Θυμάμαι ήταν τέλη του 2012. Το ραντεβού έχει δοθεί στη Βαστίλη στις 2.00 το μεσημέρι της Κυριακής. Φτάνω μισή ώρα νωρίτερα. Η πλατεία είναι ήδη γεμάτη από κόσμο, σημαίες, μπαλόνια και πανό. Το κρύο είναι αρκετά τσουχτερό, αφού είναι μέσα Δεκέμβρη, αλλά φαίνεται να μην απασχολεί κανέναν. Ανάμεσα στα διάφορα πλακάτ ξεχωρίζω ένα που γράφει «θέλουμε να μπορούμε να έχουμε το δικαίωμα να διαλέγουμε να μην παντρευόμαστε». Εκφράζει ακριβώς αυτό που σκέφτομαι.

Μπορεί προσωπικά να μην ονειρεύομαι λευκό νυφικό, κόκκινο χαλί και συγγενείς-σχολιαστές επιπέδου πάνελ μεσημεριανού ξεκατινιάσματος που, ναι μεν, έχεις δώσει ένα σκασμό λεφτά για να τους ταΐσεις αλλά πάντα θα βρουν κάτι να πουν. Θες για το μαλλί σου, το νύχι σου, το σώβρακο του γαμπρού, τον δεύτερο ψάλτη που δεν πατούσε καλά στις χαμηλές, το ρύζι που ήταν μπασμάτι κι όχι σπυρωτό; Οκ, μπορεί κάποιοι να μην τα πάμε καλά με το θεσμό του γάμου και να πιστεύουμε ότι δεν είναι δυο στέφανα και μια κουλούρα αυτά που ενώνουν ένα ζευγάρι, όμως το κράτος από την πλευρά του οφείλει να εξασφαλίζει το δικαίωμα στο γάμο και τα προνόμιά του σε όλους ανεξαρτήτως. Μετά είναι δική σου υπόθεση αν θα βάλεις τη βέρα ή όχι. Οφείλεις όμως να έχεις το δικαίωμα στο ναι ή το όχι. Είτε λέγεσαι Γιάννης και το άλλο σου μισό Λένα είτε λέγεσαι Γιάννης και το άλλο σου μισό Μπάμπης.

Η συγκέντρωση στο Παρίσι γινόταν για τους Γιάννηδες και Μπάμπηδες, Μαρίες και Χριστίνες που είναι ο ένας το άλλο μισό του άλλου και το κράτος δεν τους αναγνωρίζει-εξασφαλίζει τα ίσα δικαιώματα με το Γιάννη και τη Λένα που επίσης αγαπιούνται. Τόσο απλά στο θέτω.

Η ατμόσφαιρα στη Βαστίλη έχει κάτι από τη γιορτινή πολύχρωμη ατμόσφαιρα των Gay Pride, υπάρχει όμως πολύ πιο έντονη η πολιτική παρουσία. Το κίνημα «Γάμος για όλους» οργανωμένο από την LGBT κοινότητα υποστηρίζεται από παρατάξεις, φορείς, συλλογικότητες, συνδικάτα, σωματεία, που αγωνίζονται από κοινού για να περάσει ο νόμος που θα επιτρέπει το γάμο και την υιοθεσία στα ομόφυλα ζευγάρια της Γαλλίας. Η πορεία ξεκινάει και διασχίζει ένα μεγάλο μέρος του Παρισιού. Είναι μία από τις μεγαλύτερες πορείες που έχω βρεθεί.

Ένα μήνα μετά, τέλη Γενάρη του ’13 ένα ακόμα κάλεσμα του κινήματος «Γάμος για όλους» θα έχει τόσο μεγάλη ανταπόκριση, που οι δρόμοι του Παρισιού γεμίζουν με τον διπλάσιο κόσμο. Η πορεία είναι μεγαλειώδης και στέφεται με απόλυτη επιτυχία.

Παράλληλα, οι ενάντιοι του γάμου των ομοφυλόφιλων πραγματοποιούν αφισοκολλήσεις, παρεμβάσεις σε κεντρικά σημεία της πόλης και συγκεντρώσεις, που δεν λήγουν πάντα ειρηνικά. Οι ενάντιοι στο γάμο προέρχονται από τον ακροδεξιό χώρο, από φασιστοομάδες κι από το χώρο της Εκκλησίας.

Τετάρτη 23 Απριλίου 2013. Είμαι στο γραφείο. Στο κινητό μου λαμβάνω μήνυμα ότι ο νόμος για το γάμο των ομοφυλόφιλων εγκρίθηκε. Η μεγαλύτερη κοινωνική μεταρρύθμιση στη χώρα, από το 1981 με την κατάργηση της θανατικής ποινής επί προεδρίας Μιτεράν, είναι γεγονός. Ο Φρανσουά Ολάντ πραγματοποιεί την υπόσχεση-ορόσημο της προεκλογικής του εκστρατείας κερδίζοντας σημαντικούς πόντους στην κοινή γνώμη, κάνοντας πολλούς να παραμερίσουν την κακή οικονομική διαχείριση. Το ίδιο βράδυ, στο Μαρέ, την γκέι συνοικία του Παρισιού, το κλίμα είναι πιο εορταστικό από ποτέ. Το ίδιο και στο Gay Pride λίγους μήνες μετά. Έχοντας καταφέρει μία μεγάλη νίκη, το LGBT κίνημα έχει βάλει τα καλύτερα θεμέλια για τις επόμενες διεκδικήσεις.

Το να βλέπεις δύο άτομα του ίδιου φύλου να φιλιούνται δημόσια στους δρόμους του Παρισιού είναι κάτι καθημερινό και φυσιολογικό. Μα θα μου πεις εδώ μπορούν να παντρεύονται, να φιλιούνται δε θα μπορούν;

Πίσω στην Ελλάδα και στην πόλη που μεγάλωσα. Ζευγάρια του ίδιου φύλου ανταλλάζουν δημόσια φιλιά κατά τη διάρκεια της τελετής αγιασμού των υδάτων στο λιμάνι του Πειραιά ως ένδειξη διαμαρτυρία στις ομοφοβικές δηλώσεις του μητροπολίτη Σεραφείμ σχετικά με το σύμφωνο συμβίωσης. Το ίδιο φιλί δηλαδή που στη Γαλλία είναι φυσιολογικό, στην Ελλάδα προκαλεί πλήθος αντιδράσεων. Σκέφτομαι πως δεν είναι τα φιλιά που είναι βρώμικα… Είναι τα μυαλά…