Με αφορμή τα γραπτά συγχαρητήρια που έστειλε ο Χάουαρντ Χέντριτς -παραγωγός με τεράστια πείρα και εκπρόσωπος της Fremantle media- για τον τρόπο που παρουσιάζει το «Άκου τι είπαν» του Alpha (να σημειώσω πως φεύγοντας από την Ελλάδα, πήρε μαζί του την ελληνική παραγωγή καθώς θέλει να την προβάλει στις 22 χώρες που μεταδίδεται το παιχνίδι ως πρότυπο και τον Χρήστο Φερεντίνο ως ισάξιο παρουσιαστή με τον Αμερικανό Στίβεν Χάρβει), γράφω σήμερα το γιατί ο Χρήστος κατάφερε τα τελευταία 25 χρόνια να κρατηθεί ψηλά στο χρηματιστήριο των media ως κατεξοχήν «αντισυστημικός».
Τον Χρήστο τον γνώρισα στους διαδρόμους του ΣΚΑΙ. Νομίζω ήταν 1992. Ανέβαινε τότε μαζί με τον πιλότο του ελικοπτέρου στον ουρανό της Αττικής και μετέδιδε την κίνηση στους δρόμους. Το 2014 τον συναντάω στον διάδρομο του ραδιοφώνου των Παραπολιτικών, γιατί η εκπομπή «Κακές Παρέες» που παρουσιάζει μαζί με τον Σωτήρη Καλυβάτση, μεταδίδεται κάθε Σαββατοκύριακο μεσημέρι μετά το κεντρικό μαγκαζίνο του σταθμού που παρουσιάζει η Κέλυ Κοντογεώργη με τον Γιώργο Βούλγαρη.
Από το ’92 έως το 2014, ο Φερεντίνος από ιπτάμενος ρεπόρτερ υπέγραψε μεγάλες επιτυχίες και στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση. Η τηλεοπτική ζωή του κάθε άλλο από ευθεία γραμμή ήτανε, όπως άλλωστε και η ζωή που επέλεξε να ζει. Αυτό που για μένα τον έκανε πολύ ν’ αγαπηθεί από τον κόσμο είναι ότι ποτέ, μα ποτέ, είτε την εποχή που «έσπαγε ταμεία» στην τηλεθέαση, είτε την εποχή της «πτώσης του» δεν προκάλεσε, δεν γκρίνιαξε, δεν αφόρισε, δεν σνόμπαρε, δεν μουρμούρισε, δεν επεδίωξε να μας κάνει κοινωνούς της όποιας προσωπικής του στιγμής είτε αφορούσε χαρμόσυνο γεγονός, είτε όχι.
Όταν τον συναντούσα στα «μαγαζιά» τα δημοσιογραφικά, συμπεριφερόταν περισσότερο σαν να βρισκόμαστε σε κατασκήνωση, σε αμφιθέατρο πανεπιστημίου, σε παρεΐστικη μάζωξη. Δεν ξέρω αν συνειδητά υιοθέτησε «στρατηγική επικοινωνίας» του απλού καθημερινού ανθρώπου. Αν το έπραξε, το έκανε άριστα γιατί ο τρόπος ζωής του συμβάδιζε απολύτως με τον τρόπο που ήθελε να εκτίθεται επαγγελματικά. Όσα χρόνια ασχολούμαστε με τις ζωές των άλλων, ποτέ ο Φερεντίνος δεν «έδινε θέμα». Τι κρίμα ε; Δεν τον είδαμε με πούρο στην Ψαρού, δεν πλασαρίστηκε ως γκόμενος, δεν γεννούσε ιστορίες «του βουνού και του κάμπου» για τον μικρόκοσμό του, μην δίνοντας αφορμή για πρωτοσέλιδα ιλουστρασιόν με την φάτσα του.
Κάθε ήρωας της εικονικής πραγματικότητας που έχει υπάρξει πρωταγωνιστής πρώτης γραμμής, είναι εύκολο θύμα την στιγμή του στιγμιαίου λάθους, γιατί στο λάθος έχουν δικαίωμα όλοι, ακόμη και τα πιο καλά παιδιά. Σε αυτή την περίπτωση, το πιο αναμενόμενο είναι το πλήθος με όση δύναμη αποθεώνει τον ήρωα του, με την ίδια δύναμη να τον αποκαθηλώνει ακόμη και με την ελάχιστη αφορμή. Ο Χρήστος κατόρθωσε λοιπόν κάτι που ελάχιστοι έχουν καταφέρει. Να ζει στον αδυσώπητο χώρο των μέσων, χωρίς ποτέ να αποχωριστεί το κοστούμι του «ιπτάμενου ρεπόρτερ». Όποια τηλεοπτική στολή και αν φόρεσε, δεν αποχωρίστηκε ποτέ τον τζιν του, το φούτερ και το μπουφάν «κουμπωμένα» με τον αφορισμό κάθε δηθενιάς στην ζωή του, επιμένοντας ότι οι «κακές παρέες» μπορεί να διατηρούν την ανθρωπιά ενός τηλεοπτικού ήρωα.
ΥΓ: Και κάτι ακόμη για την ιστορία. Η Αλεξάνδρα Τσόλκα, φοιτήτρια κάποτε στα ΤΕΙ Αιγάλεω, για να βγάζει χαρτζιλίκι, δούλευε ταμείο στον ιππόδρομο. Εκεί, για τους ίδιους λόγους με την Αλεξάνδρα, δούλευε και ο Φερεντίνος, φοιτητής τότε στην Νομική. Μια μέρα αρχίσανε την κουβέντα για το τι θα κάνουν στην ζωή τους. Η Αλεξάνδρα δήλωσε ότι θέλει να γίνει ηθοποιός, ο Χρήστος ψαχνόταν. Τότε η Τσόλκαινα του προτείνει να γίνει δημοσιογράφος, με δεδομένο ότι είχε ξεκινήσει ο 9,84, ο μοναδικός τότε ελεύθερος ραδιοφωνικός σταθμός. “Τι είναι αυτό;” ρώτησε ο Χρήστος. “Ραδιοφωνικός σταθμός, παιδί μου”, είπε η Τσόλκα. “Σταμάτησε το μονοπώλιο των κρατικών. Δεν πας;” Σε λίγες μέρες ο Χρήστος Φερεντίνος χτυπούσε την πόρτα του 9,84 και φυσικά έμεινε για ένα μεγάλο διάστημα εκεί…
