Πρώτη μέρα στο γραφείο και η ζωή τελειώνει με ένα ικανοποιητικό μαύρισμα, κοιλιά πρησμένη από λουκούμια και μια μόνιμη ζαλάδα από λικέρ που τσουγκρίστηκαν στο δειλινό ενός νησιού που ενώ δεν ήθελες να νυχτώσει προσευχόσουν να μη ξημερώσει.

Στη Σύρο δεν χρειάζεται να διαλέξεις τον ορθόδοξο ή τον καθολικό λόφο που δεσπόζουν μπροστά σου με το που πατήσεις στο λιμάνι, μιας και οι δρόμοι που σε οδηγούν σε αυτούς, είναι γεμάτοι αντιφασιστικά μηνύματα που δίνουν την απαραίτητη ένταση σε αυτό το μοναδικά όμορφο νησί των Κυκλάδων με την μεγαλοαστική αύρα.
   
Αφού λέρωσα με όλες τις πιθανές γεύσεις παγωτού τους μαρμαρόστρωτους δρόμους και ζαλίστηκα τραβώντας κάθε ψηλοτάβανο νεοκλασικό, έμεινα ακούνητη με ένα μαλλί της γριάς στο χέρι να χαζεύω το περιβόητο Δημαρχείο του 19ου αιώνα. Οι πάντα χαμογελαστοί ντόπιοι δεν είχαν κανένα πρόβλημα να τους απασχολώ με φλύαρες ερωτήσεις που αφορούσαν το θέατρο Απόλλων και τον κινηματογράφο Παλλάς, ενώ μου προσέφεραν πολύχρωμα λουκούμια με το ευλογημένο νερό της Σύρου.

Ε, μετά μου βγήκε η γλώσσα μέχρι να βρω την κορυφή της Άνω Σύρου και να κρατήσω την ανάσα μου μέχρι να ακούσω τη Φραγκοσυριανή του Μάρκου να μου δίνει και άλλους λόγους να είμαι εδώ.

Εντάξει, από παραλίες δεν λιποθύμησα η αλήθεια είναι αλλά αν βρεις την παραλία Κόκκινα δεν θα χρειαστείς να ψάξεις άλλη…

Πολλά είπα, πολλές και καλύτερες φωτογραφίες βγάλατε…