Η ατάκα που τον χαρακτηρίζει είναι ξεκάθαρη: «Ο πόνος είναι προσωρινός, τα φιλμ είναι για πάντα». Η νόσος του Πάρκινσον, θα μπορούσε να σταθεί ανυπέρβλητο εμπόδιο, τελικά έγινε νέο εκφραστικό μέσο, τρόπος ζωής και καινούριας επιτυχίας για Michael J. Fox, έναν άνθρωπο που έμαθε από πολύ νέος πώς να πραγματοποιεί θεαματικές επιστροφές στο μέλλον.

Το 1999, ανακοίνωσε δημοσίως ότι πάσχει από Πάρκινσον, μη μπορώντας πια να κρύψει μέσα στο παντελόνι του το χέρι του που έτρεμε, κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της σειράς «Spin City». Ένα χρόνο μετά, αναγκαζόταν να εγκαταλείψει τη σειρά και την ηθοποιία, περιοριζόμενος πια σε κάποια έκτακτα γκεστ σταρ (στο «The good wife» ή το «Boston legal»), αποκλειστικά σε ρόλους ανθρώπων που υποφέρουν από την ασθένεια. Το 2013, κι ενώ πια διανύει αισίως το 52ο έτος της ηλικίας του, ο γόης του κινηματογράφου για τις δεκαετίες των ’80s και 90’s, ο βραβευμένος τηλεστάρ, το λατρεμένο πρότυπο Αμερικανού, είναι σήμερα ο κεντρικός πρωταγωνιστής μιας οικογενειακής κωμωδίας, ελαφρώς ακατάλληλης για λάτρεις του πολιτικά ορθού. Κι αν τρέμει το χέρι του, δεν πειράζει καθόλου, πρώτα-πρώτα τον ίδιο.

Τo «Michael J. Fox Show» αποτελεί μια από τις πλέον συζητημένες νέες εκπομπές της αμερικανικής τηλεόρασης. Διαθέτει σταθερό κοινό (ξεκίνησε με 7,5 εκατ. τηλεθεατές, ύστερα από τα επτά πρώτα επεισόδια κινείται γύρω στα 4 εκατ.), αξιοζήλευτο συμβόλαιο (έχει ήδη εξασφαλίσει μια πρώτη full season 22 επεισοδίων στο NBC, σε μια εποχή που υψηλών φιλοδοξιών παραγωγές «κόβονται» ανηλεώς πριν τους δοθούν χρονικά περιθώρια) και πολλές θετικές κριτικές, που το σχολίασαν ως μια οικογενειακή κωμωδία που στηρίζεται σε παραδοσιακές -αγαπημένες του κοινού- αρχές, συνδυασμένες με σύγχρονους, ενίοτε ανατρεπτικούς προσανατολισμούς.

Στο σόου, ο πρωταγωνιστής είναι ο τυπικός Αμερικανός οικογενειάρχης, που θέλει να ξαναφτιάξει την καριέρα του, προσπαθώντας να ανταπεξέλθει παράλληλα στις υποχρεώσεις του απέναντι σε σύζυγο και παιδιά, που αντιμετωπίζουν τα συνήθη θέματα τύπου υπερβολική χρήση κινητού ή διαδικτύου – ενώ στο τέλος κάθε επεισοδίου, υπάρχει το απαραίτητο ευγενές ηθικό μήνυμα.

Τα κλισέ όμως καταρρίπτονται μονομιάς, δεδομένου ότι ο κεντρικός ήρωας έχει Πάρκινσον και ενίοτε το διασκεδάζει. Όπως λέει ο Fox «η πραγματικότητα του Πάρκινσον είναι ορισμένες φορές ενοχλητική κι άλλες αστεία. Υπάρχουν στιγμές που κι εγώ γελάω με τον εαυτό μου, κι αυτό είναι κάτι το οποίο χρειάζομαι».

Στη σειρά, η ασθένεια έχει το δικό της «ρόλο» κι εδώ ακριβώς εστιάζονται οι αρνητικές κριτικές, κεντρικό επιχείρημα των οποίων είναι ότι το σόου παρωδεί την κατάσταση ασθενών με εύκολα κλισέ. «Δεν κοροϊδεύω τον εαυτό μου, ούτε τους ασθενείς της νόσου» απάντησε ο Fox (μέσω twitter). «Απλώς δείχνω πώς μπορεί να την αντιμετωπίσει κανείς με χιούμορ».

