Καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά το όνομα; Σίγουρα δεν είναι εύκολο να απαλλαγείς από μια ταμπέλα. Να αλλάξεις τον τρόπο που έχουν μάθει οι άλλοι να σε βλέπουν. Είναι πάντως κρίμα και άδικο κάποιος, γι’ αυτό το λόγο, να κλείσει τα μάτια στη μετάλλαξη που έχει υποστεί το Μεδεγίν, στην Κολομβία. Προς το πολύ καλύτερο, εννοείται…

Η κάποτε «πιο επικίνδυνη πόλη στον κόσμο», η γενέτειρα του διαβόητου Πάμπλο Εσκομπάρ, είναι πλέον ένα από τα πιο ζωντανά και δημιουργικά μέρη στη λατινοαμερικάνικη χώρα. Κάποιοι το αποκαλούν «θαύμα». Το σωστό βέβαια είναι να προτάξουμε τη θέληση των ντόπιων να διορθώσουν τις πολλές ανορθογραφίες του τόπου τους.

Άντεξαν (να μείνουν) στα δύσκολα, πέτρινα χρόνια. Τόλμησαν και δημιούργησαν εμπορικές επιχειρήσεις μέσα σε ένα περιβάλλον τρόμου και βίας. Όταν λοιπόν το τοπίο άρχισε να καθαρίζει, είχαν κρυμμένα τεράστια αποθέματα ενέργειας για να γεννήσουν κάτι νέο, φρέσκο και αναζωογονητικό εξαφανίζοντας το σάπιο του άλλοτε. Ενωμένοι. Αποφασισμένοι. Με χαμόγελο και όραμα. Και φιλοξενία για όποιον ξένο θέλησε να επενδύσει σοβαρά και με σεβασμό στον τόπο τους.

Εκπαίδευση, ασφάλεια και βιωσιμότητα δημιούργησαν τις συνθήκες για να πάει μπροστά το Μεδεγίν. Υπάρχουν πολλά κοινωνικά προγράμματα κατά της εγκληματικότητας, για προστασία των ασθενέστερων. Ο κόσμος δεν νιώθει μόνος, ξέρει πως έχει κάποιον να ακουμπήσει, κάπου να απευθυνθεί αν έχει ανάγκη ή δυσκολίες. 

Όταν ο Εσκομπάρ διαφέντευε τα πάντα στο Μεδεγίν

Παλιά μόνο έτσι δεν ήταν. Ο Εσκομπάρ ή έστω το «πνεύμα» αυτού, άπλωνε βαριά τη σκιά του σε όλα. Η ναρκωτρομοκρατία διαφέντευε τα πάντα, τα καρτέλ λυμαίνονταν τον τόπο, η βία ήταν καθημερινότητα και πρωταγωνιστής. Όσοι αντιστέκονταν το έκαναν απλώς και μόνο προσπαθώντας να μένουν αθέατοι, ήταν τρέλα να τα βάλει κανείς στα ίσα με τον άνθρωπο που έκανε κουμάντο πρακτικά σε όλη την Κολομβία – και όχι μόνο.

Όποιος έχει δει το Narcos στο Netflix ξέρει πολύ καλά για τι μιλάμε. Ωραίο – και πολύ μάλιστα – να το παρακολουθείς αραχτός από τον καναπέ του σπιτιού σου. Ένα δράμα αν αυτό είναι η καθημερινότητα στην οποία καλείσαι να υπάρξεις.

Κυκλοφορούν ιστορίες της «μεγαλοψυχίας» του Εσκομπάρ, ότι έδινε δουλειές στους ντόπιους, ότι βοηθούσε. Αλλά όπως καλά ξέρουμε ήταν ένας τρόπος να εξαγοράσει συνειδήσεις και να χτίσει ένα προφίλ καλού, παρεξηγημένου επιχειρηματία – ποιον προσπαθούσε να κοροϊδέψει αναρωτιόμαστε.

