Για την πρωτεΐνη ορού γάλακτος είστε σίγουρα καλά πληροφορημένοι εσείς που συχνάζετε στα γυμναστήρια. Για τους υπόλοιπους θα συνοψίσουμε: Πρόκειται για ένα ευρύτατα διαδεδομένο συμπλήρωμα διατροφής που παρασκευάζεται από τον παστεριωμένο ορό (το υγρό που απομένει) από την τυροκόμηση της φέτας. Η πρωτεΐνη αυτή λοιπόν, η οποία κυκλοφορεί σε σκόνη, περιέχει ένα κάρο καλά πράγματα (αμινοξέα για παράδειγμα), «ισιώνει» τον μεταβολισμό, ρυθμίζει τα επίπεδα ινσουλίνης και χαρίζει ενέργεια.  Η μόδα με την πρωτεΐνη ορού γάλακτος έσκασε στην αγορά το 2011-12 και από τότε καλά κρατεί.

Υπάρχει ωστόσο και ο ορός γάλακτος που προκύπτει από την παραγωγή γιαουρτιού. Ένα λεπτό «αρρωστιάρικο» υγρό ημιδιαφανές με αιωρούμενα λευκά σωματίδια και υπόξινη γεύση. Το εν λόγω υποπαράγωγο της ζύμωσης που μας χαρίζει ο γιαούρτι αποτελεί πονοκέφαλο για τους παραγωγούς οι οποίοι, αν δεν έχουν δικά τους ζώα ή μια μονάδα παραγωγής ζωοτροφών που θα τους απαλλάξει από τον ορό –γίνεται ζωοτροφή-, δεν ξέρουν πώς να το ξεφορτωθούν. Βλέπετε, αυτό το φαινομενικά αθώο νεράκι έχει την ιδιότητα, αν διοχετευτεί στον υδροφόρο ορίζοντα, να προκαλεί σοβαρές βλάβες στο οικοσύστημα. Η οξύτητά του παρεμποδίζει τη φωτοσυνθετική παραγωγή οξυγόνου σε λίμνες και ποτάμια και οδηγεί στον μαρασμό του υδάτινου περιβάλλοντος.

Το πώς λύνεται το πρόβλημα στην Ελλάδα δεν το γνωρίζουμε. Όμως στις ΗΠΑ και δη στη Νέα Υόρκη όπου η δημοφιλία του greek yogurt έχει οδηγήσει στη δημιουργία πολλών σχετικών μονάδων, το ζήτημα είναι φλέγον. Παραμονεύουν οι τοπικές αρχές, οι οποίες δεν είναι καθόλου ανεκτικές σε περιβαλλοντικά ατοπήματα. Ως εκ τούτου, οι ενδιαφερόμενοι επιχειρηματίες επιστράτευσαν όλη τους την εφευρετικότητα συν σεφ και επιστήμονες.

 

 

Το αποτέλεσμα δεν ήταν καθόλου κακό. Όπως αποδεικνύεται ο ορός που προκύπτει από το πήξιμο του γιαουρτιού είναι πρώτον ένα κι ένα για την ενυδάτωση του οργανισμού, με την προσθήκη λεμονιού, τζίντζερ, γλυκαντικών ουσιών κ.λπ γίνεται θαυμάσιο αναψυκτικό και, επιπλέον, είναι ιδανικός για να εμβαπτίζουμε σε αυτόν τα πουλερικά πριν τα ψήσουμε. Ένα βραδάκι παραμονής του κοτόπουλου μέσα σε ένα δοχείο γεμάτο με αυτόν τον ορό, εμπλουτισμένο με αλάτι, πιπέρι κ.λπ,  του δίνει έξτρα νοστιμιά, το κάνει τροφαντό και βουτυράτο.

Βέβαια, η συνήθεια της εμβάπτισης των πουλερικών σε άλμη για κάμποσες ώρες πριν από το ψήσιμο, δεν είναι διαδεδομένη στην Ελλάδα. Πολλοί δεν έχουν ποτέ δοκιμάσει κοτοπουλάκι ή γαλοπούλα «περιποιημένα» με αυτόν τον τρόπο. Να το ξέρετε: Εκείνοι χάνουν. Η σάρκα του πουλιού ψήνεται χωρίς να χάσει την υγρασία της και το αλάτι και τα υπόλοιπα μυρωδικά που έχουμε προσθέσει στο αλατόνερο κατανέμονται ισόποσα παντού. Οπότε, η μέθοδος αξίζει μία τουλάχιστον δοκιμή.

«Και που θα βρούμε ορό από γιαούρτι;» θα ρωτήσετε. Απάντηση δεν έχουμε να σας δώσουμε. Ανακαλύψαμε όμως μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και απολύτως εφικτή παραλλαγή του ίδιου πράγματος στις σελίδες φαγητού των New York Times και σας την προτείνουμε.

Τι προτείνει λοιπόν ο άρχοντας των μαχαιροπίρουνων της κραταιάς εφημερίδας; Να βαφτίζουμε το κοτοπουλάκι μας στη σαλαμούρα που μένει στους τενεκέδες με τη φέτα. Το αποτέλεσμα, λέει, είναι καταπληκτικό και η πρώτη ύλη απέχει όσο και το πλησιέστερο μπακάλικο ή σούπερ μάρκετ. Θα ζητήσετε φυσικά να σας χαρίσουνε τον τενεκέ, τον οποίον, αν είστε προκομμένοι, θα κάνετε στη συνέχεια γλάστρα για γαρδένιες. .