Υπάρχει ένας βασικός κανόνας που ισχύει απαρεγκλίτως για κάθε άνθρωπο που επιθυμεί να τον παίρνουν στα σοβαρά: Η σύμπτωση έργων και λόγων. Δεν μπορείς να δηλώνεις υποστηρικτής της συρρίκνωσης του δημοσίου τομέα και να είσαι κρατικοδίαιτος, για παράδειγμα –στην Ελλάδα μπορείς, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Επίσης, δεν μπορείς να δηλώνεις ότι τα δεσμά του γάμου σε αφήνουν ασυγκίνητη και κατόπιν να προσπαθείς να αναρριχηθείς με νύχια και με δόντια στην ουρά του αστεροειδούς που είναι ο σύντροφός σου.

Η Βαλερί Τριερβελέρ, δημοσιογράφος του Paris Match, και σύντροφος του Φρανσουά Ολάντ επί σειρά χρόνων υπέπεσε σε αυτό το κεφαλαιώδες αμάρτημα. Και δεν υπέπεσε μια φορά, αλλά πολλές, κόντρα στην κριτική που δεχόταν. Και τη δεχόταν για δύο λόγους: Πρώτον, διότι ως σύντροφος του προέδρου δεν είχε νομική υπόσταση και, άρα, δημόσιο ρόλο. Συνεπώς, η παρουσία της στο προεδρικό μέγαρο δικαιολογούνταν μόνο με την ιδιότητα της επισκέπτριας. Και δεύτερον, διότι στη Γαλλία Πρώτη Κυρία δεν νοείται. Η σύζυγος του προέδρου δεν έχει θεσμικό ρόλο και η θέση της δικαιολογεί πολύ συγκεκριμένα προνόμια και ουδέν άλλον –ούτε συμβούλους, ούτε υποκλίσεις, ούτε τιμητικές φρουρές.

Η πενθούσα Βαλερί όμως, ακόμα και αν στο παρελθόν δεν ενδιαφερόταν για τα δεσμά του γάμου, απέδειξε ότι αντιλαμβάνονταν το εαυτό της ως κάτι παραπάνω από νόμιμη σύζυγο. Ερμήνευσε την έλλειψη δέσμευσης όχι ως σεβασμό στο δικαίωμα του άλλου να αναζητήσει αγκαλιά –και παρηγοριά- αλλού όπου και όποτε θέλει, χωρίς τη μεσολάβηση των αρχών, αλλά ως δέσμευση που δεν έχει λύση. Και, επιπλέον, ως επάγγελμα. Εξού και θρονιάστηκε στο Ελιζέ χωρίς να αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο που αναλάμβανε –ο πολύ μεγαλύτερος κίνδυνος στον οποίον υπέβαλε τον Ολάντ και το γαλλικό πολιτικό σύστημα, φαντάζομαι ότι ουδέποτε την απασχόλησαν. Ποιο κίνδυνο; Μα το προφανές ότι, όπως εγκαταστάθηκε η ίδια, έτσι ακριβώς μπορεί αύριο να εγκατασταθεί μια άλλη. Κι αν δεν θέλεις η προσωπική σου περιπέτεια να γίνει αντικείμενο διηπειρωτικού κουτσομπολιού, φροντίζεις να εκτίθεσαι με μέτρο.

Το χαμηλό προφίλ της Τριερβελέρ οι Γάλλοι το γνώρισαν και δεν το εκτίμησαν καθόλου. Η αθυρόστομη δημοσιογράφος ενδύθηκε τον μανδύα Πρώτης Κυρίας στο αμερικανικό πρότυπο –κάτι που τους έβγαλε από τα ρούχα τους αφού οι Γάλλοι εξακολουθούν να πιστεύουν ότι στη δημοκρατία τιμών απολαμβάνουν μόνο οι εκλεγμένοι και όχι τα μέλη των οικογενειών τους και οι παρατρεχάμενοι. Απέκτησε πολυπληθές γραφείο εντός του προεδρικού μεγάρου τα έξοδα του οποίου απειλούν τώρα να πνίξουν τον Ολάντ και απαιτούσε να της αποδίδουν τιμές σε κάθε ευκαιρία. Αλλά και στα social media μεγαλούργησε: καταφέρθηκε με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς εναντίον των επικριτών της και πήρε το μέρος του εκλογικού αντιπάλου της προκατόχου της στο πλευρό του Ολάντ και μητέρας των παιδιών του, Σεγκολέν Ρουαγιάλ. Για την ιστορία μάλιστα αξίζει να σημειωθεί ότι η συντηρητικότατη Ρουαγιάλ, εξαιρετικά προβεβλημένο στέλεχος των Σοσιαλιστών και υπουργός στο παρελθόν, δεν πήρε θέση στο υπουργικό συμβούλιο όσο διαρκούσε ο δεσμός Ολάντ-Τριερβελέρ.

Η Βαλερί Τριερβελέρ επέδειξε μια συμπεριφορά η οποία θα μπορούσε να περιγραφεί μόνο ως κοκτέιλ ματαιοδοξίας, ανοησίας και καιροσκοπισμού. Το οποίο –για να μην μείνει χωρίς κερασάκι- το στεφάνωσε με ένα βιβλίο που όμοιό του δεν έχει. Σε αυτό περνάει γενεές δεκατέσσερις τον Ολάντ αερίζοντας τα άπλυτα της κοινής ζωής τους και παρουσιάζει τον εαυτό της ως θύμα μιας αντρικής συνομωσίας σκληρότητας και εκμετάλλευσης.

Παραλείπει φυσικά να πει ότι για το «δημόσιο εξευτελισμό της» έχει μόνο τον εαυτό της να συγχαρεί. Μόνη της έβαλε το κεφάλι της στο στόμα του λύκου –δεν νομίζω ότι ο Ολάντ δεν ήξερε τι να κάνει μόνος του στο Λευκό Οίκο και γι’ αυτό την πήρε μαζί του προκαλώντας πονοκέφαλο στους υπεύθυνους εθιμοτυπίας-, μόνη της έσπευσε να παραλληλίσει τον ρόλο της με εκείνον της Μισέλ Ομπάμα, μόνη της, αντί να μαζέψει τα πράγματά της και να αποχωρήσει από το Προεδρικό Μέγαρο, ζήτησε να υπάρξει δημόσια τοποθέτηση της προεδρίας αναφορικά με τη θέση της. Έργο της –και όχι του παντελώς άχαρου επικοινωνιακά Ολάντ- είναι η ψυχρή –το λιγότερο- στάση των Γάλλων, ανεξαρτήτως φύλου και πολιτικής τοποθέτησης, απέναντί της.

Σήμερα η Τριερβελέρ περιφέρει το σαρκίον της ανά τον κόσμο –τη Μεγάλη Βρετανία για την ώρα- στάζοντας δηλητήριο για τον πρώην της σε όποιον έχει την ιδέα να της δώσει βήμα για να μιλήσει. Κι επειδή η ιστορία της έχει κάνει το γύρο της και το μέλλον της ως σοβαρής δημοσιογράφου δεν φαίνεται να διαγράφεται λαμπρό, τώρα η πολυμήχανη Βαλερί παίζει το χαρτί της  γυναικείας αλληλεγγύης. Τα όσα ασήμαντα και ολίγον θλιβερά διαμείφθηκαν ανάμεσα στην ίδια και στον άρχοντα των Ηλυσίων παρουσιάζονται υπό το πρίσμα ενός δήθεν φεμινισμού.

Ευτυχώς για τις γυναίκες και δυστυχώς για την Τριερβελέρ, ουδείς πείθεται.