Το 1991, το ποσοστό ανθρωποκτονιών στη Μεδεγίν αντιστοιχούσε σε 381 δολοφονίες ανά 100.000 κατοίκους. Πλέον είναι κάτω από 20 (ανά 100.000 κατοίκους). Η μαφία των ναρκωτικών καταπατούσε τα πάντα σαν τοξικό φυτό. Η ανθρώπινη ζωή ήταν μια λεπτομέρεια.

Κι αυτό από μόνο του δείχνει πόσο τεράστια διαδρομή διένυσε η πόλη μέσα σε μια 30ετία. Είναι απίστευτο πόσο πολλά κατάφερε. Το τι μπορεί να κάνει το ομαδικό πνεύμα, η θετικότητα και καίριοι άνθρωποι σε καίριες θέσεις – υπήρξαν ορισμένοι εξαιρετικοί δήμαρχοι, για παράδειγμα, όλο αυτό το διάστημα.

Δεν είναι πως μεμιάς όλα έγιναν καλά. Οι «κακοί» πάντα παραμονεύουν, η φτώχια μεγάλου μέρους του πληθυσμού είναι μόνιμο και τεράστιο πρόβλημα. Απαιτείται συνεχής επαγρύπνηση. Η εγκληματικότητα όμως είναι σε ύφεση και η τάση προς το ακόμα καλύτερο. Το πιο cool.

Ακόμα και τώρα πολλοί ξένοι έχουν μείνει στο τότε, αγνοούν τα όσα έγιναν όλα αυτά τα χρόνια και έχουν αλλάξει τελείως πρόσωπο στην πόλη. Ακόμα συνεπώς γίνονται παρομοιώσεις με το Μεδεγίν που το συνδέουν με την εγκληματικότητα. Είναι εκνευριστικό, μαζί παραπλανητικό.

Η 2η μεγαλύτερη, μετά την Μπογκοτά, πόλη της Κολομβίας έχει και πολλά να προσφέρει και πολλά να πει στον επισκέπτη της. Την αποκαλούν «πόλη της αιώνιας άνοιξης» λόγω του φοβερού καιρού που έχει σχεδόν όλο το χρόνο. Το «άνοιξη» μπορεί να λάβει και μεταφορική χροιά…

Τα 5 πιο cool πράγματα που μπορεί να κάνει ένας επισκέπτης στο Μεδεγίν

Κομούνα 13

Κάποτε έλεγες «Κομούνα 13» και ακόμα και σκληροί ντόπιοι τύποι έστριβαν μακριά. Ήταν η πλέον κακόφημη γειτονιά του Μεδεγίν, μια από τις πιο επικίνδυνες περιοχές στον κόσμο. Με στενά δρομάκια και κρυφά περάσματα «λουκούμι» για τις συμμορίες.

Σήμερα, αν δεν ξέρεις, αποκλείεται να υποψιαστείς πως κάποτε δεν τολμούσες να πατήσεις εκεί. Από την Πλατεία Φερνάντο Μποτέρο, οι κόκκινες κυλιόμενες σκάλες οδηγούν σε ένα φανταστικό μέρος. Το πιο τουριστικό της πόλης, γεμάτο καφέ, εστιατόρια και καταστήματα με σουβενίρ. Εδώ είναι ο παράδεισος του street art. Με εκπληκτικά γκράφιτι, πραγματικά έργα τέχνης. Και με φοβερή θέα.

Μιλώντας για θέα, το τοπ σποτ του Μεδεγίν σχετικώς είναι το Parque Arvi, σε ύψος 2.500 μέτρων. Μην σας πιάνει… κούραση στη σκέψη, υπάρχει τελεφερίκ (Μetrocable) για τη μεταφορά. Μήκους 14,62 χλμ. με 6 διαφορετικές γραμμές.

