκολο είναι για έναν κωμικό να αποδεχθεί, ότι ο κόσμος που θα τον συναντάει στο δρόμο θα τον θεωρεί καλά και ντε αστείο; Ότι θα πρέπει δηλαδή ο κωμικός να δείχνει πάντα χαρούμενος και να λέει αστεία;
Αυτό είναι πολύ συνηθισμένο πράγμα. Φαντάζομαι ότι αν ήσουν ψυχολόγος, το πρώτο πράγμα που σου μαθαίνουν στη σχολή είναι το πώς να διαχειρίζεσαι όλους αυτούς τους ανθρώπους που μόλις μαθαίνουν ότι είσαι ψυχολόγος σε ρωτάνε «μπορείς να με ψυχολογήσεις;». Όπως πχ και όταν μάθουν ότι είσαι γιατρός σου λένε «πονάω εδώ.». Εγώ λέω είμαι κωμικός, οπότε δύο πράγματα μου λένε. Το ένα είναι «πες μας ένα αστείο», λες και είμαι jukebox εκείνη τη στιγμή να μου πετάξουν ένα κέρμα και να πω κάτι. Οι περισσότεροι δεν καταλαβαίνουν ότι είναι δουλειά αυτό. Ωστόσο, οι χειρότεροι είναι αυτοί που σου λένε «θα σου πω εγώ ένα αστείο κι αν θες πες το στην παράσταση και μην λες ότι είναι δικό μου.», το οποίο αν το σκεφτείς σε σχέση με τ’ άλλα επαγγέλματα, είναι σαν πηγαίνεις στον γιατρό και να του λες «θα σου δείξω εγώ ένα χειρουργείο, κι αν θες κάντο εσύ μετά.».


Μεγάλωσες και ανδρώθηκες στα Τρίκαλα. Πόσο εύκολα εξηγείς στους συντοπίτες του τι δουλειά κάνεις και τι εστί stand up comedy; Ρωτάω, επειδή δεν είναι και τόσο διαδεδομένο, όσο είναι για παράδειγμα στην Αθήνα ή στη Θεσσαλονίκη.
Ένας εύκολος τρόπος να το πεις είναι «κάνω κωμωδία». Λες αυτό και ο καθένας ότι καταλάβει από ‘δω και πέρα. Τους μιλάς για κάτι που καταλαβαίνουν εκείνοι, όπως είναι το θέατρο για παράδειγμα. Επ’ ουδενί δεν λέω τις λέξεις ‘stand up comedy’, γιατί είναι πολύ ευφάνταστοι στην επαρχία μ’ αυτά τα πράγματα.

Με τι ξενερώνεις περισσότερο; Με το να σου κλέψουν ένα αστείο και να το ανεβάσουν στο facebook ή… να σου κλέψουν ένα αστείο, να στο πειράξουν λίγο και να το ανεβάσουν στο facebook; 
Είναι σαν να μου λες «Τι σε πονάει περισσότερο; Να χτυπήσεις το αριστερό δάκτυλο του μικρού σου ποδιού στον καναπέ ή το μεγάλο;». Οι άνθρωποι είναι πολύ large με το ‘δανείζομαι’ ή το ‘χαχα στο κλέβω’. Φίλε όχι, δεν είναι έτσι. Αυτό το αστείο θα το πω και σε επόμενη παράσταση. Και θα ‘ρθεις λοιπόν σε μια απ’ τις επόμενες παραστάσεις, θα το ‘χεις ήδη διαβάσει απ’ τους φίλους σου και θα πεις «ρε φίλε, αυτός ο Ρήγας κλέβει τον Κώστα, που ‘ναι στη δευτέρα λυκείου και ποστάρει τ’ αστεία μου» ή «κοίτα να δεις, αυτός εδώ κλέβει αστεία απ’ το ‘Βασανίζομαι’». By the way, θα ‘θελα πραγματικά να βασανίσω αυτόν τον άνθρωπο που ‘χει το ‘Βασανίζομαι’ (γελάμε και οι δύο).

Θα ‘πρεπε τελικά το ίντερνετ να ‘χει πνευματικά δικαιώματα για τα πάντα;
Δεν μπορεί να γίνει αυτό. Ειδικά στα λογοπαίγνια, αλλά και γενικότερα, ό,τι μπούρδα είναι στη δυνατότητα του εγκεφάλου να σκεφτεί εδώ και εκατομμύρια χρόνια που εξελίσσεται, την έχει σκεφτεί. Οπότε υπάρχει κάποιες φορές “κοινή σκέψη”. Μπορεί κάποιος να σκεφτεί το ίδιο αστείο. Δεν μπορείς να το κατοχυρώσεις πνευματικά, γιατί ένα αστείο που ‘χω σκεφτεί εγώ το ’18, μπορεί να το ‘χει σκεφτεί κάποιος πολλά χρόνια πριν και πολύ απλά να μην έχει τύχει να το διαβάσω. Μην κοιτάς τη φόρμα του stand up comedy που ‘ναι τωρινή. Η κωμωδία είναι παλιά, όσο ο ανθρώπινος εγκέφαλος. Ωστόσο, μπορείς να “κατοχυρώσεις” τη λογική και το ύφος σου.

