Ευλογία είναι τα αεροπλάνα. Στέκονται εκεί, με ατσαλένια φτερά χαρίζοντας μας την ψευδαίσθηση ότι ο άνθρωπος επιτέλους δάμασε τους ουρανούς, ικανοποιώντας τη ζήλια του απέναντι σε κάθε πουλί που παίρνει φόρα και σφηνώνει στο μπαμπάκι του ουρανού, βγαίνοντας ζαλισμένο και ξεπουπουλιασμένο. Στέκονται εκεί πελώρια, έτοιμα να σου προσφέρουν καφέ ή τσάι αφού πιπιλίσεις με αγωνία κάποια καραμέλα με γυαλιστερό περιτύλιγμα και φιλήσεις σταυρό ότι μόλις ξαναπατήσεις γη θα είσαι καλύτερος άνθρωπος.

Ένα τέτοιο αεροπλάνο με καλοδέχτηκε στην κοιλιά του πριν λίγα χρόνια, λίγες μέρες αφού είχε αλλάξει ο χρόνος και τα φωτάκια τρεμόπαιζαν ακόμη στις βιτρίνες. Ο πιλότος ζέσταινε τη μηχανή και εντελώς έτοιμη για το ραντεβού με το μεγάλο νησί, έσφιξα τη ζώνη γύρω μου.

“Ηλιοφάνεια στο Λονδίνο, με τη θερμοκρασία στους 12 βαθμούς”

Μέχρι να απεμπλακώ από το αεροδρόμιο και να σπρώξω τη βαλίτσα μου σε διαδρόμους ξενοδοχείου που έμοιαζε με πλοίο, κατάλαβα ότι για να καπνίσω θα πρέπει να φλερτάρω με τίτλο τοπικής εφημερίδας “Ελληνίδα έπεσε από φωταγωγό με τσιγάρο στο χέρι, φωνάζοντας ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ”.  Πολύ αργά για σχέδια στο Βayswater, πάντα καλή ώρα για Burger King. Αξιοθέατο νούμερο ένα: τσεκ!

Προφανώς και είμαι από τους ανθρώπους που βάζουν ξυπνητήρι στην ανατολή του ήλιου, για να προλάβουν τη μέρα και όχι προφανώς αλλά ευτυχώς υπήρχε ένα αγόρι που μπορούσε να ξυπνήσει γρήγορα χωρίς καφέ και γκρίνια. Οπουδήποτε και αν ταξιδέψεις για λίγες μέρες, χρειάζεσαι ένα καλά νευρωτικό πρόγραμμα, για να προλάβεις τους στόχους σου. Αν δεν επιστρέψεις το ξενοδοχείο κλαίγοντας από την κούραση κάτι έχεις κάνει λάθος, κάτι ξέχασες να επισκεφθείς…

Πρώτη μου έννοια, ήταν σαφώς το μουσείο της Μadame Tussauds για τις απαραίτητες χιλιάδες φωτογραφίες με τα κεριά που μοιάζουμε με ανθρώπους. Το κόλπο ξεκίναγε όμως αλλού… Κάτι τεράστια καλάθια σε ρόλο ταξί, σε έπαιρναν κούρσα και σε ταξίδευαν στην ιστορία της Βρετανίας, που φαινόταν και ήταν πιο κέρινη από ποτέ. Το μαγικό ήταν ότι μπορούσες να δεις χρόνια πριν τη χώρα αυτή και ταυτόχρονα να νιώσεις ότι αν έσβηνες εκείνη τη στιγμή τούρτα, δεν θα είχε πάνω από δέκα κεράκια. Δωμάτιο τρόμου για τη συνέχεια και με το ζόρι δεν χαστούκισα όσους ηθοποιούς υπέροχα έπαιζαν τα ζόμπι και μου έκοβαν τη ψυχή. Το καλύτερο από όλα όμως ήταν η ταινία 4D. Εκεί έχασα το μυαλό μου, με την καρέκλα να με γαργαλάει, στην αίθουσα να φυσάει μανιασμένα και από τη στέγη να πέφτει νερό. Σοκ, ακόμη και για τα 25χρονα τότε παιδάκια!

Μετά από πολλά γέλια και ζαχαρωτά, τραβήχτηκα μέχρι το σπίτι του Sherlock Holmes, γιατί όποιος σας είπε ότι τα αγόρια δεν θέλουν ανταλλάγματα, ψέματα σου είπε. Όπως κατάλαβες εκείνη τη στιγμή, δεν μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Γιατί; ΓΙΑΤΙ ΜΕΤΑ ΕΙΔΑ ΤΗ ΣΕΙΡΑ!

