Με μια Africa Twin στην Νορβηγία: Μέρα έκτη

40 βαθμοί, λιώνει το κορμί, η λύση είναι μία, μίλα με τον Πυρπασόπουλο στο τηλέφωνο να σου κάνει τα νεύρα κορδέλες. Από την άλλη όμως, δεν κάνει κρύο στη Νορβηγία, κρύο δεν έκανε ποτέ! Όχι, δεν παραμιλώ (ή… παραγράφω;), απλά ο Γιώργος είχε το θράσος να μου πει στη χθεσινή βραδινή αναφορά ότι “έχει ζεστούλα κι εδώ ρε, έχει 22 βαθμούς”. Εδώ με 22 βαθμούς Γιώργο μου ανάβουμε το τζάκι, συγκεντρώσου σε παρακαλώ και δεν είναι πολύ καλά τα νευράκια μου!

Ένιγουέι, ας το καταπιούμε κι αυτό. Λίγες μέρες έμειναν για να επιστρέψει να καταλάβει τι σημαίνει στα αλήθεια ζέστη!

Είναι η βραδινή αναφορά Νο 6 και πάει κάπως έτσι… (πολύ χιπ χοπ ακούστηκε αυτό, θα το κρατήσω).

Σύμφωνα με όσα εκνευριστικά μου περιέγραψε ο Γιώργος, οι χθεσινές διαδρομές ήταν ίσως εκείνες που χάρισαν τις καλύτερες οδηγικές εμπειρίες από κάθε άλλη μέρα στην Νορβηγία. Βέβαια, μεταξύ μας, κάθε μέρα έτσι λέει, οπότε δεν ξέρω κατά πόσον μπορούμε να τον λάβουμε σοβαρά υπόψιν. Ναι Γιώργο μου το καταλάβαμε ότι περνάς γαμάτα, φτάνει. Χθες που λες οι 40 αναβάτες των Africa Twin διέσχισαν διαδρομές που περνούσαν μέσα από φαράγγια και το τοπίο ήταν τέτοιο που χάζευες. Για την ακρίβεια σταμάτησαν αρκετές φορές για να χαζέψουν κυριολεκτικά τη θέα.

Ποια ήταν η θέα; Όχι τίποτα ιδιαίτερο, μη φανταστείς, απλά καθημερινά πράγματα που μπορείς να αντικρίσεις οπουδήποτε (ή και όχι). Οι ακριβείς λέξεις που χρησιμοποίησε ο κύριος Πυρπασόπουλος (όταν εκνευρίζομαι μιλάω πιο formal) ήταν: επιβλητικές συστάδες τεράστιων ογκόδων βράχων και βουνών, και όλα αυτά σε ένα παραλιακό σκηνικό μπροστά σε κάποιο από τα αμέτρητα φιορδ της χώρας του Όλε του Γκούναρ του Σόλσκιερ (οι ποδοσφαιρόφιλοι ξέρουν).

Για χαλάρωση το μεγάλο παρεάκι έφαγε ψαράκι έξω. Σολωμός και γαρίδες ήταν στο μενού, αλλά παιδιά μου σόρι, εσείς δεν έχετε ουζάκι να τα συνοδεύσετε, ούτε ψάθινη καρεκλίτσα, ούτε ταβερνιάρη να μην κόβει απόδειξη. Ζηλέψτε κι εσείς λίγο, δεν θα πάθετε τίποτα. Εμείς το κάνουμε τόσες μέρες που τριγυρνάτε τη Σκανδιναβία. Έλεος κάπου.

~~Όσο ο ήλιος έπεφτε~~ Είπαμε σε προηγούμενο κείμενο ότι ο ήλιος πέφτει κατά τις 11 το βράδυ έτσι; Το είπαμε. Όσο λοιπόν η μέρα έφτανε προς το τέλος της και η δροσούλα χάιδευε τα κορμάκια των αναβατών, έπρεπε σιγά σιγά να κάνουν τα κουμάντα τους για το πού θα μείνουν. Ντάξει, για να τα λέμε όλα κανένα κουμάντο δεν χρειαζόταν να κάνουν γιατί οι άνθρωποι της Honda τα είχαν όλα έτοιμα. Έτσι το παρεάκι διανυκτέρευσε στη λιμνοθάλασσα Malangan όπου και οι άνθρωποι ήρθαν πιο κοντά και έγιναν όντως παρεάκι.

“Κάθε μέρα που περνά ερχόμαστε όλοι οι αναβάτες πιο κοντά και οι σχέσεις ζεσταίνονται όλο και περισσότερο. Είναι πολύ κριμά που θα έρθει εκείνη η αποφράδα μέρα που θα πρέπει να φύγουμε. Πόσο τυχερός είμαι που το ζω όλο αυτό ρε φίλε;”

Ναι Γιώργο τυχερός είσαι, το είπαμε. Και το είπαμε πολλές φορές, νομίζω. ΦΤΑΝΕΙ ΓΙΩΡΓΟ. ΦΤΑΝΕΙ!

Αύριο το προγραμματάκι λέει πως θα οδηγήσουν μέχρι την πόλη Alta μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα (ένας θεός ξέρει τι τοπίο θα βρουν πάλι και θα μου περιγράφει χωρίς καμία λύπηση) και τελευταία μέρα ολοταχώς για το Nordkapp και την ολοκλήρωση της αποστολής.