21 Αυγούστου του 1614. Η «κόκκινη κόμισσα» όπως ονομάστηκε και πέρασε στην ιστορία, που στα ουγγρικά το όνομα της προφέρεται Ερζιμπέτ, πέθανε εντοιχισμένη κυριολεκτικά, σε ένα σφραγισμένο δωμάτιο, από ασιτία. Κατηγορούμενη για το φόνο εκατοντάδων παρθένων κοριτσιών που απήγαγε από γειτονικά χωριά.
Ο λόγος; Το ότι τότε δεν υπήρχε η Νivea και η Μπατόρι είχε πάθει ψύχωση να μείνει πάντα νέα. Με το που είδε την πρώτη ρυτίδα έπαθε κρίση πανικού. Σημειωτέον εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν ούτε xanax για να κουλάρει τις κρίσεις της. Υπήρχαν μόνο κάποιες καπατσωμένες με μαγιολίκια του τσαρλατάνου που την έπεισαν ότι αν κάνει μπάνιο σε αίμα παρθένας θα διατηρήσει τη νεότητά της.
Λογική η υστερία περί νεότητας όταν σε παντρεύουν στα 15 σου με έναν κόμη, τον Φέρεντς Νάνταστι, είσαι κλεισμένη όλη τη μέρα σε ένα κάστρο επειδή ο άντρας σου λείπει συνέχεια σε πολέμους και θες να πηδηχτείς. Ενώ έχεις γεννήσει και εφτά παιδιά. Ποιος να σε πηδήξει μάνα και κόμισσα που σαρανταρίζεις και η μούρη σου γίνεται σαγρέ; Άντε το πολύ ο μπάτλερ αλλά οι μπάτλερ συνήθως είναι αδερφές.
Κάπως έτσι η Ερζίμπετ αποφάσισε να πάρει τα μέτρα της χωρίς όμως να είναι ιδιαίτερα προσεχτική. Γιατί όταν αρχίζουν και εξαφανίζονται κατά δεκάδες οι παρθένες των γειτονικών σου χωριών, μια φήμη θες δε θες θα βγει. Ειδικά από τη στιγμή που πολλές από τις εξαφανισμένες είχαν προσκληθεί στο κάστρο της Ερζιμπέτ ως υπηρετικό προσωπικό ή για να μάθουν καλούς τρόπους.
Το θρίλερ περιλαμβάνει κι άλλες πολλές χαριτωμένες λεπτομέρειες που αρκούν για να κάνουν την Μπάτορι ένα avant garde σύμβολο της βιομηχανίας καλλυντικών. Στη δίκη της αναφέρθηκαν όργια (λογικό, αν είσαι κούκλα και σε παίρνει γιατί να μην τον παίρνεις. Αλλά και μερικές παρεκτροπές τύπου ότι η Μπάτορι και οι συνεργοί της έδερναν τα νεαρά κορίτσια, τους έκαιγαν ή τους ακρωτηρίαζαν τα χέρια, τους ξέσκιζαν τις σάρκες ή τα άφηναν νηστικά να πεθάνουν από το δυνατό κρύο. Το δικαστήριο δεν μπόρεσε να εξακριβώσει τον ακριβή αριθμό των θυμάτων της Μπάτορι. Υπολογίστηκαν από 30 έως 200.
Το ερώτημα όμως είναι, συνέβησαν τελικά όντως όλα αυτά ή όπως μεταγενέστερες μελέτες έδειξαν ότι ήταν θέμα πολιτικών συμφερόντων; Δυναμική χήρα, κόμισσα με εξουσία στα χέρια της δεν ήταν και ότι καλύτερο σε μια εποχή συνεχών πολέμων και δίψας για κυριαρχία. Κάπως έτσι λένε οι νεώτεροι μελετητές σκέφτηκε ο τοπικός ιερέας της Λουθηρανικής εκκλησίας που έκανε την καταγγελία για τους φόνους της Μπάτορι στον βασιλιά των Αψβούργων, Ματθία Β. Ο οποίος με τη σειρά του έστειλε για έρευνα τον ούγγρο ευγενή Γκιόρκι Τούρζο.
