Notes on 2 Wheels | Όταν το λάστιχο γλιστρά στο χώμα

Η αλήθεια είναι ότι κάποια πράγματα γεννήθηκαν για να είναι μαζί. Ταιριάζουν. Δεν έχω ιδέα ποιος ήταν ο πρώτος άνθρωπος που σκέφτηκε ότι το τυρί θα ταιριάξει με το ζαμπόν, ή ότι το καφέ δέρμα δείχνει τέλειο σε σέλα μηχανής, αλλά σίγουρα κάποιος το έκανε, είδε πως το ένα συμπλήρωνε το άλλο, και αυτό έγινε κανόνας.

Οπότε, για κάποιον λόγο και ο θρύλος των δύο τροχών Malcolm Smith έκανε βόλτες παρέα με τον θρύλο του κινηματογράφου και όσων τροχών είναι δυνατό να καβαλήσει άνθρωπος, Steve McQueen, μπροστά στην κάμερα του θρύλου των ντοκιμαντέρ Bruce Brown. Γιατί έτσι εξήγησαν πρώτοι γιατί η Κυριακή λατρεύει τόσο πολύ τις off-road βόλτες.

Αυτή η Κυριακή δεν είναι σαν τις Κυριακές του υπόλοιπου κόσμου. Είναι μια μέρα-τελετή. Αυτή ξεκινάει πολύ νωρίς, τόσο που συχνά το Σάββατο βράδυ το περνάς στο σπίτι. Δεν έχεις κανέναν απολύτως λόγο να βγεις έξω και να χαλάσεις ξεκούραση, χρόνο και χρήμα όταν ξέρεις ότι την επόμενη μέρα που οι περισσότεροι θα γκρινιάζουν για το πως πέρασαν, θα έχουν πονοκέφαλο ή απλά θα χαίρονται που έβαλαν άλλη μια κατάκτηση στο καρνέ τους, εσύ θα είσαι μέσα στη φύση, σε κάποιο βουνό και θα καβαλάς τη δύναμη πενήντα αλόγων που δεν καλπάζουν απλά, αλλά πετάνε στον αέρα.

Motocross σε πίστα, endurο στα μονοπάτια (και την απουσία αυτών), βόλτα στους αγρούς. Ό,τι κι αν είναι αυτό που σου κάνει κλικ, πίστεψε με, είναι τόσο μα τόσο καλύτερο από οποιοδήποτε σαββατόβραδο του κόσμου.

Ξυπνάς χάραμα. Πίνεις καφέ. Φορτώνεις τα πράγματα σου στο αμάξι ή το βαν για να πας εκεί που σε περιμένει η μοτοσικλέτα. Μέχρι να μεταφέρω τα πράγματα μου στον επίγειο παράδεισο του enduro της Αθήνας, που λέγεται Βαρυμπόμπη, έπρεπε να ντύνομαι σαν τον Darth Vader από το σπίτι, και εκεί που γιαγιάδες με την τσίμπλα στο μάτι κάνουν τον πρωινό περίπατο, ένας τύπος έτοιμος για το Red Bull X-Fighters περπατά ανάμεσα τους ανέμελα. Σουρεαλισμός Κυριακής.

Η αίσθηση του να φοράς τα προστατευτικά είναι μία τελετή κι αυτή –νιώθεις σαν τον Ράμπο την πρώτη φορά που άρχισε να αρματώνεται. Κάλτσες, ψηλές μέχρι πάνω. T-shirt που αναπνέει και μετά προστατευτικά. Αστράγαλοι, καλάμια, γόνατα, αγκώνες. Μετά η στολή, πάνω και κάτω. Ζώνη μέσης που προστατεύει τα νεφρά, θώρακας, προστατευτικό λαιμού και φυσικά κράνος. Τέλος, οι μπότες, ένα κομμάτι του παζλ τόσο σημαντικό, που ίσως μια μέρα κρίνει αν θα πρέπει να περπατάς για την υπόλοιπη ζωή σου με μπαστούνι ή όχι. Αν δηλαδή περπατάς.

