*Η φωτό της Μάιλι Σάιρους τραβήχτηκε μόλις η τραγουδίστρια τελείωσε ακόμα ένα μυθιστόρημα της συγγραφέως.
Δεν έχω κάτι προσωπικό με τη Δημουλίδου. Δυστυχώς εκείνη έχει προσωπικά με τη λογοτεχνία. Δέχομαι πως ο καθείς, οφείλει να υπερασπιστεί τη δουλειά και τον κόπο του. Αλλά να λέμε και τα πράγματα με το όνομά τους, έτσι; Η κυρία Δημουλίδου γράφει Άρλεκιν. Γκεγκε; ΑΡΛΕΚΙΝ! Ρομαντικές ιστορίες, όπου κυρίαρχο θέμα είναι το σεξ, απλά έχει και ένα υποτυπώδες σενάριο γύρω του. Πως ήταν η “Εμανουέλα”; Κάτι τέτοιο.
Αν γράψω δηλαδή κάτι του στυλ: “Η φλογερή ματιά του, μαστίγωσε το κορμί μου… Με ένα του νεύμα θώπευσε την υγρή ψυχή μου και πριν καν το καταλάβω, εισχώρησε στο στάχυ της καρδιάς μου, ωσάν αλογατάρης με το αλέτρι του…”τότε, δε σημαίνει πως είμαι απαραίτητα συγγραφέας. Μπορεί να είμαι απλά αγάμητος και απλά να κυκλοφόρησα το “50 Shades of Ντέι (γαϊδαράκο ντέι)”. Και προκειμένου να μη φανώ κακεντρεχής, παραθέτω μερικές σκόρπιες προτάσεις από το επερχόμενο βιβλίο της Δημουλίδου, το οποίο θα ονομαστεί “Το Μάτι του Βοριά”, ενώ αρχικά είχε τον τίτλο “Ο Επιβήτορας” (ωιμέ).
“Έκανε ψοφόκρυο του κερατά και εκεί κατάλαβα πως ο Χειμώνας που με περίμενε θα ήταν πολύ ζόρικος. Και μπορεί η Μάριτ να είχε ένα υπέροχο σώμα, όμως σεξουαλικά ήταν ‘φέρετρο. Έτσι αποκαλούσαμε με τον Τζόνι τις παγωμένες ερωτικά γκόμενες. “Για τους επόμενους τρεις μήνες το μικρό διαμέρισμα γνώρισε μεγάλες δόξες αισθησιακών πηδημάτων πότε με την ξανθιά Μάριτ και πότε με την μελαχρινή Μπριτ και πότε και με τις δύο μαζί.”
“Δεν ξέρω πως γίναμε μια παρέα και βρεθήκαμε να συζητάμε και φυσικά να φλερτάρουμε. Με γούσταρε και την γούσταρα. Σε λιγότερο από μια ώρα την πηδούσα στο αυτοκίνητό της ένα τεράστιο τζιπ που θα μπορούσε να είναι μια μικρή κρεβατοκάμαρα.”
Εντάξει, προφανώς δεν έχω τη γνώση και την εμπειρία προκειμένου να κρίνω τα αισθησιακά πηδήματα της Μάριτ, της Μπριτ και του Τζόνι, αλλά στα ακατέργαστα μάτια μου, αυτό δεν είναι “κλασσική λογοτεχνία”. Άρλεκιν, είναι!Και αυτό είναι κακό; Ούτε καν! Αλλά δεν υπάρχει λόγος να κοροϊδεύουμε τη μέση νοικοκυρά που ψάχνει τον δικό της αλογατάρη να της δείξει τον πραγματικό έρωτα πάνω στο τραπέζι της κουζίνας, πετώντας κάτω τα φλιτζανάκια του καφέ και τα σεμεδάκια. Διότι εάν όντως τα έργα της Δημουλίδου έφεραν την ταμπέλα που τους άρμοζε, δε θα έκαναν απαραίτητα τις πωλήσεις που κάνουν τώρα.
Άλλη μια τρανή απόδειξη πως το marketing βρίσκεται πίσω από όλα. Απλά στην παρούσα φάση, επειδή τα εν λόγω βιβλία απευθύνονται κυρίως στο ασθενές φύλο, δεν αρκούν οι μέθοδοι που εφαρμόζονται τους άντρες (aka βυζιά στο εξώφυλλο). Οι γυναίκες θέλουν και το παραμύθι τους. Θέλουν την ίντριγκα. Δε γίνεται να σκάσει ξαφνικά ο γιός του ανθρακωρύχου και να την πάρει απάνω στα αναμμένα κάρβουνα! Χρειάζεται παρασκήνιο, ένα τρόπον τινά παρελθόν, ένα καλά κρυμμένο μυστικό, κάτι βρε αδερφέ! Επίσης, θεμιτό για τις αναγνώστριες είναι ο κεντρικός ήρωας να είναι και ολίγον τι παλιόπαιδο, για να διατηρείται και ο μύθος που έχουν στο κεφάλι τους. Λες και όλοι εμείς καταλήγουμε με ξανθές bimbo με μεγάλο στήθος, ξέρω γω…
Τέλος πάντων, το χρέος μου εγώ το έκανα. Ξεκαθάρισα τις προθέσεις των γραπτών της Δημουλίδου και έβαλα την ταμπέλα που τους αρμόζει.
Επίσης αποφάσισα πως αν όντως οι εκδοτικοί οίκοι πληρώνουν καλά λεφτά για τέτοιου είδους ιστορίες, είναι μάλλον καιρός να συγγράψω την πρώτη μου πορνογραφική νουβέλα με ήρωες μια κωφάλαλη κορασίδα, ψηφοφόρο του ΠΑΣΟΚ, και έναν πρωθυπουργό που την ώρα της συνεύρεσης αρέσκεται στο “έτσι πηδάει η δεξιά”.
In your face, Δημουλίδου!
*Ο Στέφανος Στεφανόπουλος γεννήθηκε την ίδια ακριβώς ημέρα με τα CD και μάλλον για αυτό ασχολείται τόσο πολύ με τη μουσική. Όταν δεν γράφει για αυτή (στο rockway.gr), αγοράζει CD, και όταν δεν αγοράζει, θα τον βρείτε να παριστάνει τον dj, παρότι το πτυχίο του τον θέλει κοινωνιολόγο, σε διάφορα μαγαζιά της Αθήνας. Δεν συμπαθεί τους ψευτοκουλτουριάρηδες, τους ξερόλες και τη μουστάρδα. Δηλώνει εγωιστής, κυνικός και fan του Philip Dick.