Το εύρημα του Τούρζο στο κάστρο ήταν απλώς το πτώμα μιας νέας κοπέλας. Σιγά το θέμα, κι εγώ είχα μια δούλα που ήταν κουτσή, εκεί που σφουγγάριζε στροκλιάστηκε στα σκαλιά της μεζονέτας μου κι έμεινε σέκος. Τι να πω στην αστυνομία αφού την είχα ανασφάλιστη; Την τσιμέντωσα στο υπόγειο και γλύτωσα. Το αποτέλεσμα πάντως ήταν αυτό που έγραψα παραπάνω. Η Μπάτορι καταδικάστηκε. Όσοι αμφισβητούν τη θεωρία της τζακούζας του αίματος από παρθένες στηρίζονται στη δημοσίευση του ανακριτικού υλικού της υπόθεσης που δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στις αρχές του 19ου αιώνα.
Οι μισοί από αυτούς παραδέχονται τους φόνους αλλά όχι για τον λόγο της αιώνιας νεότητας. Τους αποδίδουν στα σαδομαζοχιστικά γούστα της κόμισσας και των συνεργατών της. Οι άλλοι μισοί σε πολιτική συνομωσία. Ο κόσμος της τέχνης όμως είχε άλλη άποψη, ευτυχώς για μας τους θεατές. Με πιο cult εκδοχή το λατρεμένο «Daughters of Darkness» του 1971 από τον Χάρι Κούμελ και την σαγηνευτική Ντελφίν Σεϊρίνγκ στον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Σικάτο νιόπαντρο ζευγάρι καταφεύγουν σε απομονωμένο ξενοδοχείο. Με τον σύζυγο να του βγαίνει μια κρυφή τάση σαδισμού και διάφορα άλλα μυστικά. Όχι περισσότερα από αυτά που κρύβει η κόμισσα Μπάτορι που έρχεται κι αυτή στο ξενοδοχείο μαζί με τη φιλήδονη “κόρη” της, Ιλόνα. Ναι, μετά από τόσο αίμα έγινε δρακουλίνα και ζει για πάντα, που είναι το πρόβλημά σου; Όλοι αυτοί μεταξύ τους θα το κάνουν, πτώματα κοριτσιών θα αρχίσουν να εμφανίζονται στην περιοχή και η μαλακή αρτιστίκ ψιλοτσόντα θα γίνει σινε μύθος.
Παραμύθι μεν αλλά με έναν κατά λάθος τρόπο, απίστευτα ποιητικό και πολύ πιο απολαυστικό από την εμμηνοπαυσιακή, και καλά σινεφίλ προσέγγιση στην ιστορία, της ξινομούρας με το ανεκδιήγητο και τρομερά βαρετό «The Countess» του 2009. Που και το σκηνοθέτησε και πρωταγωνίστησε. Που και ήθελε να το κάνει ρεαλιστικό ψιλομανιφέστο φεμινισμού και δεν άντεξε στον πειρασμό να χώσει μέσα καμιά δεκαριά φόνους και μπαλαμούτια. Καλύτερα να ήμουν παρθένα δηλαδή και να έπεφτα στα χέρια της Μπάτορι παρά να ξαναδώ αυτήν ταινία.
Ή να ακούσω heavy metal (χειρότερα κι από Μποφίλιου). Μην ακούσουνε αίμα και μεταφυσικό οι μαλλιάδες, παθαίνουν ρεύση. Ένα από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα του είδους, οι Iron Maiden, δηλαδή «Σιδηρά Παρθένος» εμπνεύστηκαν το όνομα τους τους από την περίπτωση της. Οι Άγγλοι Cradle of Filth της αφιέρωσαν ένα ολόκληρο άλμπουμ με τίτλο «Cruelty and the Beast» ενώ οι Σουηδοί Bathory, πρωτεργάτες του death metal, την τίμησαν δεόντως. Τραγούδια γι’ αυτή έγραψαν μεταξύ άλλων οι Venom («Countess Bathory») και οι Tormentor («Elisabeth Bathory»).
Γοητεύει ο φόνος παιδί μου τώρα, τι να λέμε. Ειδικά αν είναι μεσαιωνικός κι έχει μέσα παρθένες, σεξ και όργια. Λίγοι αιώνες αρκούν για να γίνεις από φόνισσα pop είδωλο. Που αναρωτιέμαι πως η Madonna και η Lady Gaga δεν έχουν εμπνευστεί ακόμα από το φαινόμενο. Για τη Madonna έχω μια εξήγηση στο γιατί δε θέλει ούτε να τη σκέφτεται. Η Μπάτορι πέθανε στα 54 της κι η Madonna έκλεισε πρόσφατα τα 56 της. Και οι δύο τους, η κάθε μία με τον τρόπο τους, έπιναν αίμα και ήθελαν να μείνουν νέες. Αλλά το μαγικό δεν φαίνεται να έπιασε σε καμία τους.
*Η photo είναι από την ταινία “Daughters of Darkness”.
