Ο Μητσάρας είναι κάτι σαν σήμα-κατατεθέν στο Alter. Είχε γίνει ευρύτερα γνωστός όταν χρειάστηκε να σταθεί στην πόρτα του πλατό και να «αποκρούσει» την απόπειρα του Κούγια να «μπουκάρει» στην εκπομπή του Τριανταφυλλόπουλου. Είναι πάντα εκεί, ανάμεσα στο κοινό της Αννίτας, να φροντίζει να είναι όλα ήσυχα την ώρα της εκπομπής. Μια φορά μάλιστα, της κάνει και το χατίρι. Ντύνεται πειρατής και βγαίνει σε ένα από τα σκετσάκια που είχε φτιάξει για το Je T’ Aime. Για όσους περάσαμε από το Μπουρνάζι και το Alter, ο Μήτσος, είναι ο δικός μας «τίμιος γίγαντας»…

Με τον Δημήτρη τον Γλαντζή (το πλήρες όνομά του) τα λέγαμε που και που στην είσοδο της Λεχουρίτη. Είναι φανατικός γαύρος και φροντίζει πάντα να «τσιγκλάει» τους αλλόθρησκους. Ο όγκος του, ύψος κοντά στο 1.95 και μπόλικα κιλά, τον είχαν βοηθήσει στο να κάνει καλά τη δουλειά του. Και του αρέσει να αφηγείται και παλιές ιστορίες. Μία από αυτές την είχαμε κουβεντιάσει μια δυο φορές και αφορούσε στον Φίλιππο Συρίγο.

Είναι ο πέμπτος τελικός Α1 μπάσκετ 1999, ΟΣΦΠ-ΠΑΟ στο ΣΕΦ, με την τηλεοπτική μετάδοση στο τότε SuperSport και τον Συρίγο στο μικρόφωνο. Μια ομάδα έξι ανθρώπων από εταιρία security είναι επιφορτισμένη να «φυλάει» τον εκφωνητή. Επικεφαλής ο δικός μας Μήτσος. Το φινάλε βρίσκει τον Ολυμπιακό ηττημένο και κάποιους από τους οπαδούς του να ανεβαίνουν με ορμή στα δημοσιογραφικά θεωρεία.

«Τον πρώτο τον απώθησα και μετά τον χτύπησα για να αποτρέψω τους υπόλοιπους» μου λέει ο Μήτσος. «Τους έβλεπα να έρχονται κατά δεκάδες με σκοπό να χτυπήσουν τον Συρίγο. Οι καρέκλες έφευγαν σωρηδόν. Μέχρι που κάποιος πλησιάζει σε απόσταση αναπνοής, αρπάζει μια σιδερένια καρέκλα και ετοιμάζεται να σκοτώσει τον Συρίγο. Σκύβω, πέφτω πάνω του, τον σκεπάζω ολόκληρο πάνω στο τραπέζι» μου λέει ο αγαθός μας γίγαντας. «Η καρέκλα με βρίσκει ευτυχώς κάτω από το λαιμό, στην πλάτη και δε μου κάνει κάποια σοβαρή ζημιά..». Λίγα δευτερόλεπτα μετά, η κατάσταση εκτονώνεται. Ο Μήτσος έχει βγάλει το μεροκάματό του. Με το παραπάνω.

Τους τελευταίους «πολύπαθους» μήνες του Alter τον έχω χάσει. Κι εγώ και όλοι. Για εκείνον είναι κυριολεκτικά πολύπαθοι. Ο Μήτσος, αυτό το θηρίο, πεθαίνει τον Οκτώβριο του 2011. Αισθάνομαι άμεσα την ανάγκη να το γνωστοποιήσω στον Συρίγο. Έτσι «έπρεπε». Δεν είχα θάρρος. Πώς θα τον ζήταγα στο τηλέφωνο; Τον θυμάμαι σχεδόν με δέος, από το 2000, όταν δούλευα τηλεφωνητής στον 5ο όροφο του κτιρίου της Ελευθεροτυπίας και τον συναντούσα καμιά φορά στο ισόγειο της οδού Μίνωος. Δεν είχα τολμήσει ούτε τότε, να περάσω από τον β΄ όροφο. Επικοινωνώ μέ e-mail με ένα στενό του συνεργάτη στην Ελευθεροτυπία. Η απάντηση έρχεται σχεδόν άμεσα.