Αλλά θα περπατάς. Όλα είναι στο μυαλό, στην υπομονή και επιμονή, και φυσικά στη γνώση. Με όποιον δάσκαλο θα κάνεις ride, τέτοια skills θα αποκτήσεις. Ξεκίνησα τις βόλτες μου στις πίστες του Παπάγου πριν δέκα χρόνια, ίσως παραπάνω. Εκεί, παππούδες που είχαν ακόμα μέσα τους το γονίδιο του χώματος μου έμαθαν τα βασικά. Το πιο σημαντικό είναι να παρατηρείς τους γύρω σου. Την εποχή που ο κόσμος νομίζει ότι με ένα YouTube video θα μάθει να κάνει motocross, είναι καλό εσύ να θυμάσαι ότι δεν ξέρεις απολύτως τίποτα ακόμα κι αν έχεις γεννηθεί σε μοτοσικλέτα ή νομίζεις ότι το DNA σου είναι εξορισμού χωμάτινο. Όχι. Δεν είναι.

Τα βασιλικά κτήματα της Βαρυμπόμπης είναι γεμάτα μονοπάτια και πίστες. Δεν ανήκουν πια στον Βασιλιά, αλλά είναι ακόμα παράνομο να μπεις σε αυτά. Βέβαια, όταν έχεις μια motocross μηχανή, δεν έχει και πολύ σημασία. Απλά ανεβαίνεις το υψωμένο ανάχωμα δίπλα από την κλειστή με λουκέτο πύλη. Πες το και “βάφτισμα του πυρός” όταν ξεκινάς να αναζητείς δρόμους που δεν είναι με άσφαλτο αλλά με χαλίκι, με λάσπη, με πέτρα.

Δεν έχεις πολλά να σκέφτεσαι όταν είσαι σε μία πίστα. Μένεις δεξιά, πας αριστερά, δεν κάνεις του κεφαλιού σου αν δεν μπορείς. Και ξαφνικά ο ιδρώτας γίνεται καύσιμο, και η ανάσα σου το μόνο που μπορείς να ακούσεις ακόμα και αν γύρω σου ο θόρυβος του δίχρονου κινητήρα καλύπτει οποιονδήποτε ήχο για μια ακτίνα χιλιομέτρων. Κι όμως, γίνεται. Και σιγά σιγά καλύπτεται τόσο η μηχανή, όσο και εσύ, με χώμα, βρώμα δηλαδή, και αυτό το κάνει ακόμα καλύτερο.

Μέχρι που χτυπάς. Γιατί δεν γίνεται να μην χτυπήσεις. Θα πέσεις, θα ξανασηκωθείς και θα ξαναπέσεις. Θα σκεφτείς ότι τα πράγματα ήταν πολύ πιο ωραία όταν ήσουν 20, αλλά τώρα μεγάλωσες και όλα πονάνε περισσότερο, φοβίζουν περισσότερο, δεν είναι τόσο απλά όσο τα θυμάσαι. Ναι, θα γίνει. Και κακά τα ψέματα, δεν είναι μόνο γνώση. Είναι πολλές φορές και τύχη.

Και κάπως έτσι ο ήλιος αρχίζει να πέφτει, και γυρνάς πίσω στη βάση σου. Βγάζεις όλα τα ρούχα, φοράς ό,τι βρεις πεταμένο στον κήπο και αρχίζεις την τελετή νο2: το καθάρισμα. Αυτή η στιγμή αγγίζει την τελειότητα, το ζεν που σίγουρα αναζητούν μοναχοί στο Νεπάλ και ζάμπλουτοι σε κλινικές αποτοξίνωσης. Νερό με πίεση επάνω στις μπότες, στο θώρακα, και στη συνέχεια στις ρόδες και την υπόλοιπη μοτοσικλέτα. Έλεγχος για χαλαρές βίδες, σφίξιμο, τρίψιμο στις τάπες που έχουν ακόμα πέτρες, άδειασμα του ντεπόζιτου και μετά καληνύχτα.

Μέχρι την επόμενη Κυριακή.

Αλλά καμιά φορά τα ατυχήματα σε πάνε πίσω, σε φοβίζουν, μπορεί και να φέρουν το τέλος πιο γρήγορα. Αλλά δεν ξεχνάς ποτέ την αίσθηση του χώματος κάτω από τα λάστιχα σου. Και καμιά φορά δεν πρέπει να παίρνεις τον εαυτό σου τόσο σοβαρά. Μπορεί να μην μπορείς να κάνεις πια άλματα και οι λάμες στο σώμα σου να σου λένε “σταμάτα”. Οπότε ναι, σταματάς. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορείς να γελάσεις με φίλους στο χώμα, κάνοντας απλά δύο-τρεις σβούρες σε πατημένο χώμα. Και αυτό μετράει.

Αυτήν την Κυριακή θα ξαναπατήσω, λοιπόν, χώμα, μετά από χρόνια. Για πλάκα. Γιατί και αυτό είναι μέρος της Κυριακής.