Η πρώτη Μαΐου του 1994 ήταν στην πραγματικότητα μία παράξενη Πρωτομαγιά, όπως την περιέγραψε στους στοίχους του ο Νίκος Γκάτσος. Την σχεδόν πληκτική ραστώνη του Κυριακάτικου μεσημεριού έσπασε η θλίψη από το θάνατο του Ayrton Senna και τα στεφάνια έγιναν αγκάθινα.

Είκοσι ολόκληρα χρόνια χωρίς τον Ayrton Senna. Κανείς από όσους παρακολουθούσαν τα Grand Prix της F1 δεν περίμενε πως κάποιος μπορούσε να κερδίσει τον Βραζιλιάνο και δεν τον κέρδισε κανείς θνητός. Κανείς δεν πίστευε πως μπορούσε να του συμβεί το παραμικρό όμως συνέβη το χειρότερο.

Όπως δήλωσε στo site «News Corp Australia» ο Bruno Senna, όλη η οικογένεια παρακολουθούσε μαζεμένη τους αγώνες του Ayrton από την τηλεόραση και τη στιγμή του ατυχήματος κανείς τους δεν περίμενε να εξελιχθεί η κατάσταση με τόσο άσχημο τρόπο. Για εμάς τα 20 χρόνια μοιάζουν πολλά όμως για την οικογένεια του Βραζιλιάνου θρύλου, η παράξενη εκείνη Πρωτομαγιά δεν μοιάζει τόσο μακρινή.

«Για μένα και την οικογένειά μου» λέει ο 30χρονος πια Bruno « το δυστύχημα δεν φαίνεται τόσο μακρινό όπως όταν σκέφτεστε τα 20 χρόνια. Εννοώ πως 20 χρόνια είναι μεγάλο χρονικό διάστημα, αλλά έχει περάσει τόσο γρήγορα. Δεν το αισθανόμαστε μακρινό, το αισθανόμαστε σαν να συνέβη πριν από λίγα χρόνια. Το παρακολούθησα στην τηλεόραση, πάντα παρακολουθούσα (τους αγώνες) με την οικογένειά μου, και ως παιδί είναι δύσκολο να καταλάβεις, γιατί νομίζεις πως θα βγει από το αυτοκίνητο ή θα βρεθεί για λίγες μέρες στο νοσοκομείο και όλα θα είναι καλά. Δεν καταλαβαίνεις τη σοβαρότητα της κατάστασης και εμείς δεν περιμέναμε το χειρότερο. Στη συνέχεια μάθαμε τα άσχημα νέα​​».

«Σίγουρα άλλαξαν πολλά πράγματα στη ζωή μου και τη ζωή της οικογένειάς μου. Όμως, είναι μέρος της ζωής, οπότε πρέπει να το αντιμετωπίσεις και εμείς το κάναμε με τον καλύτερο τρόπο που μπορούσαμε. Η ζωή προχωρά, αλλά υπάρχουν πολλά πράγματα που συνέβησαν μετά από αυτό».

Ο Bruno δεν μπαίνει στη διαδικασία να σχολιάσει πράγματα όπως τα αίτια του ατυχήματος ή τις δίκες που ακολούθησαν στην Ιταλία. Αντ’ αυτού, στρέφεται στα όσα θετικά ήρθαν σαν απόρροια του ατυχήματος, που δεν είναι άλλα από τις ραγδαίες εξελίξεις στην ασφάλεια της Formula 1.

«Ακόμα κι αν είναι κρίμα να το πω με αυτό τον τρόπο, βοήθησε την ασφάλεια του αθλήματος να βελτιωθεί γρήγορα. Μπορείτε να δείτε τα αυτοκίνητα να γίνονται όλο και πιο ασφαλή, με τις αλλαγές στους κανονισμούς, αλλά και οι πίστες, οι αγωνιστικές διαδρομές, είναι πολύ πιο ασφαλείς σήμερα από ό,τι ήταν τότε».

Ο Bruno, με τη βοήθεια του παππού του Milton da Silva, έκανε τα πρώτα του βήματα στις κατηγορίες καρτ, ώστε να εξελίξει τις ικανότητες του. Όμως το ατύχημα του Ayrton Senna έβαλε φρένο στην καριέρα του, έως ότου βρεθεί (δέκα χρόνια μετά και σε ηλικία 21 ετών) πίσω από το τιμόνι της Lotus 98T του θείου του.

Μέσα σε αυτά τα δέκα χρόνια δεν οδήγησε κάποιο αγωνιστικό, μένοντας πίσω στην εξέλιξή του ως οδηγός, όμως το ταλέντο του τον βοήθησε να ξεχωρίσει στις κατηγορίες της Formula 3 και του GP2, ενώ το όνομά του, του άνοιξε το δρόμο προς τον απώτερο στόχο, τη Formula 1. Κι αν εκεί η υστέρηση σε εμπειρίες έγινε ακόμη πιο εμφανής, δεν απέτρεψε το Bruno από το να αποδείξει όσα ήθελε με την επιστροφή του στην αγωνιστική δράση.

 

«Ήμουν γρήγορος κι έτσι σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να έχω μέλλον (ως οδηγός). Ήταν ενδιαφέρον, αλλά (μετά το ατύχημα) υπήρξε τεράστια διάσταση απόψεων στην οικογένειά μου και κάποιοι με υποστήριζαν, ενώ μερικοί όχι. Με τον καιρό τα πράγματα ηρέμησαν και άλλαξαν και η επιτυχία στο μηχανοκίνητο αθλητισμό έχει γίνει ένα καλό πράγμα για την οικογένειά μου και για μένα, αλλά ναι, ήταν αρκετά σκληρό.

Δεν ήθελαν να επαναληφθεί ό,τι συνέβη στον Ayrton, αλλά με τον καιρό συνειδητοποίησαν πως η ασφάλεια έχει προχωρήσει πολύ και είχα τη μεγάλη μου ευκαιρία για να αποδείξω πως τα αυτοκίνητα είναι πιο ασφαλή αυτές τις μέρες».