Ο Συρίγος τον αναγνωρίζει αμέσως μόλις βλέπει τη φωτογραφία που επισυνάπτω. «Στενοχωρήθηκε και συγκινήθηκε. Διηγήθηκε μάλιστα το περιστατικό στο ΣΕΦ, θυμόταν καθαρά τις λεπτομέρειες. Σας ευχαριστώ εκ μέρους του» μου γράφουν στο e-mail. Τρεις ημέρες μετά, μεσολαβεί Σαββατοκύριακο, μαθαίνω ότι ο Συρίγος θέλει να γράψει κάτι στη μνήμη του Δημήτρη και μου ζητά κάποιες μικρές λεπτομέρειες. Τις στέλνω και παίρνω την νέα απάντηση που μου γράφει «Η ευαισθησία σας εκτιμήθηκε δεόντως». Εγώ ήθελα απλά να το ξέρει. Νομίζω ότι είναι από τις πιο ωραίες πρωτοβουλίες που έχω αναλάβει ποτέ μου.

Το επόμενο πρωί, στις 11/10/11, στην τελευταία σελίδα της Ελευθεροτυπίας το κείμενο έχει τίτλο «Φύλακας Άγγελος» και είναι αφιερωμένο από τον Φίλιππο Συρίγο στον Δημήτρη Γλαντζή, για τον οποίο γράφει πώς «όσο φοβητσιάρης κι αν ήσουν, σε έπειθε με την παρουσία του ότι τίποτα κακό δεν θα μπορούσε να σου συμβεί».

Οι καρέκλες έφευγαν σωρηδόν. Kάποιος πλησιάζει σε απόσταση αναπνοής, αρπάζει μια σιδερένια καρέκλα και ετοιμάζεται να σκοτώσει τον Συρίγο. Σκύβω και πέφτω πάνω του. Η καρέκλα με βρίσκει ευτυχώς στην πλάτη

Οι δυο τους έχουν συναντηθεί ξανά μετά το ΣΕΦ, σε ένα νοσοκομείο, στα τέλη του 2004.
Πήγε τότε ο Μήτσος να τον δει, χτυπημένο από την άνανδρη εναντίον του επίθεση έξω από τον Σπορ fm. Μου αφηγείται ότι όταν μπήκε στο δωμάτιο, παρούσα δίπλα του ήταν η Λιάνα Κανέλλη. «Αυτός μου έχει σώσει τη ζωή μια φορά» της λέει μπροστά στον Γλαντζή. «Είδες τι παθαίνεις όταν δεν μ’ έχεις μαζί σου;» του απαντάει ο Μήτσος. Το θυμάται ο Συρίγος. Το γράφει αυτολεξεί στην Ελευθεροτυπία, επτά χρόνια μετά, κάνοντας λόγο για την τρυφερότητα και την παιχνιδιάρικη διάθεση του δικού μας γίγαντα.

Είμαι μάλλον συγκινημένος που το βλέπω δημοσιευμένο. Τι ανάγκη είχε να αφιερώσει ένα κείμενο σε έναν σεκιουριτά από ένα παιχνίδι; Έχει περιγράψει χιλιάδες. Και με φασαρίες και με όλα. Θα μπορούσε απλά να το μάθει και να μου διαμηνύσει τα «συλλυπητήρια» του. Ευτυχώς όμως, υπάρχουν κάποια πράγματα που μπαίνουν πάνω από οτιδήποτε. Κι εγώ εκείνες τις μέρες μπορώ να διακρίνω, έστω από μακριά, την ευγένεια και την ευαισθησία του Συρίγου, ενός ανθρώπου με εντελώς διαφορετικό προφίλ πάνω στη δουλειά…

Δεν ξέρω αν θα τον δει ο Μήτσος και τι θα πούνε, αυτές τις μέρες εκεί πάνω. Δυο χρόνια μετά, με μια βδομάδα διαφορά έφυγαν και οι δύο. Δε γίνεται όμως να γράφεις για τον Συρίγο και να καταλήγεις με δημοσιογραφικά κλισέ, για γειτονιές των αγγέλων και τέτοιες ανοησίες. Μου είναι πιο εύκολο, να έχει τον τελευταίο λόγο στο κείμενο αυτό ο πρωταγωνιστής της ιστορίας. Με τα δικά του λόγια, στην Ελευθεροτυπία:

«ΧΘΕΣ, ένας δημοσιογράφος του ALTER με πληροφόρησε για το θάνατο του γίγαντα με την ευγενική ψυχή. Και επιπλέον μου έκανε γνωστό ότι ο Δημήτρης, πυκνά-συχνά, περιέγραφε τα όσα μας είχαν φέρει τόσο κοντά, παρά τις αποστάσεις που δεν έπαψαν να μας χωρίζουν.

ΤΟΤΕ συνειδητοποίησα ότι μια εσωτερική ανάγκη με υποχρέωνε να γράψω κάτι γι’ αυτόν. Ένα αντίο στον φύλακα άγγελό μου».