Το ανθρωπολογικό είδος που κυοφορείται στα εκτροφεία των κομματικών μηχανισμών δεν χρειάζεται ούτε περιγραφή αλλά ούτε ανάλυση. Αυτό το είδος, έχει αποδειχθεί, έφερε την χώρα στο σημείο μηδέν. Αυτό το είδος, άλλωστε, τιμωρείται αυστηρά από τους πολίτες.

Τα κόμματα μοιάζουν, σήμερα, σαν εκείνα τα παλιά Κέντρα Επίπλου που συνέρρεαν χιλιάδες κόσμου για να αποδειχθεί στο τέλος ότι οι συνεργαζόμενοι κατασκευαστές ήταν κάποιοι ατάλαντοι οι οποίοι εν τέλει πέρασαν στην ανυποληψία.

Το ζητούμενο είναι να επανέλθουν στο προσκήνιο οι ζωντανές και δημιουργικές δυνάμεις. Δύσκολο. Γιατί ποιος άνθρωπος σήμερα, πετυχημένος στην επαγγελματική και κοινωνική του σταδιοδρομία, με αίσθηση αυτοσεβασμού και αξιοπρέπειας θα δεχόταν να συμφυρθεί στον κομματικό στίβο;

Γιατί κανένα από τα κόμματα που μετέχουν σήμερα στο πολιτικό θέατρο του παραλόγου- πλην των «παλαιοημερολογιτών» του Περισσού- δεν έχει σαφή πολιτική φυσιογνωμία. Δεν έχει οριοθετημένη κοινωνική και οικονομική πρόταση. Όλα τα κόμματα αναλώνονται σε γενικόλογες επαγγελίες και παραπλανητικές ετικέτες.

Το μέγα ζητούμενο είναι εάν συνεχίσουμε να δεχόμαστε τον ευνουχισμό της νοημοσύνης μας και της αισθητικής μας. Είναι εάν δεχόμαστε να συμπλεύσουμε για να γίνουμε αρεστοί με το ίζημα ων αρχιτεκτόνων του λαϊκισμού και την μαφία των κομματικών συνδικάτων.

Ο «πολιτικός προτεσταντισμός» της Μέρκελ έχει κυριεύσει ως δαίμονας το μυαλό των περισσότερων Υπουργών. Είναι σα να εκδικούνται την κοινωνία. Απέναντί τους οι λαϊκιστές κάθε είδους που εκμεταλλεύονται την υπουργική ανοησία προκειμένου να γίνουν όσο το δυνατόν περισσότερο αρεστοί στο λαό. Γιατί αυτοί οι χυδαιολόγοι είναι μεν- υποτίθεται- με τον λαό αλλά δεν είναι λαός!

Σ’ αυτό το εύφλεκτο, από πολιτικής απόψεως, περιβάλλον φαίνεται να επαναδραστηριοποιείται η Γιάννα Αγγελοπούλου. Πριν από μερικές μέρες δείπνησε με λίγους και καλούς της φίλους.

Την ρώτησαν πολλά. Απάντησε σε λίγα. Σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα  με αριστοτεχνικό τρόπο δημιουργούσε αμηχανία στον συνομιλητή της. Άφησε να εννοηθεί ότι ήδη βρίσκεται σε πυρετώδη δραστηριότητα χωρίς να αφήσει πολλά περιθώρια για τα κίνητρα.  

-Θα θέλατε να είστε  η επόμενη πρόεδρος της Δημοκρατίας;

-Το θέμα είναι ότι δεν θα με προτείνει κανένας!

Η μυρωδιά από το πούρο  της έκανε το περιβάλλον πιο φιλικό. 

-Θα ασχοληθείτε πάλι με τα μέσα ενημέρωσης;

-Όχι! Κάναμε ένα λάθος με το Θεόδωρο και με πολύ έντιμο τρόπο το διορθώσαμε!

-Δεν μας είπατε τελικά για την προεδρία. Επανήλθε η ερώτηση.

-Σας είπα δεν θα με προτείνουν.

-Εσείς θέλετε όμως;

-Όλοι θέλουμε και πρέπει να προσφέρουμε στον τόπο.

Δεν είχε ονειροπόλα έκφραση όταν έδινε την απάντηση. Αντιθέτως. Με λίγα λόγια σε έκανε να νοιώθεις σαν να κάθεσαι κάτω από έναν καταρράκτη αμμοχάλικου.  Οι ερωτήσεις έμοιαζαν πια σαν κουρελιασμένα υλικά μαζεμένα σε ένα κουβάρι.

-Ευχαριστώ που δεχθήκατε την πρόσκληση. Ελπίζω η συζήτηση να ήταν εποικοδομητική για όλους…