Εκπτώσεις στο Λονδίνο και χάνεται κάθε αξιοπρέπεια στον ναό του καπιταλισμού. Μια ώρα να δοκιμάσεις, και άλλη τόση για να πληρώσεις ελάχιστα χρήματα για πολλά ρούχα, που αρκετά μετά θυμάσαι ότι θα τα πληρώσεις διπλά στο υπέρβαρο.

Είναι όμως εκείνη ακριβώς η στιγμή, που μένεις ακίνητος μέσα σε μιλιούνια κόσμου που σε προσπερνούν χωρίς να σε κοιτούν. Πελώρια κόκκινα λεωφορεία, κρύβουν και φανερώνουν γιγαντοοθόνες, που διαφημίζουν γνωστό και υπέροχα υπερβλαβερό αναψυκτικό. Αυτή είναι μια καλή ίσως στιγμή να τρέξεις και να τρυπώσεις σε κάποια όπερα, να ξεχάσεις από πού ήρθες και που θες να πας. Απλά να μείνεις για 2 ώρες με τα μάτια απετάριστα και την καρδιά σφιγμένη από την ομορφιά. Στο Her Majesty’s Theatre, έμεινα αμίλητη και βουρκωμένη κάμποσο, μέχρι το Φάντασμα της Όπερας να κάψει ό,τι είχα δει πιο πριν. Τι νύχτα θεέ μου…

Στο Βρετανικό Μουσείο, ενώνεις τα κομμάτια σου. Όχι τα ελληνικά ή τουλάχιστον όχι μόνο αυτά. Όλοι οι ήπειροι συναντιούνται σε έναν χώρο που μοιάζει ναός, που φιλοξενεί όλη την ανθρωπότητα. Αναρωτήθηκα τι στα αλήθεια σημαίνει ότι κάτι μας ανήκει, ότι κάτι μας το έκλεψαν. Τι είναι δικό μας και τι ανήκει στην ιστορία; Πόσο κοινή είναι ιστορία; Στο London Eye, στην κορυφή του κόσμου, κοίταξα το Λονδίνο. Αιωρήθηκα πάνω από τον Τάμεση και σκέφτηκα ότι οι άνθρωποι αξίζει να πεθαίνουν στο χώμα που τους γέννησε. Αυτή η σκέψη μου έκανε και για την μαρμάρινη κληρονομιά…

Αφού σιχάθηκα το Fish and Chips σχεδόν κάθε μέρα, όχι γιατί ήταν άσχημο, αλλά γιατί δεν μπορούσα να μην τρώω πριν και μετά από αυτό τα καταραμένα Ben’s Cookies σε όλες τις πιθανές γεύσεις, έφτασα στο Portobello. Όμοια υπαίθρια αγορά με αυτήν, δεν έχω συναντήσει, όπου και αν έχω ταξιδέψει. Από πορσελάνινα τσαγερό μέχρι γυάλινες καρφίτσες για τα μαλλιά και από παλιά βιβλία μέχρι πασπαλισμένα με ζάχαρη και εμβολιασμένα με σοκολάτα ντόνατς.  Ούτε που θυμάμαι τις ώρες που πέρασα σκαλίζοντας καλάθια για να ταιριάξω σκουλαρίκια με δαχτυλίδια για “μια λύρα ό,τι πάρεις”.

Κλασική φωτογραφία γάμου έξω από το φημισμένο βιβλιοπωλείο της γνωστής ταινίας και ατέλειωτα κλικ στα πολύχρωμα σπίτια, με τις υπέροχες στέγες και πόρτες.

Πήγα και στα Aνάκτορα αφού πέρασα ένα στοιχειωμένο δάσος και κάμποσα πιο καλοντυμένα από εμένα άλογα, αλλά τα σκιουράκια μου τράβηξαν την προσοχή. Ένα μελό πικ-νικ η ζωή μου όλη και λίγη παγωμένη λεμονάδα το καταχείμωνο.

Το ατσάλινο πετούμενο θέλει να με γυρίσει στην Ελλάδα το πρωί και βράδυ ακόμη τρώω στην Chinatown το ωραιότερο κινέζικο του κόσμου. Καλύτερο και από αυτό που φτιάχνουν στην Κίνα, λογικά. Το Big Ben σημαίνει τον επαναπατρισμό και είναι πιο δύσκολο από όσο το είχα φανταστεί…

Άραγε κλείνει ποτέ κανείς λογαριασμούς με αυτήν την πόλη ή μόνο ανοίγει;