Το ημερολόγιο έγραφε 1 Μαΐου 1994. Πρωτομαγιά, αλλά και Κυριακή του Πάσχα στην Ελλάδα, με τους περισσότερους να απολαμβάνουν τον ήλιο, φαγητό και να βλέπουν στην τηλεόραση τις ευχές των πολιτικών. Ένα έκτακτο δελτίο όμως θα αλλάξει μια για πάντα τον κόσμο της Formula1: ο Ayrton Senna, ο κορυφαίος πιλότος του γρηγορότερου αθλήματος του κόσμου, είχε χάσει τη ζωή του στην πίστα της Ίμολα.

Ένα μαύρο σύννεφο απλώθηκε απότομα πάνω από την πίστα της Ιταλίας, με χιλιάδες ανθρώπους τόσο στις κερκίδες όσο και στα πιτ να κλαίνε. Ενώ στη Βραζιλία ο κόσμος βγήκε στους δρόμους κρατώντας στα χέρια τους σημαίες της χώρας με το όνομα του 3 φορές παγκόσμιου πρωταθλητή πάνω τους και φωτογραφίες του αδικοχαμένου πιλότου.

Και παρά τα 20 χρόνια που έχουν περάσει από εκείνη τη «μαύρη Κυριακή», κανείς δεν τον έχει ξεχάσει. Άλλωστε το οδηγικό του στυλ θεωρείται αξεπέραστο ακόμα και σήμερα. Ενώ ο ίδιος είχε καταφέρει να δημιουργήσει ένα… μύθο γύρω από το πρόσωπό του. Τόσο με τις δηλώσεις του, όσο και με αυτό το μπλαζέ ύφος, το αδιάφορο. Στις φωτογραφίες χωρίς τη στολή του, ο Βραζιλιάνος οδηγός έδειχνε πάντα μελαγχολικός. «Ήταν η μάσκα του για να κρύβει τις ευαισθησίες του», λένε αυτοί που τον ζούσαν από κοντά. Σαν να μην υπήρχε κάτι που να τον συγκινεί, λες και έκανε διάλειμμα από κάτι. Αν παρατηρούσε κανείς το βλέμμα του όταν φορούσε το κράνος, τότε εύκολα θα μπορούσε να συμπεράνει, τι είναι αυτό το “κάτι”.

Οι αγώνες είναι στο αίμα μου. Είναι ένα κομμάτι του εαυτού μου, ένα κομμάτι της ζωής μου. Τρέχω από μικρός και αυτό είναι πάνω από όλα

Ο Senna ζούσε για να οδηγεί. Να βάζει στόχους και να τους ξεπερνάει. Να παίζει με τα όρια. Άλλωστε όπως είχε πει και ο ίδιος «πάνω που πιστεύεις ότι έχεις φτάσει στα όριά σου, κάτι συμβαίνει και ξαφνικά θεωρείς ότι μπορείς να πας λίγο παραπέρα». Παρακολουθώντας τον να οδηγεί, καταλάβαινες πως θεωρούσε τον εαυτό του άτρωτο. Ο νούμερο 1 ανταγωνιστής του είναι ο ίδιος του ο εαυτός. «Δεν έχω είδωλα. Λατρεύω τη δουλειά, την αφοσίωση και τον ανταγωνισμό» είχε πει σε ανύποπτη φάση.

Όμως εκείνο το απόγευμα της πρωτομαγιάς, δεν ήταν ο εαυτός του… Λέγεται πως είχε επηρεαστεί από το ατύχημα που είχε ο Rubens Barrichello, στα ελεύθερα δοκιμαστικά της Παρασκευής, ενώ το ήδη βαρύ κλίμα έχει επιδεινωθεί κι άλλο από το θάνατο του οδηγού Ronald Ratzenberger, την επομένη.

Και λίγο αργότερα επιβεβαιώθηκε για τις φοβίες του με τον χειρότερο τρόπο. Η γαλανόλευκη Williams με τον Senna στο κοκπιτ, προσκρούει στο τοιχίο της καταραμένης στροφής Ταμπουρέλο με 217 χιλιόμετρα την ώρα. Το φευγαλέο πλάνο δείχνει ρόδες και φτερά στον αέρα και την -πριν από μερικές στιγμές αφηνιασμένη- Williams, να κινείται ακυβέρνητη. Η κάμερα από το γερανό παίρνει πλάνα από ψηλά, που δείχνουν τον Senna ακίνητο, ενώ οι άνθρωποι της ομάδας του αντιλαμβάνονται τη σοβαρότητα της κατάστασης όταν δεν παίρνουν απάντηση μέσω ενδοεπικοινωνίας.

Το κακό είχε γίνει. Ο κορυφαίος πιλότος της Formula1 είχε «φύγει» από τη ζωή.

Τα ερωτήματα πολλά, αναπάντητα, αδυσώπητα. Η κολώνα του τιμονιού της Williams τρύπησε τη ζελατίνα του κράνους του και τον τραυμάτισε θανάσιμα στο κεφάλι. Πρόκειται όμως για οδηγικό λάθος του βραζιλιανού πρωταθλητή; Οι θεωρίες για το τι μπορεί να έφταιξε πάμπολλες. Επί της ουσίας, οι δύο τεχνικοί υπεύθυνοι της ομάδας, Patrick Head και Adrian Newey, αθωώνονται στα ιταλικά δικαστήρια.

Αν κάτι παρηγορεί, είναι πως ο Senna έφυγε με τον τρόπο που ήθελε. Με τη φόρμα και το κράνος του, μέσα σε ένα κόκπιτ, πρώτος στο συγκεκριμένο αγώνα, μέχρι να συμβεί το μοιραίο.

Δεν υπάρχουν μικρά ατυχήματα μέσα σε μια πίστα αγώνων 

Μήνες πριν, δηλώνει προφητικά. «Αν έχω ποτέ κάποιο ατύχημα που θα μου στοιχίσει τελικά τη ζωή μου, θα ήθελα να γίνει μια και έξω. Δεν θα ήθελα να περάσω ούτε στιγμή σε αναπηρικό καρότσι. Ούτε θέλω να καταλήξω σε κάποιο νοσοκομείο, υποφέροντας από κάποια τραύματα. Αν είναι να ζήσω, θέλω να ζήσω έντονα μια ζωή πλήρη».

Ζωή πλήρη δεν έζησε. Ο τρόπος που την έζησε, όμως, ήταν αρκετός για να γίνει θρύλος και να μην ξεχαστεί ποτέ.