Τέρμα. Δεν ξαναπατάω στο γήπεδο. Αυτό ήταν. Η κατάσταση έχει γίνει πλέον απελπιστική. Έχουν γεμίσει χουλιγκάνια οι κερκίδες που νομίζουν ότι το στάδιο τους ανήκει. Θα μου πείτε, τι πάει καλά σε αυτήν εδώ τη χώρα, για να περιμένουμε τους οπαδούς να δείξουν το καλό παράδειγμα; Και θα έχετε τα δίκια σας, δεν θα διαφωνήσω καθόλου… Γιατί σας τα λέω όλα αυτά; Ας κάνω μια σύντομη περιγραφή των όσων έζησα.

Έπαιζε, που λέτε, τις προάλλες ο Πανγαβγαβαϊκός με τον Ολυμπιακό και σκέφτηκα ο δόλιος να πάω να δω το ματσάκι. Ματσάκι, τρόπος του λέγειν, ο αγώνας ήταν ο πιο σημαντικός της χρονιάς. Ξεκίνησα με κατεύθυνση το ΟΑΚΑ. Το πήρα με τα πόδια, μιας και μένω δίπλα, στο Μαρούσι. Είχα, δυστυχώς, τη φαεινή ιδέα να πάρω μαζί και το κόκκινο κασκολάρο μου, αυτό που βλέπετε στην παρακάτω φωτογραφία…

Τι το ήθελα; Εκεί που διασχίζω τη Σπύρου Λούη, ακούω από πίσω μου μια παρέα από πίτμπουλ, οπαδούς του Πανγαβγαβαϊκού, να μου φωνάζουν: “Πού πας ρε γατάκι με το κόκκινο κασκόλ; Δεν ξέρεις ότι οι δικοί σου κάθονται στο απέναντι πέταλο;”. Συνέχισα να περπατάω, κάνοντας ότι δήθεν δεν τους άκουσα. Απτόητοι αυτοί, επιμένουν: “Θα ξεράσεις τα φρίσκις που έφαγες, ρε! Ντοουουουου!”.

Το πρώτο χτύπημα το δέχομαι στο κεφάλι. Πρέπει να χρησιμοποίησαν κόκαλο από σπάλα, τόσο βαρύ το ένιωσα. Ξαπλώνω κάτω για να προστατεύσω τον εαυτό μου, αυτοί συνεχίζουν απτόητοι τα χτυπήματά τους. Η αλήθεια είναι, πως δεν είχαν σκοπό να με τραυματίσουν βαριά, περισσότερο ήθελαν να με φοβερίσουν, να μου δείξουν ότι η περιοχή εκείνη τους ανήκει. Αφού μου ρίχνουν μια-δυο δαγκωνιές στο πόδι, ακούγονται φωνές από κάποια ντόπερμαν που περνούσαν εκείνη την ώρα από το μέρος: “Ρε αφήστε το σκυλί! Λίγη τσίπα δεν έχετε πάνω σας; Πέντε εναντίον ενός; Έλεος!”. Όλως περιέργως, οι φωνές τους έπιασαν τόπο και τα χουλιγκάνια με άφησαν στην ησυχία μου.

Με αυτά και με εκείνα, ήρθε το ασθενοφόρο. Προτού μπω μέσα, έκανα λίγα τσισάκια φωνάζοντας με μένος: “Σε ποιον ανήκει τώρα η περιοχή, ε;”. Ήταν κι αυτό ένα είδος δικαίωσης… Με βάλανε οι τραυματιοφορείς να ξαπλώσω στην καμπίνα και με πήγαν για προληπτικούς λόγους στο Κορωπί, στο Κέντρο Φιλοξενίας της Ελληνικής Φιλοζωϊκής Εταιρείας. Στην είσοδο, με παρέλαβαν οι καλές κυρίες κι αφού με περιποιήθηκαν στο ιατρείο, με οδήγησαν σε έναν από τους πολλούς κοιτώνες για να χαλαρώσω.

Έχουν περάσει καμιά εικοσαριά ημέρες από το ατυχές περιστατικό κι εγώ βρίσκομαι ακόμα εδώ. Το μέρος, βλέπετε, είναι τόσο φιλόξενο που αποφάσισα να μη γυρίσω σπίτι μπας και γλυτώσω και κάνα ενοίκιο, οι εποχές είναι δύσκολες και να μείνω όσο περισσότερο γίνεται. Δεν σκοπεύω, βέβαια, να το τερματίσω και να μείνω εσαεί εδώ πέρα. Δύο χρονών παλικάρι, έχω μπόλικη αδρεναλίνη απόθεμα για να ξοδέψω και σιγά-σιγά είμαι για να την κάνω.

Έχω ακούσει, άλλωστε, διάφορες ιστορίες από άλλα φιλοξενούμενα σκυλιά σχετικά με τη ζωάρα που κάνουν οι φίλοι τους που βρίσκονταν στο Κέντρο Φιλοξενίας και είχαν την τύχη να υιοθετηθούν από κάποιον φιλόζωο. Λογικό είναι, επομένως, να μη βλέπω την ώρα να ακολουθήσω κι εγώ το δρόμο τους. Αν είσαι εσύ που με διαβάζεις, ένας από αυτούς που σκοπεύουν να με πάρουν σπίτι τους, να ξέρεις πως ένα, μονάχα ένα, προαπαιτούμενο υπάρχει για να με κάνεις δικό σου: να έχεις στο σπίτι σου συνδρομητική τηλέοραση, να καθόμαστε να βλέπουμε με την ησυχία μας τους αγώνες του πρωταθλήματος. Και κυρίως με την ασφάλειά μας…

UPDATED: Ο Πετράν τα κατάφερε! Βρήκε ήδη μια υπέροχη οικογένεια που τον υιοθέτησε!
 

* Φωτογραφίες: Παντελής Ζερβός

* Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το Πρόγραμμα Υιοθεσίας Σκύλων, μπορείτε να επικοινωνήσετε με την Ελληνική Φιλοζωική Εταιρεία.