Στη σειρά βλέπουμε τον Fox να προσπαθεί να σερβίρει αυγά στο πρωινό ενώ τα χέρια του τρέμουν και η γυναίκα του τον αποπαίρνει («παίρνεις άλλη φορά την προσωπική σου νίκη, τώρα πεινάμε!»). Παρακολουθούμε την προσπάθειά του να πάρει τηλέφωνο, πατώντας λάθος νούμερο ή τον ακούμε να σαρκάζει ο ίδιος τον εαυτό του, λέγοντας ότι η χαρακτηριστική κίνηση που οι Αμερικανοί συνηθίζουν (βάζοντας εισαγωγικά με τα χέρια τους στον αέρα), είναι κάτι που ο ίδιος δεν θα ξανακάνει ποτέ.

Αν βρισκόμουν σε ένα δωμάτιο μαζί με τον Θεό ή τον Βούδα και μου έλεγαν ότι μπορούν να διορθώσουν την κατάστασή μου, δεν θα το δεχόμουν. Γιατί έτσι θα έχανα την εμπειρία όλων όσων έχω βιώσει

Η εξέλιξη της σειράς όμως δείχνει ότι το Πάρκινσον δεν είναι ο κεντρικός πρωταγωνιστής. Είχε βασικό ρόλο στην πρεμιέρα, όμως πλέον οι χαρακτήρες και οι σχέσεις τους βγαίνουν μπροστά. Κι όσο κι αν αρχικά αιφνιδίασε η είδηση πως το ρόλο της συζύγου του Fox στο σόου θα έκανε η πρωταγωνίστρια του «Breaking Bad», Betsy Brandt, η μεταξύ τους χημεία φαίνεται να λειτουργεί αποτελεσματικά.

Η ασθένεια εμφανίζεται όταν έχει νόημα να εμφανιστεί. «Δεν μπορώ άλλωστε να την κρύψω» δηλώνει ο Fox. «Ούτε και με τρομάζει. Δεν υπάρχει κάτι αποκρουστικό σε κάποιον που τρέμει το χέρι του. Κάποιες φορές είναι απογοητευτικό, είναι όμως και αστείο. Προτιμώ να το βλέπω έτσι».

Η πρώτη αντίδρασή του δεν ήταν εξίσου ψύχραιμη. Το 1991 ήταν 30 ετών κι είχε ήδη στο ενεργητικό του μεγάλες επιτυχίες στην τηλεόραση (το «Family ties») και στον κινηματογράφο (το ’89 ολοκλήρωσε την τριλογία των ταινιών «Επιστροφή στο μέλλον»). Όταν διαγνώστηκε με Πάρκινσον, ο θυμός κυριάρχησε. «Ένιωθα πως ήταν άδικο αυτό που μου συμβαίνει. Άρχισα να πίνω. Δεν μπορούσα να το αποδεχτώ. Ευτυχώς, όλα ξεκαθάρισαν όταν ξεκίνησα τη θεραπεία».

Οι γιατροί του είπαν ότι έπρεπε να εγκαταλείψει την ηθοποιία, την οποία συνέχισε μέχρι το 2000, όταν πια τα συμπτώματα δεν μπορούσαν να κρυφτούν. Για τα επόμενα χρόνια αφιέρωσε τον εαυτό του στον αγώνα ενάντια στο Πάρκινσον, μέσω του ιδρύματος που φέρει το όνομά του, συγκεντρώνοντας χρήματα για τη χρηματοδότηση ερευνών για την καταπολέμηση της ασθένειας. Ο οργανισμός του αποδείχτηκε θετικός στη φαρμακευτική αγωγή και τα συμπτώματα περιορίστηκαν σε μεγάλο βαθμό. Η επιστροφή του σε σταθερή βάση διέψευσε ακόμα και τις προβλέψεις των γιατρών.

Ο θυμός έχει πια διαλυθεί. Ο Michael J. Fox είναι σαφής: «Συνήθως ο κόσμος με ρωτά αν λέω στον εαυτό μου, “γιατί εγώ”; Απαντώ ότι αυτό που λέω είναι “γιατί όχι εγώ;”». Η ασθένεια είναι ένα κομμάτι της ζωής του που δεν θα άλλαζε με τίποτα, όπως δήλωσε στο Rolling Stone τον περασμένο Σεπτέμβριο. “Αν βρισκόμουν σε ένα δωμάτιο μαζί με τον Θεό ή τον Βούδα και μου έλεγαν ότι μπορούν να διορθώσουν την κατάστασή μου, δεν θα το δεχόμουν. Γιατί έτσι θα έχανα την εμπειρία όλων όσων έχω βιώσει. Όλοι κουβαλάμε τα φορτία μας, στο τέλος όμως μπορώ να κάνω ακόμα ένα σόου. Άρα, έχασα κάτι;”.