«Αν μπορείς να ονειρευτείς κάτι μπορείς να το κάνεις πραγματικότητα». Η φράση αυτή του Enzo Ferrari ήταν το μότο της ζωής του. Έφτιαξε αυτοκίνητα με το όνομά του, τη δική του αγωνιστική ομάδα και έζησε μία ζωή, στην οποία κυριαρχούσε το πείσμα και το πάθος.
Θρύλος της αυτοκίνησης, οδηγός αγώνων, δημιουργός της ομώνυμης αυτοκινητοβιομηχανίας (Ferrari) αλλά και της ομάδας στην Formula 1, την οποία διοικούσε με δικτατορικό καθεστώς. Ισχυρογνώμων, απόλυτος στην κρίση του. Η εμφάνισή του και η συμπεριφορά του προκαλούσε δέος. Ήταν γνωστός με το παρατσούκλι «il Commendatore» ή «il Drake» όμως η ψυχή του ήταν αδύνατη και χτυπημένη από τα προβλήματα / ατυχίες, που δεν μπόρεσε να ξεπεράσει.
Γεννήθηκε στη Μόντενα στις 18 Φεβρουαρίου του 1898. Ο πατέρας του Αλφρέντο ήταν ιδιοκτήτης μηχανουργείου και του μετέδωσε την αγάπη του για τους αγώνες αυτοκινήτου. Το ξέσπασμα του Α’ Παγκόσμιου Πόλεμου ανάγκασε τον Enzo να μπει νωρίς στα όπλα. Κατατάχθηκε στο ιππικό με την ειδικότητα του πεταλωτή αλόγων. Τότε ένιωσε το χαμό του πατέρα του και του αδελφού του (Αλφρέντο και αυτός), οι οποίοι πέθαναν από επιδημία γρίπης με διαφορά λίγων μηνών ο ένας από τον άλλο.
Μετά τον πόλεμο χωρίς πόρους, αφού η πατρική επιχείρηση είχε διαλυθεί, αναζήτησε δουλειά στη Fiat, η οποία τον απέρριψε. Τον δέχθηκε μια μικρή εταιρεία, η CMN, και ο Ferrari ξεκίνησε να συμμετέχει σε αγώνες με τα αυτοκίνητά της χωρίς μεγάλη επιτυχία.
Άφησε τη CMN για την Alfa Romeo. Άρχισε να διακρίνεται και να πετυχαίνει τις πρώτες του νίκες. Τότε μην αντέχοντας την πίεση σταματά να αγωνίζεται και αφοσιώθηκε στο τεχνικό τμήμα της εταιρείας.
Το 1923, σε αγώνα στη Ραβένα, απέκτησε το εμβλημα, που κοσμούσε την άτρακτο του αεροπλάνου του Francesco Baracca. Το σήμα αυτό δόθεικε στον Ferrari από την μητέρα, του πιλότου της Ιταλικής αεροπορίας. Αυτό το διακριτικό (το όρθιο μαύρο άλογο με φόντο το κίτρινο χρώμα της Μόντενα) εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1932 σε αγωνιστικό αυτοκίνητο και έγινε το σήμα της Ferrari.
To 1929 ιδρύει τη Scuderia Ferrari, που αποτέλεσε τον αγωνιστικό βραχίονα της Alfa Romeo. Την εποχή της ακμής της τη δεκαετία του ’30, η ομάδα απασχολούσε 50 οδηγούς αγώνων, που συμμετείχαν στην εξέλιξη των αυτοκινήτων της.
Το 1937, η Αlfa Romeo τον υποβίβασε ιεραρχικά και ο Enzo Ferrari αποχωρίστηκε το δημιούργημά του. Το 1940 ίδρυσε την Auto-Avio Construzioni, μια εταιρεία που προμήθευε με ανταλλακτικά αγωνιστικές ομάδες, αλλά και τον ιταλικό στρατό του Μουσολίνι κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Μετά τους συμμαχικούς βομβαρδισμούς μετέφερε την έδρα των επιχειρήσεών του από τη Μόντενα στο γειτονικό Μαρανέλο.
Το 1947 ο Ferrari προσπάθησε να αποτινάξει το φασιστικό του παρελθόν και να ξεκινήσει μια νέα καριέρα. Ίδρυσε τη Ferrari S.P.A, που κατασκεύαζε αγωνιστικά και πολυτελή σπορ αυτοκίνητα. Η εταιρεία έκανε μεγάλο όνομα και απέκτησε μυθικές διαστάσεις με τις νίκες σε μεγάλες διοργανώσεις όπως: Οι 24 ώρες του Le Μans, Mille Migla και φυσικά την Formula 1.
Το 1956 ο Enzo Ferrari βίωσε μία ακόμη προσωπική τραγωδία. Έχασε, τον γιο του Alfredo “Dino”, σε ηλικία 24 ετών από μυική δυστροφία προκαλώντας και το τέλος του γάμου του. Ο Ferrari είχε πέσει σε κατάθλιψη και μη έχοντας πολλούς φίλους, μετακόμισε σε ένα μικρό διαμέρισμα στο εργοστάσιο του. Εκεί έζησε και εργάστηκε χωρίς διακοπές για πολλά χρόνια, Από τότε και για τα επόμενα 32 χρόνια της ζωής του κυκλοφορούσε πάντα με γυαλιά ηλίου, τιμώντας έτσι τη μνήμη του γιου του.
Το 1963 απέρριψε την προσφορά των 18 εκατομμυρίων δολαρίων από την Ford για να εξαγοράσουν την εταιρεία του. Το 1965 θα επέτρεπε στην Fiat να έχει ένα μικρό μερίδιο στην Ferrari, με την αύξηση της συμμετοχής τους σε 50% το 1969, και στο 90% το 1988. Ο Ferrari παρέμεινε διευθύνων σύμβουλος έως το 1971, και επηρέαζε την στρατηγική γραμμή της εταιρείας μέχρι το θάνατό του.
Πέθανε, σε ηλικία 90 ετών στις 14 Αυγούστου 1988, αλλά ο θάνατός του ανακοινώθηκε στις 16 του μήνα μετά μετά από δική του επιθυμία, επειδή και η γέννηση του βεβαιώθηκε δύο ημέρες αργότερα λόγω… κακοκαιρίας.
«Δεν έχω συναντήσει άλλο άνθρωπο με τόσο πείσμα όσο εγώ. Το πείσμα και το πάθος μου με παρασύρουν τόσο πολύ που δεν με αφήνουν να σκεφτώ, τίποτε άλλο. Δεν με ενδιαφέρει η ζωή έξω από τους αγώνες και τα αυτοκίνητα».
