Χριστόφορος Παπακαλιάτης ο Α’. Αυτός θα μπορούσε να είναι ένας τίτλος τιμής, για τον άνθρωπο “δυναστεία του έρωτα”. Από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου, πλαγιάζει με όλες τις ηλικίες, αδιαφορεί για κάθε συγγένεια.

Μόνος οδηγός του το πάθος. Μόνη του δύναμη η γοητεία του. Τοίχοι, κρεβάτια, πατώματα, χειμώνα και καλοκαίρι, ο Χριστόφορος εργάτης.

Πόσες ξανθές, μελαχρινές, χαρούμενες και μελαγχολικές, πρασινομάτες ζωηρές, ΜΑΝΑΔΕΣ, φρικιά, θεούσες, trendy, λαϊκές. Όλες τις αγάπησε και τον έδιωξαν με τον ίδιο απροσάρμοστο τρόπο. Όλες τις ξελόγιασε, με το ίδιο απροσδιόριστο βλέμμα και το αντικειμενικά άψογο στυλ.

Λίγα λεπτά, για όλες εκείνες τις στιγμές που μας έκανε να νιώσουμε άβολα, καθώς χαζεύαμε τα σήριαλ του, με τους γονείς μας. Λίγα λεπτά για να μη νιώσεις ή να νιώσεις περισσότερο μόνος στις γιορτές.

Χριστόφορε ζούμε, με μπλούζα να σε δούμε.