O Τζίμι Χέντριξ, ο κορυφαίος σύμφωνα με πολλούς κιθαρίστας της ροκ, πήγε να ενσωματωθεί στο γκρουπ των ουρανών μαζί με τους υπόλοιπους αστέρες της σκηνής, έχοντας κλείσει μόλις 28 χρόνια ζωής. Μακάβριος πρόλογος; Δεν νομίζω…

Τα γεμάτα σκοτεινές ιστορίες παιδικά του χρόνια, διαδέχτηκε η απόλυτη καταξίωση της ενηλικίωσης. Άλλωστε, ο βιρτουόζος που έκανε το κοινό να παραληρεί παίζοντας τις χορδές με την κιθάρα περασμένη πίσω από το κεφάλι του ή ανάμεσα στα πόδια του, δεν θα μπορούσε να έχει κάποια άλλη κατάληξη.
 
Τώρα, αν θέλαμε να συνοψίσουμε την πορεία του προς την κορυφή, θα το κάναμε κάπως έτσι.

Μετά από μια σειρά (ημι)ερασιτεχνικών συνεργασιών κι εμφανίσεων κατά τα πρώτα χρόνια της ενασχόλησής του σε Νάσβιλ και Νέα Υόρκη, ο Τζίμι Χέντριξ πηγαίνει το 1966 στο Λονδίνο, όπου δημιουργεί μαζί με τους Μιτς Μίτσελ στα τύμπανα και τον Νόελ Ρέντινγκ στο μπάσο, το φημισμένο συγκρότημά “The Jimi Hendrix Experience“. Η επιτυχία που γνώρισαν με τραγούδια όπως το “Hey, Joe”, το “Purple Haze” και το “The Wind Cries Mary”, ήταν ο προάγγελος για όσα λαμπρά θα ακολουθούσαν.

Το 1968, ωστόσο, το συγκρότημα διαλύθηκε και τον αμέσως επόμενο χρόνο, ο Χέντριξ συνέχισε με το συγκρότημα Band of Gypsys.


Με αυτήν την ονομασία, ο Χέντριξ έκανε μία από τις πιο γνωστές του εμφανίσεις: αυτή στο φεστιβάλ του Γούντστοκ στις 18 Αυγούστου του 1969, όπου, μεταξύ άλλων, παρουσίασε μια διασκευή του Εθνικού ύμνου των Ηνωμένων Πολιτειών.
 

Χρησιμοποιώντας στο μέγιστο δυνατό τους ηλεκτρικούς ενισχυτές καθώς και τις δυνατότητες της μουσικής μίξης, ο αφροαμερικανός μουσικός άνοιξε νέους ορίζοντες και έδωσε στην καριέρα του την ώθηση εκείνην που καταφέρνουν μονάχα οι ικανοί. Την ώθηση που εξασφαλίζεται μέσα από μια πρωτοπόρο τεχνοτροπία και μέσα από τη διαφορετικότητα που θα σε κάνει να ξεχωρίσεις από τους κοινούς ανθρώπους, που παλεύουν να αξιωθούν με μέσα εξίσου κοινά.
 

Θύμα της ίδιας του της επιτυχίας -όπως και άλλοι του ροκ συναφιού πριν και μετά από αυτόν-, βρέθηκε νεκρός στις 18 Σεπτεμβρίου 1970, στο ξενοδοχείο “Samarkand” στο Λονδίνο όπου διέμενε. Αν και ως αιτία θανάτου προσδιορίστηκε η αναρρόφηση τροφών, οι συνθήκες που οδήγησαν στο θάνατό του οφείλονταν σε υπερβολική λήψη βαρβιτουρικών.
 

Σήμερα, οι αφίσες με τον ίδιο μοστράρουν στα δωμάτια των εφήβων και τα πικ απ των μεσήλικων που ανασταίνονται κάθε που θυμούνται το είδωλο της δικής τους νιότης, δείχνουν πως ο Χέντριξ, μπορεί να το έκανε για λίγο, φρόντισε όμως να το κάνει καλά…