Δεν νομίζω ότι είναι καθαρά ελληνικό το ζήτημα ειδικά αν κρίνω από κάτι Ρώσους μεγιστάνες και φυσικά τον μέσο Αμερικάνο. Ο οποίος πεινάει δεν πεινάει, στο χαμπουργκεράδικο το maxi γεύμα θα ζητήσει μην τον πούνε φτωχό. Απλά στην Ελλάδα όπως όλες τις μανίες αντιγράψαμε την εμμονή με το δικό μας κουλέρ λοκάλ. Το πέος είναι μόνο η αρχή κι εκεί άντε πες το καταλαβαίνω. Πουλάκι είναι αυτό, φωλίτσα να αράξει θέλει, είναι και η φωλίτσα πολλές φορές μια κουφαλίτσα, αν το δει μικρό, το απορρίπτει και να ο ψυχολόγος μετά. Ή η εγχείριση αλλαγής φύλου σε ακραίες καταστάσεις.

Το πρόβλημα είναι ότι όλοι μας είμαστε παθιασμένοι με το μεγάλο. Και ακόμα περισσότερο με τις συγκρίσεις. Τα μισά ρεπορτάζ για την Αμφίπολη εστιάζουν στο πόσο μεγάλη είναι. Ο γείτονας από δίπλα, βρακί να μην έχει να αγοράσει, αν υποψιαστεί ότι εσύ έχεις τηλεόραση 42άρα είναι ικανός να φεσώσει την κάρτα του για να αγοράσει 60άρα και να σε καλέσει για φαγητό τάχα μου στο σπίτι να του τη δεις. Την τηλεόραση. Αν είναι όμορφος και του την δεις γενικώς, εντάξει, κάτι γίνεται.

Το ίδιο και με το αμάξι. Τόσους ίππους εσύ; Επί δέκα εγώ. Με τόσα άλογα παρκαρισμένα, αυτά πλέον δεν είναι πεζοδρόμια, οι στάβλοι του Όθωνα είναι. Από κοντά και οι γυναίκες με τη δική τους εμμονή στο θέμα μέγεθος. Τον βυζομετρητή. Άλλο φαινόμενο ούφο κι αυτό. Ενώ θέλουν να είναι μικρές σε όλα, εννοώ μέση, γοφούς, μύτη, στο βύζο παθαίνουν το φαινόμενο Ντόλι Πάρτον. Ποια θα το έχει μεγαλύτερο από πλαστική σε πλαστική. Πιθανότατα επειδή ο άντρας τους αγόρασε καινούργιο αμάξι και θέλουν να το χρησιμοποιούν σαν αερόσακο.

Από κάτω το στρινγκάκι σε μέγεθος βρακί για νάνους, κι η φούστα στο ύψος της ζώνης κι από πάνω ο Όλυμπος κι ο Κίσσαβος τα δυο βουνά μαλώνουν. Που αν γίνει καμία στραβή πάνω στο σεξ και χαθείς μέσα τους, μια ασφυξία δεν σου εγγυώμαι ότι δεν θα την πάθεις. Και ο κώλος της Τζένιφερ Λόπεζ, εθνική σημαία. Και να τα κοροϊδευτικά σχόλια για όποια έχει πιο πλακωτό βυζόκωλο, ή το μήκος των ποδιών της δεν είναι αυτό του Πύργου του Άιφελ.

Μεγέθη και συγκρίσεις, συνουσία χωρίς ουσία. Δεν έχει σημασία το τι συμβαίνει στον τάδε πόλεμο, έχει σημασία αν είναι μεγαλύτερος από τον άλλο πόλεμο. Δεν έχει σημασία αν ένα πρόγραμμα της τηλεόρασης ή μια ταινία είναι καλή, έχει σημασία αν έσκισε τον απέναντι στα νούμερα. Μόλις τρεις μέρες είναι που ξεκίνησαν τα πρωινάδικα και οι νέες σειρές και ξαφνικά δεν υπάρχει τίποτα άλλο σαν είδηση ειδικά στα sites. Ούτε η Αλαμουντίν, ούτε ο Έμπολα, καλά εκεί μάλλον στην Παλαιστίνη τα έχουν βρει με τους ισραηλινούς και χορέύουν breakdance. Tίποτα, τρεις μέρες τώρα, ποιος τον έχει πιο μεγάλο. Ο Μάρκος Σεφερλής ή ο Λιάγκας; Γιατί δεν πήγαν καλά σε νούμερα οι «Τρίχες» του Ρήγα και ποιος τον ξεπέρασε;

Μια ολόκληρη κοινωνία, συνδεδεμένη με ορό με την AGB. Τα μεγέθη, τις μετρήσεις τη σύγκριση και την επίδειξη δύναμης. Θλιβερό; Σίγουρα. Κατανοητό; Επίσης. Εφ’ όσον με τι άλλο να ασχοληθείς, να προβληματιστείς, να λύσεις, όταν δεν έχεις ζωή να ζήσεις; Μόνο με νούμερα και μετρήσεις. Σε μια πραγματικότητα, εξ’ ορισμού εκτός φύσης. Τι να πεις κι εσύ, τι να πούμε κι εμείς που τα γράφουμε; Εγώ προσωπικά, πάω τώρα καμπινέ με έναν συνάδελφο να τους μετρήσουμε, για να είμαστε μέσα στην επικαιρότητα.