Αποκόμματα συναυλιών, τα Panini, το λεύκωμα από το δημοτικό, φωτογραφίες από την πενθήμερη με φίλους που 18 χρόνια μετά έχουν αραίωση και ένα διαζύγιο, κασέτες που μας έγραφε το τότε φλερτ μας, επιτραπέζια που παίζαμε στα εξοχικά τα καλοκαίρια, και κάτι τράπουλες που αγοράζαμε στα νησιά με Σάτυρους για να περάσει η ώρα στη Δημητρούλα. Αυτά τα αντικείμενα τα φυλάω χρόνια, σαν να είναι το ιερό δισκοπότηρο της εποχής της αθωότητας, σε κούτες στο πατάρι/υπόγειο του πατρικού μου. Πάσχω από νοσταλγία; Μπορεί. 

Δεν είμαι μόνη μου. Από τα επικά ταξίδια με το Ροδάνθη μέχρι τον Covid19, από τον Κώστα Τουρνά μέχρι τη Billie Eilish, από τη φάση μέχρι τον φασαίο και από τον Τιτανικό μέχρι τον τυφώνα με ονοματεπώνυμο, μία παρέα 40αρηδων συνειδητοποιεί, εν έτει 2023, ότι δεν έχει πια πρόσβαση στην εφηβική της ηλικία. Κι έφτιαξαν κάτι που δεν είναι ακριβώς παράσταση. Δεν είναι ακριβώς θέατρο. Δεν είναι ακριβώς περφόρμανς. Δεν είναι ακριβώς συναυλία. Είναι μάλλον ένα reunion.

Είναι οι συντελεστές της πιο περίεργης παράστασης που έχουμε δει ποτέ, του Nostalgia Generation. Που είναι μια παράσταση σαν επεισόδιο των Friends με ματαιωμένους 40αρηδες που κατά τη διάρκεια μιας μετακόμισης, μπαίνουν στην αποθήκη και ανάμεσα σε σακούλες σκουπιδιών, τηλεοράσεις, CD και κασέτες χορεύουν, τραγουδάνε, πίνουν στο μπαρ, γυρίζουν βίντεο κλιπ και προσπαθούν να προσαρμοστούν στο σήμερα. Αυτό το γεμάτο καθημερινότητα και επανάληψη σήμερα. Κι όλο πάσχουν από νοσταλγία για κάτι που έχει χαθεί. Ρωτήσαμε τα ξεκάθαρα προσκολλημένα στο παρελθόν μέλη της ομάδας Ντουθ να μοιραστούν τις συλλογικές ασυνείδητες αναμνήσεις τους μαζί μας. Γιατί είμαστε άρρηκτα συνδεδεμένοι μεταξύ μας όσοι μεγαλώσαμε στα 90s. Ταυτιστείτε ελεύθερα. Ποια είναι η αγαπημένη τους ανάμνηση από τα 90s;

Σεραφείμ Ράδης 

Για μένα είναι η πορτοκαλί μπάλα μπάσκετ. Μια οποιαδήποτε πορτοκαλί μπάλα μπάσκετ. Όλες οι πορτοκαλί μπάλες μπάσκετ. Και ο ήχος στο τσιμέντο και στα σκαλιά και στο μωσαϊκό. Και τα τόσα πρωινά και απογεύματα και βράδια. Στο ίδιο και σε διαφορετικό γήπεδο ή πιλοτή ή γκαραζ.

Ο Σεραφείμ είναι ένας αθεράπευτα κυνικός σαραντάρης με ακανόνιστες εκλάμψεις νεανικού ενθουσιασμού που θεωρεί ότι τον κρατάνε πίσω. Freestyler.

