Ο Αντώνης είναι ένας από τους καλούς μου φίλους. Αθηναίος, με καταγωγή από την Αστυπάλαια. Τέτοιο «στόμα με στόμα» προμοτάρισμα και τέτοια τουρο-προπαγάνδα για το νησί του, δύσκολα θα συναντήσεις σε άλλες περιπτώσεις. Την τελευταία οκταετία που τον γνωρίζω προσωπικά, πρέπει να έχει στείλει αρκετές ντουζίνες από φίλους και γνωστούς στον τόπο εκείνο που τον έχει κυριεύσει ολοκληρωτικά.

Και θα μου φαινόταν παράλογο, αν θα βρισκόταν έστω κι ένας  που να τον κατηγόρησε ποτέ  για αυτήν του την προτροπή. Δεν χρειάστηκε, επομένως, μεγάλη προσπάθεια από την πλευρά του για να με στείλει να χτυπήσω την πόρτα του ταξιδιωτικού πρακτορείου.


Χωρίς πολλά πολλά, η επίσκεψη μου στην Πεταλούδα του Αιγαίου (έχει λάβει αυτό το παρατσούκλι εξαιτίας του σχήματός της), όχι μονάχα επιβεβαίωσε τα όσα άκουγα από τον… αυτόκλητο πρέσβη του νησιού, αλλά με ευκολία την κατέταξε στην κορυφή των νησιών που έχω επισκεφθεί.


Η αλήθεια είναι ότι πριν φτάσω -και για κάποιον ανεξήγητο λόγο- κρατούσα τις προσδοκίες μου σε λογικά επίπεδα. Με το που πάτησα, όμως, πόδι στο άκρως μυστηριακό αυτό νησί, οι εικόνες που πλημμύρισαν τα μάτια μου συνέτριψαν τη λογική εκείνη που ενέτασσε την Αστυπάλαια στον συρμό των «ίσως-κάποτε-να-πάω-κι-εκεί» προορισμών. Η Αστυπάλαια, μη γελιέσαι, είναι Ο Προορισμός.

Η φωτόλουστη και κυκλαδόμορφη Χώρα. Οι πολυποίκιλες παραλίες. Το ιδιότυπο ησυχαστήριο που ακούει στο όνομα Πέρα Γιαλός. Το μισερειπωμένο μα επιβλητικό ταυτόχρονα Κάστρο. Τα μονοπάτια με τη φιδίσια σιλουέτα. Το μπετοναρισμένο χαμόγελο των γηγενών. Η άκρως επιτυχημένη σύμπραξη νωχελικού και έντονου που χαρακτηρίζει την καθημερινότητα του νησιού… 

Οι γεμιστοί κολοκυθοανθοί, τα αρντιστά και οι χταποδοκεφτέδες. Το γραφικό μίνι λεωφορείο που ψυχορραγεί πριν φτάσει στη Χώρα. Το bar στην αγκαλιά του Κάστρου που αενάως δέρνεται από τους αέρηδες. Τα φυτεμένα στο πουθενά ξωκλήσια.

Οι Κούνουπες και ο Κουτσομύτης: τα μικρά αδερφάκια της Αστυπαλιάς, που καρτερικά περιμένουν να κλέψουν λίγη από τη δόξα της μεγάλης αδελφής. Η νεολαία που ξεχύνεται από το κάμπινγκ και λίγο αργότερα γίνεται κύκλος από γέλια σε κάποιο πανηγύρι…

Το νησί αυτό, επιτρεπόμενα αυταρχικά, δεν σου δίνει άλλη επιλογή: είτε φανατικά θα το λατρέψεις, είτε φανατικά θα το αγαπήσεις.-