Σαν σήμερα, γεννιέται ο άνθρωπος αέρας. Σαν κάθε μέρα, γεννιούνται άνθρωποι που φέρουν στα σπλάχνα τους την ελευθερία και την πίστη σε ένα ιδανικό ανεξήγητο για όσους δεν μπορούν να το αισθανθούν. Ο Νίκος Μπελογιάννης, είδε για 37 χρόνια τον ουρανό και του ήταν αρκετά. Δεν τα σπατάλησε, δεν τα ξόδεψε, τα πάλεψε και τα μάτωσε για να φυτρώσει στο αίμα του η ελευθερία.

Ένας κομμουνιστής, ένας διεθνιστής πατριώτης, ένας διανοούμενος στην υπηρεσία του λαού. Η πένα του, αποδείχθηκε πιο δυνατό όπλο από εκείνο που κράτησε στην Κατοχή πολεμώντας τους φασίστες, από εκείνο που κρατούσε απέναντι στους αμερικανοτσολιάδες στον Εμφύλιο. Έγραφε προφητεύοντας με ευκολία το μαράζι αυτού του τόπου, που είναι καταδικασμένος να παλεύει ανελεύθερος και τελικά να κερδίζει αποχαιρετώντας κομμάτια της σάρκας τους. Κάθε μάχη ένα μέλος του κορμιού μας, κάθε πόλεμος μια νίκη των πανανθρώπινων ιδεών.

“Η πολιτική ζωή της χώρας μας μέσα στα 120 χρόνια της ελεύθερης ύπαρξής της επηρεάστηκε σημαντικά από τις θελήσεις κι τα συμφέροντα των ξένων κεφαλαιούχων και των χωρών τους. Και τα συμφέροντα αυτά ήταν πάντοτε αντίθετα με τα συμφέροντα της Ελλάδας και του λαού της. Παρ’ όλα αυτά όμως, οι ελληνικές κυβερνητικές κλίκες, όταν έφταναν στο σταυροδρόμι που οδηγούσε ή στην υπεράσπιση της ανεξαρτησίας της πατρίδας τους ή στην υποταγή στις επιθυμίες και τους εκβιασμούς των ξένων, προτίμησαν πάντοτε, σχεδόν χωρίς εξαίρεση, το δεύτερο δρόμο”.

Στενός συνεργάτης του Βελουχιώτη, ηγετικό στέλεχος του Κ.Κ.Ε., αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης, στέλεχος του ΔΣΕ. Μπορεί όλα αυτά σήμερα να φαντάζουν γραφικά, όμως τη δήθεν δημοκρατία που ζούμε από πάντα, δεν μπόρεσαν να τη χωνέψουν όλοι. Για κάποιους, η ζωή αρχίζει μέσα από τον θάνατο τους.  

“Εάν έκανα δήλωση αποκήρυξης θα αθωωνόμουνα κατά πάσα πιθανότητα μετά μεγάλων τιμών. Αλλά η ζωή μου συνδέεται με την ιστορία του ΚΚΕ και τη δράση του. Δεκάδες φορές μπήκε μπροστά μου το δίλημμα: Να ζω προδίδοντας τις πεποιθήσεις μου, την ιδεολογία μου, είτε να πεθάνω, παραμένοντας πιστός σ’ αυτές. Πάντοτε προτίμησα το δεύτερο δρόμο και σήμερα τον ξαναδιαλέγω”.

Αυτά ήταν τα λόγια του στη δίκη. Μια δίκη που απασχόλησε όλον τον κόσμο, για να κάνει τελικά η κυβέρνηση Πλαστήρα, το παλάτι και το μετεμφυλιακό καθεστώς, αυτό που έκαναν πάντα. Ό,τι τους γούσταρε. Έγραψαν στη σκατένια ψυχή τους, τα χιλιάδες τηλεγραφήματα για τη σωτηρία του Μπελογιάννη. Κανένας Ναζίμ Χικμέτ, κανένας Πικάσο και Τσάρλι Τσάπλιν. Ούτε καν ο τότε Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Σπυρίδων που δήλωνε:

“Έχω συγκλονιστεί από το ηθικό μεγαλείο του Μπελογιάννη. Το θεωρώ ανώτερο και από των πρώτων χριστιανών, γιατί ο Μπελογιάννης δεν πιστεύει ότι υπάρχει μέλλουσα ζωή”

Τα τελευταία λόγια κατά την απολογία του:

Αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από τους κατηγόρους μας. Αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες χωρίς πείνα και πόλεμο. Για το σκοπό αυτό όταν χρειαστεί θυσιάζουμε και τη ζωή μας. Πιστεύω ότι δικάζοντάς μας σήμερα, δικάζετε τον αγώνα για την ειρήνη, δικάζετε την Ελλάδα”.

