Το τεύχος Ιουνίου του NEWPOSTER κυκλοφόρησε.
Της Φανής Πλατσατούρα και του Παναγιώτη Βελισσάρη-Λυμπερίδη
«Μύρτιλο». Πλατεία Νέου Ηρακλείου. Γνωστό και ως το «Στέκι των Εκλεκτών Ψυχών». Μέσα μπλε και κίτρινα τριαντάφυλλα. Μυρωδιές άνοιξης. Πολύχρωμοι πίνακες ζωγραφισμένοι στο χέρι και μηνύματα αγάπης. Λίγα μέτρα πιο πέρα, η Χρυσή Αυγή διοργανώνει πορεία διαμαρτυρίας. Υπογραμμισμένες αντιθέσεις μιας κοινωνίας συνηθισμένης να δείχνει με το δάχτυλο στην ευθεία τη διαφορετικότητα…
Στο «Μύρτιλο» εργάζονται παιδιά με σύνδρομο Άσπεργκερ, ολική κώφωση, κινητικά προβλήματα, αυτισμό υψηλής μορφής, μέτρια νοητική στέρηση και εγκεφαλική παράλυση. Γενναίες ψυχές, παραγκωνισμένες, συνηθισμένες στην απόρριψη και τα βλέμματα λύπησης. «Τα παιδιά αυτά συχνά ντρέπονται ακόμη και που υπάρχουν. Μόνο χαστούκια και απορρίψεις έχουν εισπράξει στη ζωή τους» μας εξομολογείται η κ. Γεωργία Βαμβουνάκη, η «ψυχή» του «Μύρτιλου». «Έχουν όμως κάτι σπάνιο: τη νοημοσύνη της καρδιάς. Μου έμαθαν τι σημαίνει φιλότιμο, αλληλεγγύη, αγάπη χωρίς αντάλλαγμα» συνεχίζει και τα μάτια της υγραίνονται. Πούλησε ένα χωράφι που έλαβε ως κληρονομιά στην Κρήτη, για να δημιουργήσει αυτή την κοινωνική συνεταιριστική επιχείρηση με στόχο να ενταχθούν αποκλεισμένες ομάδες νέων ανθρώπων στην αγορά εργασίας και εν τέλει στην κοινωνία.
Το συγκεκριμένο καφέ, άλλωστε, βασίζεται αποκλειστικά σε δωρεές ιδιωτών. Καμία επιχορήγηση ή κρατική βοήθεια στο όνομα μιας δήθεν φιλευσπλαχνίας. Ο Δαμιανός, ο μικρός της γιος, πάσχει από το σύνδρομο Άσπεργκερ. Χαιρετάει τους περαστικούς με χαμόγελο πλατύ και ένα δίσκο φορτωμένο καφέδες στο χέρι. Κάθε μέρα προσφοράς για εκείνον αποτελεί και μια μικρή νίκη της ζωής. Ο Καιάδας ας περιμένει…
Αυτά τα παιδιά αρνούνται με πείσμα να ριχτούν στις σκοτεινές χαραμάδες του θανάτου. Επτά συνολικά άτομα που ανήκουν σε ευπαθείς κοινωνικές ομάδες εργάζονται καθημερινά στο «καφέ της διαφορετικότητας». Ευλύγιστοι, ακούραστοι, διατεθειμένοι να αναδείξουν τα πιο δημιουργικά τους κομμάτια. Κάθε εβδομάδα, μέσω αιτήσεων, επισκέπτονται το χώρο και άλλες ομάδες παιδιών με ειδικές ικανότητες. Η κ. Ειρήνη Διαλεχτή-Κουρομιχελάκη έχει αναλάβει την εκπαίδευσή τους. Είναι η πνευματική τους μητέρα. Μουσικοθεραπεία, μαθήματα κοινωνικοποίησης, διαπαιδαγώγηση μέσω της τέχνης.
Ο στόχος μεγάλος: να περάσει σταδιακά η συγκεκριμένη επιχείρηση στην απόλυτη αυτοδιαχείριση των εργαζομένων της. Μαζί με αυτά τα παιδιά εκπαιδεύεται και ολόκληρη η κοινωνία με την προσδοκία να πάψει να θεωρεί την όποια ιδιαιτερότητα μίασμα που εξαπλώνεται. Να σταματήσουν τα άτομα με ειδικές ανάγκες να γίνονται αποδέκτες συμπλεγματικών συμπεριφορών, να δραπετεύσουν από αμπαρωμένες πόρτες και περιοριστικούς αυλότοιχους, να ενσωματωθούν επιτέλους πλήρως σε μια κοινωνία που θέλει να φέρει την επιγραφή της «σύγχρονης και πολιτισμένης». Τα υγρά γεμάτα όνειρα μάτια τους ζητούν ένα καλύτερο αύριο. Ποιος τα όρισε παιδιά ενός κατώτερου Θεού;
Βγαίνοντας από το «Μύρτιλο» αντικρίζεις την εικόνα της Παναγιάς της Μυρτιδιώτισσας.
Κάθε φορά που στην ψυχή αυτών των παιδιών χαράζεται ένα σημάδι πόνου, η εικόνα δακρύζει…
Ας γνωρίσουμε τους μικρούς ήρωες του «Μύρτιλου»
Κωνσταντίνος, ετών 25
Δουλεύει στο «Μύρτιλο» από τον Φεβρουάριο. Έχει σπουδάσει τεχνολογία γραφικών τεχνών στο ΤΕΙ Αθήνας. Θέλει να ανοίξει το δικό του μπαρ. Στον ελεύθερό του χρόνο παίζει ποδόσφαιρο. Το αγαπημένο του χρώμα είναι το κίτρινο. «Γιατί είναι φωτεινό και έχω ανάγκη το φως στη ζωή μου». Θαυμάζει τους μαχητές των δρόμων, τους σύγχρονους ήρωες που δεν σταματούν μπροστά στα εμπόδια…
Νίκος, ετών 26
Δουλεύει στο «Μύρτιλο» από τον Οκτώβριο. Έχει σπουδάσει πληροφορική. Λατρεύει τον κόσμο της νύχτας. Του αρέσει να ακούει παλιά λαϊκά τραγούδια και να ζει επικίνδυνα μέσα σε λογικά πλαίσια. Δεν κάνει όνειρα για το μέλλον. «Να ζήσω έντονα το τώρα θέλω. Το αύριο μπορεί και να μην το προλάβω». Το αγαπημένο του πρόσωπο είναι ο πατέρας του. Τον έχασε όταν ήταν 15 χρονών. «Δεν πρόλαβα να τον ζήσω όσο ήθελα. Καμιά φορά κοιτάω ψηλά στον ουρανό και τον βλέπω». Λατρεύει το κόκκινο, γιατί συμβολίζει την αγάπη…
Κωνσταντίνα, ετών 21
Δουλεύει στο «Μύρτιλο» από τον Νοέμβριο. Σπουδάζει ιατρική και θέλει να πάρει ειδικότητα στη χειρουργική. Τον ελεύθερό της χρόνο παίζει βόλεϊ, και μάλιστα είναι μέλος της Εθνικής Ομάδας Κωφών. Το αγαπημένο της χρώμα είναι το μπλε της θάλασσας γιατί την ταξιδεύει. Αγαπημένο πρόσωπο, η μητέρα της. «Μεγάλωσε μόνη της έξι παιδιά, εμένα και τα αδέρφια μου. Γι’ αυτό και τη θαυμάζω απεριόριστα». Όνειρό της, να εκδώσει το δικό της μυθιστόρημα.