Βοτανικός Κήπος (Jardín Botánico)

Ένας από τους βασικούς λόγους που το Μεδεγίν βραβεύτηκε το 2013 ως η πλέον καινοτόμα πόλη στον κόσμο ήταν το πώς διαμόρφωσε τους αστικούς χώρους. Ο Βοτανικός Κήπος είναι μια ιδανική σύνοψη αυτής της εφευρετικότητας.

Ένα πανέμορφο πάρκο στο κέντρο της πόλης με 600 διαφορετικά είδη δέντρων και φυτών γύρω από μια λίμνη με χελώνες και ιγκουάνα, ιδανικό για βόλτες και με εντυπωσιακές κτηριακές κατασκευές.

Ακόμη ένα υποδειγματικό παράδειγμα διαμόρφωσης χώρου συνιστά το Parque de los Pies Descalzos, ήτοι «Το πάρκο των ξυπόλητων». Εδώ τα παπούτσια είναι περιττά. Το όλο κόνσεπτ είναι κάπως «χίπικο» και έχει να κάνει με το επικοινωνήσει, να συνδεθεί άμεσα το σώμα σου με τη μητέρα φύση.

Plaza Botero

Ο Φερνάντο Μποτέρο που έφυγε πρόσφατα από τη ζωή είναι ο πιο διάσημος Κολομβιανός ζωγράφος, γνωστός για τις πληθωρικές φιγούρες του. Η πλατεία που φέρει το όνομά του είναι σαν ένα υπαίθριο δωρεάν μουσείο.

Το πιο γνωστό του έργο πάντως δεν βρίσκεται εκεί. Μιλάμε για την περίφημη Gorda («Χοντρή» – ΟΚ, δεν είναι το πιο politically correct όνομα του κόσμου…) που τη συναντάει κανείς κοντά στο πάρκο Μπέριο.

Δόθηκε στην πόλη από τον Μποτέρο το 1987. Η πρώτη από τις πολλές δωρεές που έκανε στη γενέτειρα του. Fun fact: Πολλά από τα αγάλματά του είναι συνώνυμο του ερωτισμού και αποτελούν meeting point για ερωτευμένα ζευγαράκια – με τον καιρό έγινε κάτι σαν παράδοση

Casa dela Memoria

Το Μεδεγίν δεν απορρίπτει το παρελθόν του, είναι μέρος της ταυτότητας του. Και μια συλλογική μνήμη που πρέπει να μένει ζωντανή ώστε να θυμίζει στους κατοίκους τι πρέπει να παλέψουν πάση θυσία να διατηρήσουν. Πόσο εύκολο είναι να πάνε όλα στραβά αν αξίες όπως ο αλληλοσεβασμός, η τιμιότητα, η εργατικότητα και η αλληλεγγύη τεθούν στο περιθώριο για χάρη του ανήθικου πλουτισμού και της εξουσιομανίας.

Το μουσείο Casa dela Memoria αυτό ακριβώς διασφαλίζει. Πως κανείς δεν θα ξεχάσει. Με καλλιτεχνικές αναπαραστάσεις και multimedia αφηγήσεις από τις μαρτυρίες των ενόπλων συγκρούσεων.

Pueblito Paisa

To μέρος για να βυθιστεί κανείς και να εντρυφήσει στην τοπική κουλτούρα – μπόνους ησυγκλονιστική θέα. Είναι ένα από τα πιο τουριστικά του Μεδεγίν καθώς είναι κάτι σαν σύνοψη αυτού από ιστορικής άποψης. Σε αρχιτεκτονική, κουζίνα, χειροτεχνία. Είναι σαν ένα παραδοσιακό χωριό μέσα στην πόλη.

Είναι μια ρεπλίκα του πώς έμοιαζε το μέρος τον 19ο αιώνα. Χτίστηκε για να θυμίζει στους ντόπιους τις ρίζες τους. Ένα υπέροχο ταξίδι στο χρόνο.

Πηγή: intronews.gr