Ο Μπελογιάννης έπρεπε να πεθάνει μια Κυριακή. Η ύαινα Φρειδερίκη, δεν ανεχόταν κανέναν κομμουνιστή στο ρουθούνι της. Ξημερώματα Κυριακής, οι καλοί Χριστιανοί βούτηξαν τα χέρια τους στο αίμα. Αίμα του Μπελογιάννη, του Μπατσή, του Καλούμενου και του Αργυριάδη. Σε κάθε σφαίρα στο Γουδή, αντηχούσε από τον Αι Στράτη ο σπαραγμός του Ρίτσου:

Ο Μπελογιάννης μας έμαθε άλλη μια φορά πώς να ζούμε και πώς να πεθαίνουμε. Μ’ ένα γαρύφαλλο ξεκλείδωσε όλη την αθανασία. Μ’ ένα χαμόγελο έλαμψε τον κόσμο για να μη νυχτώσει”

Η Αμερική, πανηγύρισε για ακόμη μια φορά το αίμα αθώων. Η Ήπειρος που βρέχεται από το ακρωτηριασμένα μέλη αμάχων, θα βρει για ακόμη μια φορά το θράσος να δηλώσει:

“Η δίκη αυτή, είναι από τα σπουδαιότερα παγκόσμια γεγονότα τα οποία σημειώθηκαν κατά τον Φεβρουάριο του 1952. Αποτελεί δίδαγμα διά τον ελεύθερο κόσμον. Αποδεικνύει ότι τα απανταχού κομουνιστικά κόμματα δεν εμπνέονται από πολιτικούς σκοπούς, αλλά αποτελούν οργανώσεις κατασκοπείας“.

Η αγωνίστρια και σύντροφος του Έλλη Παππά έγραψε για εκείνο το ξημέρωμα που ο Νίκος πήγε να πάρει αέρα:

“Μας αφήσανε το παραθυράκι με τα σίδερα για να αποχαιρετιστούμε. Είδα το αίμα να χάνεται από το πρόσωπό του όταν κοιταχτήκαμε και ξέραμε πώς δεν υπήρχε για μας άλλη μέρα. Ο Νίκος έγειρε κοντά μου. “Πρέπει να ζήσεις” μου είπε”.

Η Έλλη Παππά θα πεθάνει το 2009. Ο γιός της, Νίκος Μπελογιάννης θα υποδεχθεί τα οστά του πατέρα του μέσα σε κόκκινο ύφασμα με δυο γαρύφαλλα και τη σορό της μητέρας του από πίσω. Στο 3ο Νεκροταφείο Νίκαιας, θα λάβει χώρα η πολιτική κηδεία δυο μεγάλων ανθρώπων, μπροστά στο μνημείο των πεσόντων στο Μπλόκο της Κοκκινιάς. Θα δηλώσει για τον πατέρα που ποτέ δεν γνώρισε:

“Ήταν αφοσιωμένος σε κάποια ιδανικά. Το ΚΚΕ έχει τη λογική ότι θυσιάστηκε για το κόμμα. Αυτό μας βάζει στα πιο επικίνδυνα θεοκρατικά μονοπάτια.  Θυσιάζεσαι για ιδανικά, για ιδέες, για τη Δημοκρατία, για την Ελευθερία, για τον Σοσιαλισμό. Δεν θυσιάζεσαι για έναν μηχανισμό”

Δεν ξέρω πόσο μακριά σου τα νιώθεις όλα αυτά. Αν θεωρείς ότι ο Μπελογιάννης είναι άλλο ένα φάντασμα της ιστορίας. Το μόνο σίγουρο είναι ότι άνθρωποι σαν αυτόν σου υπενθυμίζουν οτι:

“Αγωνιζόμαστε για να προφτάσουμε την αυγή και το αύριο, για να δημιουργήσουμε νέους χρόνους κι εποχές, στο μπόι των ονείρων μας, στο μπόι των ανθρώπων – Έτσι αγαπάμε εμείς την Ελλάδα, με την καρδιά μας και με το αίμα μας”

https://www.youtube.com/watch?v=JdjGY6-taN4