Καλημέρα Θεσσαλονίκη, Καλημέρα Μακεδονία, Καλημέρα Έλληνες απ’ άκρου σε άκρο της χώρας. Σηκώστε το κεφάλι ψηλά!

Ο χαιρετισμός του σμηναγού Σ. Στράλη, του μαχητικού αεροσκάφους επιδείξεως F- 16 C Block plus «ΖΕΥΣ» της 115 Πτέρυγας Μάχης με την ταυτόχρονη ανάκρουση του Εθνικού Ύμνου, με έκανε να νιώσω ότι στην Ελλάδα της πείνας–της εξαθλίωσης–του ατομικισμού–της οργής–της απαξίας, το 2014 σε μια χώρα που νιώθεις και νιώθω ότι το επίσημο κράτος αντιμετωπίζει τους ανθρώπους σαν βιομηχανικά απόβλητα, οι ελάχιστες λέξεις που ακούστηκαν από ένα στρατιωτικό ανατίναξαν συναισθήματα που νόμιζα ότι είχαν εξατμιστεί.

Το λατρεύω αυτό το ευλογημένο γούπατο που το έχουν βιάσει εκείνοι που ορκίστηκαν στο Σύνταγμα και στου Νόμους, θεματοφύλακες των ιερών και των όσιων (υποτίθεται). Στον απόηχο της δήλωσης του πιλότου, το σλάλομ του μυαλού μου έτρεξε στα Ίμια. Τότε ήταν που ο Θόδωρος Πάγκαλος αναφερόμενος στην ελληνική σημαία είπε ότι ήταν «ένα πανί που το πήρε ο αέρας πάνω από ένα βράχο». Τα Ίμια για μένα; Μια ελεεινή προδοσία της κυβέρνησης Σημίτη με την υπαναχώρηση μας από κυριαρχικά δικαιώματα στο Αιγαίο. Όταν η σημαία γίνεται «πανί» για τον τότε υπουργό εξωτερικών της χώρας, οι εχθροί δεν είναι «απέναντί», είναι δίπλα μας.

Ο Στράλης, τη στιγμή που γινόταν η παρέλαση μήνυσε να «σηκώσουμε τα κεφάλια ψηλά». Σε προσωπικό επίπεδο, και το γράφω μιας που ξέσπασε κουβέντα για το αν δικαιούται την στιγμή της στρατιωτικής παρέλασης ένας αξιωματικός να κάνει μια δήλωση αντίστοιχη, ο Στράλης κατάφερε:

Α) Να θυμηθούμε όλοι, ότι δικά μας παιδιά υπηρετούν στις ένοπλες δυνάμεις, με μηνιάτικα που οι συνάδελφοί τους στο εξωτερικό τα έχουν βδομαδιάτικο. Την ώρα που κάποιοι εξουσιοφρενείς στο ελληνικό κοινοβούλιο αναλώνονται σε δηλώσεις που αντιστοιχούν σε «σούργελα», αυτά αναχαιτίζουν αλλεπάλληλες παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου.

Β) Να θυμηθούμε ότι γι’ αυτή την πατρίδα, κάποιοι κάποτε για να τιμήσουν το σύμβολο, την ελληνική σημαία δηλαδή, βγάλανε την «γλώσσα» στους Ναζί, σκαρφάλωσαν στον Ιερό Βράχο και κατέβασαν το φλάμπουρο του Ναζισμού.

Γ) Να πιστέψουμε ότι μπορεί να ζουν ανάμεσά μας άνθρωποι που είναι και θέλουν να μείνουν στρατιώτες.

Για όσους έχουν αντιρρήσεις ή στέκονται καχύποπτα στην δήλωση του αξιωματικού, θέλω να παρουσιάσω τους βασικούς τύπους που υπάρχουν σε κάθε ανθρώπινη ομάδα (είτε έχει να κάνει με μια συμμορία γειτονιάς, είτε έχει να κάνει με την ομάδα που εξουσιάζει). Οι βασικοί τύποι λοιπόν είναι: Ο ηγέτης, ο ήρωας, ο προδότης, ο πολεμιστής και ο στρατιώτης. Αν δεν υπάρχουν προδότες, δεν θα υπήρχαν ήρωες. Πώς θα βρεις τον προδότη; Εύκολα. Βρες εκείνον που είναι ευεργετημένος από τον ηγέτη. Ο πολεμιστής είναι εκείνος που θα μπει στον αγώνα πιστός σ’ ένα χρέος: Να γυρίσει πίσω ζωντανός. Και ο στρατιώτης; Εκείνος που θα πεθάνει για να μην αποκαθηλωθεί το σύμβολο…

Πριν κλείσω, θυμήθηκα ένα στιχάκι από ποίημα που μαθαίναμε στο σχολείο και που σε κάθε εθνική γιορτή κάποιος συμμαθητής μας το απάγγελε στην τάξη.

Ο τίτλος είναι: «Τι είναι η πατρίδα μας;», του Ιωάννη Πολέμη.

Μὴν εἶναι κάθε της ρηχὸ ἀκρογιάλι
καὶ κάθε χώρα της μὲ τὰ χωριά;
κάθε νησάκι της ποὺ ἀχνὰ προβάλλει,
κάθε της θάλασσα, κάθε στεριά;

Ακολουθώντας το «πρωτόκολλο», πολλοί δυσφορούν που ένας στρατιωτικός απευθύνεται μέσω ασυρμάτου σε όλους τους Έλληνες. Για μένα όταν εκατομμύρια ανθρώπων νιώθουν εξαθλιωμένοι–προδομένοι–απαξιωμένοι, όταν εκατομμύρια έλληνες είναι ανασφάλιστοι, όταν τα παιδιά μας επιχειρούν να δραπετεύσουν σε άλλες χώρες με όποιο κόστος, η φωνή του Στράλη, μ’ έκανε να σκεφτώ ότι δεν μας αξίζει αυτό που περνάμε.

Αλλά ρε γαμώτο, τίποτα δεν έχει ακόμη χαθεί!