Τύμβος Καστά, Αμφίπολη, 6 Σεπτεμβρίου 2014 και οι ανασκαφές συνεχίζονται με τους αρχαιολόγους να βρίσκονται όλο και πιο κοντά στην ανακάλυψη του μυστικού που “σκεπάζει” το τελευταίο διάστημα τη συγκεκριμένη περιοχή.

Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης παγκοσμίως παρακολουθούν με αγωνία τις εξελίξεις για να δοθεί η τελική απάντηση:

“Είναι τελικά αυτή η περιοχή όπου είναι θαμμένος ο Μέγας Αλέξανδρος;”

Και γι’άλλη μια φορά αποδεικνύεται ότι πράγματι “όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, η ζωή γελάει”.

Έτσι, λοιπόν, ενώ όλοι περίμεναν να ανακαλύψουν τον τάφο του ανθρώπου που εικάζεται ότι ίσως και να έκοψε το “Γόρδιο δεσμό”, κατά την απομάκρυνση των χωμάτων, ήρθαν στο φως του ήλιου δύο εξαιρετικής τέχνης Καρυάτιδες από θασίτικο μάρμαρο με πλούσιους βοστρύχους που καλύπτουν τους ώμους τους, ενωμένες σε κολόνα, διατομής 0,20Χ0,60 μ., κάτι που κάνει τους ειδικούς να υποστηρίζουν ότι πρόκειται για ένα εξέχον μνημείο ιδιαίτερης σπουδαιότητας.

Η δυτική και η ανατολική “Ωραία Κόρη”.

Το πρόσωπο της μιας σώζεται σχεδόν ακέραιο ενώ από την άλλη λείπει το πρόσωπο.

Κι όμως η ομορφιά τους είναι εκθαμβωτική.

Τα χέρια τους προτεταμμένα δίνοντας συμβολικά την εντύπωση ότι αποτρέπουν εκείνους οι οποίοι θα τολμούσαν την είσοδο στον τάφο.

Ερέχθειο της Ακρόπολης, 19ος αιώνας. Οι Καρυάτιδες απλώνουν παντού την ομορφιά τους και επηρεάζουν καλλιτεχνικά την αρχιτεκτονική διακοσμητική τέχνη μέχρι και το τέλος του αιώνα.

Ναός του Θησαυροφυλακίου των Σιφναίων, στους Δελφούς, 525 π.Χ. Οι “Κόρες” της απαράμιλλης ομορφιάς προσδίδουν στο χώρο τη μαγεία που είναι συνυφασμένη με τη λυγερόκορμη κορμοστασιά και τη χάρη τους.

Αμφίπολη, 6 Σεπτεμβρίου 2014. Άλλες δύο Καρυάτιδες κάνουν αισθητή την παρουσία τους μέσα από τη μεγαλοπρέπεια της μαρμάρινης ομορφιάς τους.

Τι κι αν τα χρώματά τους φαίνεται να χάθηκαν επιφανειακά με το πέρασμα του χρόνου.

Η αληθινή, αυθεντική και ανεπιτήδευτη ομορφιά δεν χάνεται ποτέ!

Πάντοτε προκαλεί θαυμασμό.

Είτε βρίσκεται στην επιφάνεια, είτε βγαίνει στην επιφάνεια μετά από ανασκαφές…

Γιατί τα σπάσαμε τ’ αγάλματά των, γιατί τους διώξαμεν απ’ τους ναούς των, διόλου δεν πέθαναν γι’ αυτό οι θεοί. Ω γη της Ιωνίας, σένα αγαπούν ακόμη, σένα η ψυχές των ενθυμούνται ακόμη. Σαν ξημερώνει επάνω σου πρωί αυγουστιάτικο την ατμοσφαίρα σου περνά σφρίγος απ’ την ζωή των· και κάποτ’ αιθερία εφηβική μορφή, αόριστη, με διάβα γρήγορο, επάνω από τους λόφους σου περνά…

 “Ιωνικόν”: Κωνσταντίνος Καβάφης

(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)