Ευδοξία Ανδρουλιδάκη 

Στις 31 Αυγούστου 1997 η πριγκίπισσα Νταϊάνα χάνει τη ζωή της στο Παρίσι, στο τούνελ Ποντ ντε λ’ Αλμά. Το αυτοκίνητο της, περικυκλωμένο από παπαράτσι, προσέκρουσε σε κολώνα του τούνελ. Εκείνη τη μέρα βρισκόμουν στο σπίτι της γιαγιάς μου, στην οδό Ξάνθου 22, και παρακολουθούσα σοκαρισμένη το ατύχημα. Στην ίδια τηλεοραση και από την ίδια πολυθρόνα παρακολούθησα ζωντανά την κηδεία της. Τη γιαγιά μου, που είχε την τύχη να μην είναι διάσημη, μπορέσαμε να να τη θάψουμε και τη πενθήσουμε ήσυχα στο χωριό της, τον Δεκέμβρη του 2012. 

Μαρία Φιλήνη 


Αυτό που θυμάμαι πάντα είναι τα μαξιλαράκια στα ακουστικά που είχε το walkman μου. Αυτά ήταν κίτρινα, κ εκείνο κόκκινο. Τα βράδια του καλοκαιριού κοιμόμουν στη βεράντα, άναβε άνα κόκκινο φωτάκι και έπαιζε το 1988 της Άννας Βίσση.

Η Μαρια Φιλινη εζησε στα 90ς στο Ναυπλιο κατω απο το Παλαμιδι. Τωρα ζει στα Εξαρχεια. 

Ιωάννα Ραμπαούνη

Τα πατάκια ή αλλιώς τα παρκετόπανα της γιαγιάς μου, που τα πατάγαμε για να μη λερώνουμε το παρκέ. Φοβερή καινοτομία. Εξαφανίστηκαν από τις ζωές μας μια μέρα ξαφνικά και χωρίς προειδοποίηση.

Αντί βιογραφικού: “Θα σταματήσω το σχολείο, το μπαλέτο, το Πανεπιστήμιο, τη Δραματική, θα πετάω σκουπίδια ή λουλούδια, θα μοιράζω καταλόγους, θα σερβίρω ποτά και χοτ ντογκ, θ’ ασχοληθώ με το product design” 

Κατερίνα Μαυρογεώργη 

Το καντράν του σταθερού τηλεφώνου και ο τραγανιστός ήχος που παρήγαγε όταν το χρησιμοποιούσες. Επικοινωνία στα 90ς:  Σταθερη, ίσως αργή,  συχνά απρόβλεπτη , όχι απαραίτητα πετυχημένη, πολλά τηλέφωνα που ηχούσαν σε άδεια σπίτια, πολλά τηλέφωνα που δεν τα σήκωνε το άτομο που ήλπιζες αλλά η μαμά του, πολύ τραγάνισμα στο καντράν για να καταφέρεις να συνδεθείς. Μου λείπει.

Η Κατερίνα Μαυρογεώργη γεννήθηκε στην Αθήνα, παίζει γράφει και σκηνοθετεί για το θέατρο και το σινεμά. Είναι μεγάλη λάτρις της μεσημβρινής σιέστας. 

Κέλλυ Παπαδοπούλου 

Το παιχνίδι με τα πιγκουινάκια που ανεβοκατεβαίνουν σκάλες σαν τρελά και το επιτραπέζιο “καρδιοχτύπια στο τηλέφωνο” που το είχαμε λιώσει με την αδελφή μου είναι δύο αντικείμενα που έχουν στιγματίσει την παιδική μου ηλικία. Και δεν θα ξεχάσω ποτέ το πόσο κλάμα έριξα μπροστά από το MTV όταν οι Take That ανακοίνωσαν την διάλυσή τους. 

Η Κέλλυ γεννήθηκε στην Αθήνα και μεγάλωσε στα 90’s, σπούδασε θέατρο και ασχολείται με αυτό όπως μπορεί και όπως θέλει. 