Πώς καταλαβαίνεις, πολύ πριν βγεις στη σκηνή, ότι ένα κείμενο-μασαπ-λογοπαίγνιό σου είναι καλό και θα το αγαπήσει ο κόσμος; Το λες πρώτα σε κάποιον φίλο σου, ξέρω ‘γω;
Η γυναίκα μου υποφέρει πολύ, γιατί αυτά τα πράγματα μου βγαίνουν φυσικά και τα λέω. Αντιστέκεται πάρα πολύ σε αυτό. Δεν γελάει. Ωστόσο, ναι, υπάρχουν κάποια πολύ λίγα που την κάνουν να γελάει, επομένως ξέρω ότι αυτό το αστείο θα δουλέψει. Γενικά όμως, αποφεύγω να της τα λέω, γιατί φοβάμαι ότι θα πεθάνω μόνος μου! Και δεν τα λέω σε “αμάχους”. Φροντίζω να ‘χω ακόμα φίλους.

Πότε νιώθεις πιο δικαιωμένος-ευχαριστημένος. Όταν κάποιος γελάσει με τη μία με κάτι που είπες ή όταν το επεξεργαστεί μερικά δεύτερα και γελάσει στη συνέχεια;
Το ιδανικό είναι να γελάσει εκείνη τη στιγμή και να μην πάει σπίτι και να πει «πωπω τι ‘πε τώρα;». Ωραίο είναι και αυτό, αλλά δεν με βολεύει (γελάει). Δεν κάνουμε take away χιούμορ, να πάρεις τα αστεία σπίτι, να τ’ ανοίξεις και να τα διαβάσεις εκεί (ξαναγελάει). Θέλω να γελάσει εκεί. Οπότε είναι ένας χρόνος που ‘ναι δικαιολογημένος, όπως είναι το ένα με δύο δευτερόλεπτα. Το πάνω από δύο δευτερόλεπτα σημαίνει ότι το αστείο είναι κακό και πρέπει ν’ αλλάξει. Πρέπει να το φέρω πιο κοντά του.

Πόσο απέχουμε από το Αμερικάνικο stand up; Τι ζηλεύεις και τι θα ‘θελες να δεις και στην Ελλάδα;
Τώρα το Πάσχα έτυχε να πάω Νέα Υόρκη και πήγα στο Comedy Cellar. Δεν θέλω να κάνω bragging, αλλά το stand up δεν είναι κάτι που θα το εκτιμήσεις από το ίντερνετ. Έτυχε, λοιπόν, να δω και παράσταση, και η απόσταση που έχουμε είναι διαστημική. Οι Αμερικάνοι κωμικοί έχουν μια βιομηχανία που τους στηρίζει από πίσω. Εμείς εδώ είμαστε σε επίπεδο ούτε καν βιοτεχνίας. Είμαστε ακόμα πωλητές δρόμου. Εγώ πχ κάνω 5 χρόνια κωμωδίας, έχω ένα σόλο και τώρα βγάζω ένα δεύτερο. Αυτοί σε 5 χρόνια κωμωδίας, το ένα σόλο που ‘χουν κάνει το ‘χουν ανεβάσει στο Netflix, έχουν κάνει τηλεόραση και έχουν φύγει και για περιοδείες στο εξωτερικό. Ο τρόπος που δουλεύουνε και η ποσότητα της δουλειάς που κάνουν είναι σε ασύλληπτα επίπεδα.

Βλέπεις, έχουν και παράδοση. Αν φτάσει κάποιος να περάσει το επίπεδο του Open Mic στην Αμερική ας πούμε και να πάει να δουλέψει σε κάποιο κλαμπ, εκεί είναι εδραιωμένη η δομή. Δηλαδή για παράδειγμα αστεία για αεροπλάνα δεν κάνουν. Τα κάνανε το ’50 και το ’60. Τα θέματά τους είναι τόσο πολύ εξαντλημένα που τους έχει αναγκάσει να κάνουν αστεία, τα οποία τεχνικά είναι αξιοθαύμαστα. Βγάζουν θέματα από τον “αέρα”. Και θέματα που δεν φαντάζεσαι ότι κάποιος μπορεί να κάνει χιούμορ μ’ αυτά. Βέβαια, και στην Ελλάδα έχουμε αξιόλογους και φοβερούς κωμικούς, εξίσου εργατικούς, αλλά δεν έχουμε την κουλτούρα σαν κοινωνία. Και τα media μας δεν έχουν την κουλτούρα. Πρέπει να το ‘ξηγούμε συνέχεια αυτό το πράγμα που κάνουμε.

Κλείνοντας, με τι είδος μουσικής δεν έχεις κάνει ακόμα mashup και θες να το δοκιμάσεις στο μέλλον;
Υπάρχουν πολλά είδη που θέλω να κάνω mashup, αλλά δεν μπορώ μόνο με μία κιθάρα. Με την Dubstep θα ‘θελα πάρα πολύ. Πέρασε τις προάλλες ένα αμάξι στο “Γκάζι” που άκουγε τέτοια τραπίδια και μου ταιριάξανε οι στίχοι από το “Αχ Κουνελάκι” και θα ‘θελα πάρα πολύ να το κάνω λάιβ αυτό το πράγμα. Αλλά δυσκολεύομαι πάρα πολύ. Θα δείξει.

*Ευχαριστούμε το Καμπεθόν για την άψογη φιλοξενία του.