Άλλο ένα καλοκαίρι ξεκίνησε, και το πίστεψες. Ναι ρε φίλε, είναι η επίσημη εποχή του ανθρώπινου ζευγαρώματος (κυρίως χάρη σε σχεδιαστές γυναικείων μαγιό και «αντρικών» κοκτέιλ). Είναι η εποχή των καλών δονήσεων, του οργασμού της φύσης και του μύθου των greek lover. Κι εσύ τι; Εσύ κάθεσαι και παίζεις τάβλι με τον Νώντα, που έτσι κι αλλιώς δεν ψάχνεται για θηλυκό, αφού τα ‘χει με την Τασούλα από τότε που ήτανε της μόδας το «ασανσέρ που συναντιόμαστε» (πριν ξαναγίνει μόδα).

Ε, λοιπόν όχι! Tου πιάνεις τη μάνα (ξέρω ξέρω, όχι μάνες!), κλείνεις το τάβλι, κολόνια ζεβανζέ, λοκάρεις κορίτσι, προβάρεις ατάκες Γαρδέλη, περιμένεις τη σωστή νύχτα (να ‘χει φεγγάρι και να καίνε τα κεριά μόνο για σας) και ρίχνεσαι στο θύμα σου.

Άλλο ένα καλοκαίρι τελείωσε και… Ντάξει, δεν θα στρίψω το μαχαίρι. Φάαααπππ! (Το ‘στριψα). Αλλά μη μασάς αδερφέ. Μπορεί η καρδιά της αφιλότιμης να μη σε μέτρησε σωστά, αλλά δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου. Το σινεμά είναι εδώ, είναι για σένα, έχει τις απαντήσεις, έχει το φάρμακο για τα χάλια σου, έχει το αντίδοτο για το φαρμάκι που σου ‘ριξε. Τσέκαρε!       

500 Days of Summer (Φθινόπωρο για πάντα!)

O αρχηγός μας, και λογικά δες το. Ο Τομ δεν έφαγε χυλόπιτα το καλοκαίρι. Του Τομ ΤΟΥ ‘ΡΙΞΕ χυλόπιτα το καλοκαίρι! 500 μέρες προσπαθούσε ο άνθρωπος να τα βγάλει πέρα με τη δήθεν ζέστη και την ανυπόφορη ηλιοφάνεια της τρελής, και κόντεψε να μουρλαθεί τελείως. Ωστόσο, μόλις το πήρε απόφαση ν’ αφήσει τον Αύγουστο να πάει στο διάολο, ήρθε ο Σεπτέμβρης και του (μας) πήρε τα μυαλά. Είπε κανείς τίποτα για το Φθινόπωρο; (Φώτο Spoiler Alert).

Lars and the Real Girl (Πάντα υπάρχουν επιλογές).

Ναι ρε φίλε, δηλαδή τι; Να κάτσεις να σκάσεις που (ξανά) έμεινες με το σώβρακο αειθαλές καλοκαιριάτικα; Όχι δα! Ο Λαρς και το μουστάκι του σου δείχνουν το δρόμο. Χτυπάς μια “κουκλάρα”, της δίνεις και όνομα, σου κάνει κι όλα τα χατίρια κι άμα λάχει τη γνωρίζεις και στη μάνα σου! (Έτσι κι αλλιώς, όποια και να της έφερνα θα το ‘βρισκε το κουσούρι η κυρά Ρήνη. Οπότε…).

Sliding Doors (Αν…).

Η ταινία που τζούρνεψε ο εθνικός μας Χριστόφορος για να κάνει το περίφημο ντεμπούτο του στη μεγάλη οθόνη, βασίζεται σε μια απλή όσο κι ευφάνταστη ιδέα. Μια γυναίκα προλαβαίνει να μπει στο τραίνο και η ζωή της πάει έτσι, ή δεν προλαβαίνει και η ζωή της πάει αλλιώς. Τώρα μεταξύ μας, καταλαβαίνω ότι είναι δύσκολο να ταυτιστείς με την ελαφρώς ντεκαβλέ (και στάνταρ ανοργασμική) εικόνα της Γκουίνεθ Πάλτροου, αλλά το νόημα είναι αλλού. Η χυλόπιτά σου αδερφέ, μπορεί να ήταν σταυροδρόμι. Κι αφού την έφαγες λοιπόν, να μπήκες εν αγνοία σου στον ένδοξο δρόμο της ερωτική επιτυχίας! Ή μπορεί και όχι, αλλά όπως λένε κι οι Monty Python: Nobody Expects the Spanish Inquisition Always Look on the Bright Side of Life.

  

High Fidelity (To μέλλον απ’ το παρελθόν).

Ο Ρομπ είναι ένας μικρός θεούλης. Τρώει τη φάπα απ’ τη Λάουρα, και ξεκινάει ένα τουρνέ στις πρώην του για να μάθει τι διάολο κάνει λάθος. Κι ενώ γυρνάει σε rewind από κανάρα σε κανάρα, τελικά «μαθαίνει τις γυναίκες» (όντως τώρα;) και… καταφέρνει και τη Λάουρα. Ντάξει ισχύει, αυτά δεν γίνονται, αλλά έχει μουσικάρα, ρυθμό, κι ο Τζον Κιούσακ είναι αρκετά φλώρος γαμάτος για να τον νιώσεις «δικό σου» άνθρωπο.

 

Fifty Shades of Grey (Υπάρχουν και χειρότερα…).

Σκέψου το απλά. Ας πούμε ότι δεν σ’ έφτυσε ποτέ. Ωραία; Η κοπέλα λοιπόν είναι δική σου. Το εξοχικό είναι άδειο. Το ηχοσύστημα παίζει εννιάμισι βδομάδες. Το σουτιέν βγαίνει εύκολα (κωλόφαρδε!). Οπλίζεις σαντιγί. Ψιθυρίζεις μια προσευχή. Παίρνεις ανάσα. Βουτάς. Και το σεξ είναι… έτσι! Ε, σκατά ρε μαν, καλύτερα χυλόπιτα!

Τhe 40 Year Old Virgin (…μα θα στα πω αργότερα!)

Χωρίς Σχόλια.

Plus | Californication (Μάθε μπαλίτσα απ’ το δάσκαλο).

ΑΥΤΗ η τυπάρα, δεν έφαγε χυλόπιτα. Έφαγε ολόκληρο κέρατο! Κι ύστερα, για 5 (άντε 6) σεζόν δίδαξε στιλ, γοητεία και γαματοσύνη. Οπότε, αδερφέ μου, δες και μάθε. Ο (συνάδελφος) Χανκ ο Μούντι, θα σε μάθει να μην ξαναπάθεις ποτέ τα ίδια. Εκτός κι αν… ξέρεις, αν τα πάθεις απ’ την ίδια. Γιατί αδερφέ μου, αν παίζει έρωτας στη μέση, κόλπα και χαζομάρες δεν παίζουν.