Προμηθέας Nerratini Δοκιμάκης

Δεν με έχει στιγματίσει -πιστεύω- κάποιο αντικείμενο. Οι αναμνήσεις μου επίσης είναι λίγες και θολές, σίγουρα όμως αρκετές έχουν μείνει αξεπέραστες στο συλλογικό ασυνείδητο μου. Παρόλα αυτά θα ήταν καλύτερο να της αφήσουμε εκεί που είναι..στο ασυνείδητο.  Οπότε θα πω για ένα αντικείμενο που νομίζω είναι και από τα πιο παλιά αντικείμενα που ακόμα έχω. Μία συλλεκτική κασέτα σε πράσινο χρώμα του Michael Jackson απο το άλμπουμ HISTORY.  Ήταν δύο κασέτες αλλά δυστυχώς έμεινε μόνο η μία. Με αυτή Την κασέτα μπορώ να πω οτι έχω μια κάποια σύνδεση 

Ειρήνη Γεωργαλάκη 

Οι κασέτες με τις ταινίες της Disney που βλέπαμε καθημερινά στο βίντεο. Αριστόγατες, Αλαντίν, 101 σκυλιά της Δαλματίας, Βασιλιά των λονταριών, Μόγλη… Όταν λέγαμε τότε οτι έχουμε “λιώσει” μια ταινία, ακριβολογούσαμε. Θυμάμαι την αναμονή να γυρίσουμε την κασέτα στην αρχή και την αγωνία τις φορές που τη μασούσε το βίντεο…

Μυρτώ Μακρίδη 

Είναι καλοκαίρι του 1998 και ταξιδεύω με τη μαμά μου για Κουφονήσι. Το ταξίδι τότε είναι ατελείωτο και οι επιλογές ελάχιστες.Ύπνος στο κατάστρωμα με sleeping bag , λευκό μακαρόνι με μοσχάρι νουα στο εστιατόριο αλλά κυρίως φλιπεράκια και δαγκάνες. Ως γνωστόν το να κερδίσεις ένα κουκλάκι από τότε ήθελε φοβερό κόπο και πολλά λεφτά. Ώσπου ξαφνικά εμφανίζεται ένας τύπος και αρχίζει και βγάζει ασταμάτητα και με την πρώτη από το μηχάνημα κουκλάκια. Το κοινό γύρω του σιγά σιγά αυξάνεται και αρχίζει να τον αποθεώνει μέχρι που φτάνει η απόλυτη στιγμή που αρχίζει να του δίνει λεφτά για να βγάλει στον καθένα και στην καθεμία από ένα κουκλάκι.Όταν ο ζωντανός θρύλος κουράστηκε το κοινό αποφάσισε ότι η καλύτερη λύση είναι να τον χρηματίσουμε και έτσι αρχίσαμε να του πληρώνουμε διπλά το κάθε παιχνίδι που έπαιζε για εμάς. Φυσικά κανένας και καμία από εμάς που «κέρδισε» αυτά τα κουκλάκια δεν εξομολογήθηκε πουθενά την πληρωμένη αυτή νίκη. Εύχομαι η μαμά μου να μην διαβάσει ποτέ αυτή τη συνέντευξη γιατί γύρισα με 7 κουκλάκια στο κατάστρωμα και με το ύφος της μεγάλης απόλυτης νικήτριας αλλά κυρίως του παιδιού θαύματος και την ανάγκασα να κρατήσουμε όλα μου τα κέρδη και να τα έχουμε μαζί μας να κοιμούνται στη σκηνή σε όλες τις διακοπές.

Βάσια Ατταριάν

Το cd Baby one more time που έπαιζε μέσα στο παρκαρισμένο αυτοκίνητο στο πλάι της ταβέρνας “Αντώνης” στην Τήνο. 

Η Βάσια γεννήθηκε το 1989. Έχει δει όλες τις ελληνικές σειρές των 90s και θυμάται όλες αυτές τις ατάκες και τις πληροφορίες απ’ έξω. Είναι μια βαθιά γνώση που δεν ξέρει τι να την κάνει. 

Ιnfo: Nostalgia Generation, Δυστυχώς γίναμε vintage πολύ νωρίς, Παρ.-Κυρ.: 21.30, Θέατρο 104 (Ευμολπιδών 41, Κεραμεικός, 2103455020). Εισιτήρια εδώ.  

Φωτογραφίες: Ευτυχία Βλάχου